Een heel lang weekend

Vrijdag 15 feb – Dinsdag 19 feb

Zoals we vorige keer geloof ik al verteld hebben, hebben we een heel lang weekend. Dinsdag is het een nationale feestdag, namelijk Full Moon Poya Day, een boeddhistisch dag. We hebben afgelopen vrijdag, wat een sportdag van Projects Abroad was, toch gewerkt (sportdag hoefde voor ons niet). En daar voor in de plaats de maandag vrij genomen.

We hebben een groot luxe hotel aan zee geboekt, zo’n 25 km ten noorden van ons huis. We stappen met 3 kleine rugzakken, voornamelijk vol met vuile was, in de tuktuk. Na de drukke enerverende week, met een warm en plakkerig lichaam, lopen we even later de grote koele hal van het hotel binnen. Ohhh wat voelt dat even heerlijk, ook al is dat in ons hoofd best raar. Het zijn twee zulke verschillende werelden. De wereld buiten de poort van de luxe resorts en de wereld binnen die poort. We zijn enorm blij dat we een tijd verblijven in de wereld buiten de poorten van dit soort resorts, maar eerlijk is eerlijk….we moeten wel telkens even kunnen opladen in dit soort hotels. Als eerste een heerlijk bad en we boenen onze voeten schoon. In ons huis, op school, eigenlijk bijna overal (muv ziekenhuis) moet je namelijk op blote voeten lopen, dus na een week is enig boenwerk wel weer nodig.

Deze keer is het extra fijn, vooral mijn (Geesje) lijf begint wat te protesteren op het andere klimaat en andere voedsel. Zeg maar… wat tropen-gedoe. In het hotel kiezen we voor veel fruit en groente, wat extra zout en we zorgen dat we veel bewegen (iets wat we door de week te weinig doen, door de hitte en geen verkoeling thuis).

We maken nu dagelijks lange strandwandelingen. Omdat we ’s morgens al vroeg wakker zijn, gaan we ook al vroeg naar het strand. Het is dan nog niet extreem warm. En opnieuw is het adembenemend. We zijn weer zo goed als de enigen die er lopen….m.u.v. de vissers die aan het werk zijn. Heerlijk met de voeten in het bijna warme water van de Indische oceaan. Wat een puur mooi land.

Er is 1 ding dat we echt even moeten proberen te regelen voor we weer aan de nieuwe werkweek beginnen, zegt Hugo. Hij heeft USB-sticks en DVD-R’s nodig de komende week op school. Hij had ergens op internet een computerwinkel Comet gevonden, dat dicht bij ons hotel zit. Vol goede moed gaan we op pad. De wandeling gaat deels langs de spoorlijn en deels langs de kustweg die van Colombo naar het zuiden gaat. Eerst rechtstreeks naar Comet. En ja, het bestaat echt. Aan de andere kant van de weg staat een oud gebouw (zoals bijna alle gebouwen), we kunnen met een buitentrap naar een 1^e verdieping en daar is het winkeltje. Heel klein….maar Hugo kan er zowaar 2 USB sticks krijgen en hij koopt de laatste 7 DVD-R’s. Gelukkig was er een andere klant die hielp met vertalen. De man in de winkel kon zelf slecht Engels. Het is zo grappig, als je eraan komt denk je… hier is vast niet te krijgen wat we zoeken, maar elke keer worden we dan aangenaam verrast.

Daarna gaan we wat verder rondkijken langs deze kustweg. Mooi, we zien van allerlei kleine winkeltjes met van alles en nog wat te koop, maar ook grote nette koele supermarkten, garages (en zien dat diesel hier 60 cent per liter kost), en we komen zelfs met iemand aan de praat die oude auto’s opknapt.

Dinsdag, de Poya dag…. Vandaag zijn de vissers erg druk. Er wordt met man en macht een groot net uit zee getrokken. Uiteindelijk ligt er een redelijk handeltje kleine vis op het strand. Wat een hard werken. En na dat harde werken, wat zien we…de meeste van de mannen pakken daarna een klein soort zakdoekje uit hun broekzak, halen er blaadjes en nog iets uit, en beginnen daarop te kauwen. Dat is een soort van drugs, het geeft hele rode tanden, maar blijkbaar ook een licht high gevoel. Ja, zo heeft iedereen zijn manier om even bij te komen van hard werken. We dachten nog wel even….maar ’t is Poya dag vandaag, de dag waarop er geen alcohol geschonken mag worden in het hele land. We kregen namelijk keurig een brief op onze kamer gebracht, waarop dat stond, dat het de wet was en dat het hotel zich daar aan te houden had. Maar deze drugs mogen blijkbaar wel…

Inmiddels hebben we de spullen weer ingepakt, we blijven nog even lekker aan het zwembad tot einde middag. En dan op naar de laatste werkweek. Hugo heeft maar 3 werkdagen….en denkt dat hij tijd te kort komt. Voor mij gaan het een reeks verschillende dagen worden met als laatste dag op zaterdag een medical camp landinwaarts. Hoe dat allemaal verloopt vertellen we dan de volgende keer weer.

Liefs Hugo en Geesje

Weer een volle werkweek

Maandag 11 feb – Vrijdag 15 feb

Op zondag einde middag brengt de taxi van de plantage ons terug naar huis. En ja… Dushanti staat ons al op te wachten. Ze heeft een surprise. We krijgen een nieuwe kamer. En er volgt een serie verontschuldigingen en ook de vermelding dat ze nog nooit een echtpaar als vrijwilligers hadden gehad. Ze heeft al onze spullen verplaatst naar de nieuwe kamer. En ja….. het ziet er beter uit. We hebben nu elk een eigen 1 persoons bed, de bedden zijn langer (Hugo’s voeten bungelen er nog steeds buiten, maar dit is prima te doen volgens Hugo) en er is echt meer ruimte. We ruimen onze spullen in de kasten, maken het netjes en we zijn echt blij. Hoe snel je je grenzen verlegt; thuis in Nederland zouden we het een armoedige bedoening vinden, hier zijn we er blij mee.

Maar voor we gaan slapen…na het diner vraagt de oudste zoon Dulina of Hugo naar zijn laptop wil kijken, want deze is zo traag. En er volgt een leuke avond waarbij beide zoons allerlei dingen van Hugo willen weten. Hugo herstelt de laptop, hetgeen wel even tijd in beslag neemt en hij zorgt dat alles weer geupdated is. En ja Dulina is blij met de snellere laptop. En de liefde voor films wordt gedeeld. Leuke avond en we hebben het gevoel dat we iets terug hebben kunnen doen.

En dan slapen, deze eerste nacht in de andere kamer is het inderdaad minder warm, we slapen in 28 graden. En dan weer op naar de nieuwe werkweek. Hieronder weer elk ons eigen verhaal met de ervaringen van deze week.

Werken op school

Maandagmorgen naar school, het gaat een werkweek van vijf dagen worden. Als de eerste groep studenten binnen is, slaat bij mij de verbazing toe. De ene groep krijgt een bezem en de andere een schoonmaakdoekje en je ziet het aankomen, de studenten moeten zelf het klaslokaal schoonmaken. Nou, je kan je voorstellen hoe dat gaat met kinderen van rond de 14 jaar. Er wordt verder gedurende het eerste lesblok van 40 minuten ook geen les meer gegeven. De studenten gaan weg en de leraren gaan weer achter hun bureau zitten. Ik denk, niks zeggen dat doen ze hier al jaren zo.

De volgende les gaat over programmeren en flow-diagrammen, vandaag behandelen ze het ‘repeat until’ commando. Leuk om te zien en de studenten zijn erg geïnteresseerd.

Onze Field Manager van Projects Abroad komt langs. Hij wil even kletsen en stelt voor om in de kantine een kop thee te gaan drinken. Aardige man, hij is helemaal begaan met het Tissa College waar hijzelf ook gestudeerd heeft.

Ik zie dat een van de computers een virus heeft, het is een van de vorige groep computers dus van 2005, ze staan nog als een soort reserve in het lokaal. Er staat nog Windows XP en Office 2007 op en er blijken uiteindelijk 9 verschillende bedreigingen op te zitten. Kortom, er zit niet veel anders op dan XP opnieuw installeren, maar ja hoe ging dat ook maar weer. Nostalgie. Maar het lukt, dan blijken er twee schijven in te zitten en de netwerkpoort is stuk en er zitten twee CD spelers in die ook raar doen. Tja en dan is het prutsen en vindingrijk zijn. Maar uiteindelijk lukt het.

Ik heb een gesprek met het hoofd van het IT Center. We overleggen over welke zaken eerst moeten. Ik durf het aan en vraag nog een keer naar haar naam. Ik schrijf het maar gelijk mee, Dimuthulatha, tja een mooie naam maar voor ons maar moeilijk in het gebruik.

Op een bureau in de hoek van het lokaal onder een stapel papieren vind ik een laptop. Een Asus van een jaar oud met Windows 10 en Office 365. Ik val van de stoel van verbazing en vraag aan het hoofd hoe ze eraan komt. Gekregen van een ‘weldoener’ er zit ook een grote sticker onderop met zijn naam. Probleem is alleen dat hij voor een jaar de licentiekosten voor Office had betaald. Dus Office geeft aan dat het eerst geactiveerd moet worden. Dus kan het hoofd er niets meer mee. Zo zie je waar iets, zo goed bedoeld, toe kan leiden.

Bij ons gastgezin is het prima, ze zijn erg aardig, het eten is prima en de man Udaya ontpopt zich als een soort Transportation Manager en regelt dat er elke morgen om 7:30 een TukTuk voor de deur staat. Elke morgen dezelfde man. En elke morgen heeft deze man geen wisselgeld. Hij verdwijnt dan even in een shop om daarna terug te komen met het wisselgeld. Op een morgen zit zelfs zijn vrouw in de TukTuk. Zij moest ook die kant op. Ze vraagt gelijk ‘religion’ en ‘children’, als ik dan zeg dat ik geen van beide heb vind ze dat maar gek. Oh zegt ze ‘catholic’ nee zeg ik dan ‘nothing’, nou dat snapt ze niet. Het gebeurt zelfs op donderdag dat we 100 meter voor de school Prrrrr… benzine op. Dus ik moet het laatste stuk maar gaan lopen, morgen afrekenen. Hele aardige TukTuk chauffeur, hij doet zelfs zijn best om mij elke morgen wat woorden Singalees bij te brengen, maar ik ben een slechte leerling. Hij is er heilig van overtuigd dat zijn kinderen een ‘gift of God’ zijn.

Er is de hele week een bijzondere bedrijvigheid in het IT Center, allerlei vreemde mensen lopen in en uit. Ik vraag het hoofd op vrijdag wat er gaande is, er komt een nieuwe programma voor de registratie van alle studenten. Alle gegevens moeten daarvoor ingevoerd worden en het programma moet ingericht worden vandaar de bedrijvigheid.

Af en toe is het aanpassen van de computers wel een uitdaging, ik ben software nodig en het lukt me niet die te vinden, dus log ik vanaf Sri Lanka in op mijn computer thuis. Daar download ik de software, zet het in de ‘cloud’ en download het dan weer op school. Maar ook dat lukt niet altijd, dus vraag ik Joop Idema om software in de ‘cloud’ te zetten zodat ik het op kan halen. Een mooie samenwerking.

In het weekend nog maar even proberen bij een computerwinkel om nog wat extra spullen te kopen. Woensdag ben ik pas weer op school en dan zijn er nog maar drie dagen beschikbaar, het wordt nog aanpoten, maar het is geweldig leuk om te doen. Ik kan ze echt helpen en dat geeft een goed gevoel.

Werken in het ziekenhuis

Deze maandagmorgen praat ik met See over mijn bevindingen en mogelijke verbeteringen. Grootste uitdaging is.... het verminderen van de toestroom van patiënten naar het ziekenhuis (plus minder medicijn gebruik) en zorgen dat de apotheek tijd k rijgt voor het geven van betere voorlichting aan de patiënten over medicijn gebruik en effecten van medicijnen. In essentie…hoe zorg je dat gratis gezondheidzorg alleen gebruikt wordt door de mensen die het daadwerkelijk nodig hebben. Eigenlijk zou het moeten beginnen bij de dokters, zodat ze minder voor gaan schrijven, maar ja…. de dokter is hier een autoriteit, apothekers hebben weinig in te brengen bij hen. Dus dan is het gericht op het bewuster maken van de patiënten zelf. Daar is capaciteit en tijd voor nodig. Dat zou te regelen zijn door intern een aantal processen wat efficiënter te gaan doen. Ze is blij met hoe ik er naar kijk en wat ik aan mogelijkheden zie. Het is niet veel anders dan hoe zij er zelf naar kijkt. Wat ik nog extra kan leveren is hoe ze hun computersysteem beter in kunnen zetten, waardoor het ook efficiënter gaat. Mooi… maar hoe dan verder. Wat kan ik dan doen in 2 weken tijd.. in een land waar elke kleine verandering niet alleen langs de chief pharmacist moet, maar ook langs de directeur van het ziekenhuis en vervolgens langs de verantwoordelijke voor gezondheidzorg binnen de overheid. Ik weet dat ik het niet op de westerse manier moet benaderen, dat dit soort dingen hier anders gaan… maar ik heb geen idee hoe dat dan moet.

En net op dat moment komt de chief pharmacist binnen. Hoe toevallig is dat. Of niet. Want om negen uur heb ik een afspraak met iemand van de staff van Projects Abroad. Maar blijkbaar is dat een afspraak waar hij bij moet/wil zijn. Ook See is er bij. De chief is iets opener naar mij dan de eerste keer. Vraagt me naar mijn bevindingen. Ik probeer op een voorzichtige en bescheiden manier uit te leggen wat ik denk dat ze kunnen doen om van een productie-apotheek te groeien naar een apotheek die tevens zorgt voor een gematigd en goed medicijn gebruik. Hij luistert, maar geen idee of hij er iets mee wil en an. De mevrouw van Projects Abroad is inmiddels ook aangeschoven. Er volgt weer een lange discussie tussen See, de chief en deze dame. Ik kan er niets van verstaan, maar begrijp wel zoveel dat het gaat over wat ik voorstel. Resultaat van dit alles: Of ik een rapport wil schrijven met mijn voorstellen, ik mag daarvoor nog wat onderzoek doen naar hun computersysteem en verder mag ik alleen helpen met het tellen van pillen (de voorraad zakjes maken). Of ik nog kan helpen met zalfjes maken vraag ik. Er komt niet echt een duidelijk antwoord. Verder gaat Projects Abroad kijken of ze op hun medical camps (in de dorpen) ook informatie kunnen geven over medicijnen. Als dit allemaal gebeurt en er daadwerkelijk een eerste kleine stap van verandering op gang komt, dan kan ik alleen maar heel erg blij zijn. Maar eerlijk gezegd is er ook iets in mij dat zegt….. ze doen helemaal niks, ze willen (muv See) alleen maar dat ik tevreden naar Nederland terug ga, en daarna gaan ze verder zoals ze gewend waren. Nou ja… ik heb het in ieder geval geprobeerd.

Ik ga deze ochtend nog een uurtje pillen tellen. 1 uurtje is meer dan genoeg. Ik zit met mijn teiltje weer naast dezelfde jonge vrouw als vrijdag. Ze is zwanger. Ze zit hier dus elke dag pillen te tellen, samen met nog 2 vrouwen. En dan is dit nog maar 1 clinic dispensary (uitgifte op een polikliniek), er zijn er nog een aantal waar dit net zo gaat. Dat is niet te bevatten. Een telmachine is hard nodig hier. Ik had vanmorgen al aan de chief gevraagd…. Waarom hebben jullie geen telmachine….antwoord….. de overheid heeft het niet goed gekeurd… te duur. En wat kost dat dan…..als ik het goed begrijp 1500 euro. Tja… dat is voor Nederlandse begrippen zakelijk gezien weinig. Ik zou het deze afdelingen zo gunnen, zodat er meer tijd komt voor het doen waar ze werkelijk voor zijn: hun kennis over medicijnen inzetten. Maar ik zou het ook deze lieve vrouwen gunnen….dat hun werkdagen niet bestaan uit het volgooien van teiltjes met pillen en dan maar tellen.

En er gebeurt nog iets bijzonders vandaag. Vanochtend toen ik aan kwam lopen bij de drugstore was daar opnieuw de jonge vader met een dochtertje van ik schat 4 jaar. Ik had ze vrijdag ook al ontmoet. Ze zijn kennissen van See. Het meisje is ziek en komt voor allerlei onderzoek. Zowel vrijdag als vandaag probeer ik beetje met haar te praten en beetje contact en plezier te maken. In de loop van de morgen kwam ze ineens de ruimte van See binnen, gaat heel snel op de grond vlak bij mijn voeten, stond snel weer op en verdween. Ik dacht dat ze iets van de grond ging oprapen. Maar nee, See legt me uit “that girl just gives you her blessings”. Ze maken dan een Namaste gebaar, raken je voeten aan en staan weer op. Ik was ontroerd, zo’n klein meisje.

Deze week staan er twee speciale dagen op het programma van Projects Abroad voor de vrijwillgers van het medische team. Woensdag moeten we op 14.00 uurin Colombo zijn. Hugo, Johanna en ik gaan samen. Hugo zit niet in dit medische team, maar gaat wel mee, omdat we aansluitend iets gezamenlijks doen met alle vrijwilligers. Neem maar de trein, zegt Jayani (een mevrouw van Projects Abroad), dat is een leuke reis en duurt maar half uurtje. Het eerste is waar, het tweede is wellicht haar wensgedachte maar verre van de realiteit. Maar ala. Op het station is moeilijk te begrijpen wanneer er welke trein vertrekt,…we kopen kaartje (echt nog het oude knipkaartje zoals vroeger bij ons), er komt een trein en op de vraag…gaat die naar Colombo…knikt men wat en we stappen maar op. Waar ik het de eerste paar dagen nog wel spannend vond om in al die drukte op tijd bussen te vinden etc. om ergens op tijd te komen, lijkt het wel alsof het Sri Lankese ritme nu al beetje in ons zit. Ik denk…huppeketee, in de trein, is het de verkeerde…nou dan zien we wel weer, komen we te laat…ook niet erg….want dat doen velen hier. Er is 2^e en 3^e klas. De trein is vol, we moeten eerst even tijdje staan. Deuren en ramen open, en zo staan en zitten we tussen Sri Lankese mensen te kijken naar hetgeen aan ons voorbij suist. Het is een mooie reis. We zien mooie natuur, gaan grotendeels langs de zee, zien de armoedige huisjes die zo goed als op het strand staan, en langzaam overgaan in de stad Colombo waar gebouwd wordt aan enorme wolkenkrabbers. Het contrast kan bijna niet groter.

De treinreis duurt 1:40 uur. Dan staan we aan de verkeerde kant van Colombo, nog 20 min met een tuktuk. En dan staan we in het kantoor van Projects Abroad. Nog niet zo’n verkeerd kantoor voor Sri Lankese begrippen. Wanneer alle vrijwilligers van het medische team zijn gearriveerd.… aan het werk. Er komen grote witte A2 papieren, stiften, wasco, kleurpotloden tevoorschijn. Ik dacht…. Wat nu?? We moeten het “awareness program” over hygiëne voor kinderen van 5 en 6 jaar voorbereiden. Dat moet gaan over tandenpoetsen, handen wassen, etc. Ik mag plaatjes tekenen over goede en slechte voeding…hmmmm….banaan lukt wel, ananas ook nog wel…maar hoe teken ik rijst…

Einde middag is het wekelijkse social event van alle vrijwilligers (education en health). Vorige week hadden we ons afgemeld. Dat hoeft voor ons niet zo. Maar nu is het aansluitend aan dit werk, dus gaan we mee. Midden in de stad gaan we koken en eten bij een van de gastgezinnen. Met 25 vrijwilligers zitten we buiten op een heel kleine open stukje ruimte tussen iets dat lijkt op 3-hoog-flats. Het eten is prima, het contact met andere vrijwilligers ook, maar het is zoooo warm. Er is daar geen zuchtje wind, het water loopt ons aan alle kanten van het lichaam. Blij dat het klaar is en we naar huis kunnen. We kiezen voor een soort van Uber taxi, anderhalf uur later thuis. We zijn moe, warm, wat zijn we blij met onze koude douche.

En dan donderdag, het hygiëne awareness program voor de pre-school (kindjes van 5 en 6), dichtbij Hugo’s school. Weer een heel andere ervaring…. Het is een mooi schooltje, twee ruimtes in een keurige tuin bij een mooi woonhuis. Het ziet er goed verzorgd en kleurrijk uit. Ongeveer 40 kindjes, keurig in hun uniformpjes, heel bedeesd en ze doen wat er gezegd wordt. De gekleurde rugzakjes staan buiten en gekleurde waterflesjes hangen buiten aan de muur. We zijn met acht vrijwilligers en drie mensen van Projects Abroad. Om beurten gaan we vertellen over hygiene. Maar omdat deze kinderen geen Engels verstaan, doen de PA mensen daarna het nog dunnetjes over. Ik vind het mooi om een moment te mogen meekijken op deze school. Maar of dit awareness program nou een toegevoegde waarde heeft, daar heb ik grote vraagtekens bij. Er zijn geen vrijwilligers voor nodig om dit aan de kinderen te vertellen en ook geen Projects Abroad, sterker nog…dat kunnen die leraressen ook wel zelf. Zo langzaamaan krijgen we wel een beeld van Projects Abroad….

Gedurende de week heb ik mijn rapport geschreven en vrijdag stuur ik mijn concept naar See. Ik dacht… ik ga nog een uurtje helpen pillen tellen. En niet te geloven, het is rustig daar. Deze vrijdag komt de drukte in de middag zegt Gang, de vrouw die hoofdapotheker is van deze afdeling. Tot nu toe hebben de apothekers van die afdeling niet zoveel met me gepraat, ze waren druk en ook nog wat afzijdig. Maar blijkbaar ontdooit dat allemaal. Ik wil zo graag met je praten zegt ze. Vertel me hoe een apotheek bij jullie werkt, en hoe ziet dat eruit. Ook zij zegt…. Ja…er moet hier bij ons nog heel veel verandert worden. Ik heb ook mijn man over jou vertelt zegt ze ….hij heeft een eigen apotheek (omdat alle gezondheidzorg van de overheid is, zijn er alleen maar apotheken in de ziekenhuizen, alle andere vormen van klinieken en apotheken zijn dan prive). Hij wil ook graag met je praten. Ik word uitgenodigd om bij hun te komen kijken. Leuk!! Van pillen tellen is het niet meer gekomen….maar ik ga tevreden naar huis…. Spullen inpakken ….we hebben namelijk een lang weekend vrij. Dinsdag is het19 Februari – Navam Full Moon Poya Day (maandelijks boeddhistische feestdag, wanneer er volle maan is) en maandag hebben we vrij. We gaan deze keer naar een groot toeristen hotel aan zee. Uitrusten en verfrissen van een enerverende week.

Maar nog kort iets over ons thuis

We zijn dus blij met onze grotere kamer, maar het is blijkbaar zo warm in deze periode dat we opnieuw s nachts in 32 graden slapen. Johanna vraagt of de ventilator van beneden s nachts op haar kamer kan. Ook zij heeft last van de warmte.

We krijgen meer en meer te zien hoe ons gastgezin leeft. En jazeker, het is een heel andere cultuur. In een van de vorige verslagen had ik al verteld over het koken en douchen buiten. Een van onze vrienden, Auk die zelf in Indonesie heeft gewoond, berichtte ons daarna dat dat normaal is in deze landen. Goed te weten, dus blijkbaar hoort dit zo. Dushanti lijkt bijna niet buitenshuis te komen, wat ze wel doet (naast koken en heel veel bellen) weten we niet zo goed. Ze is geen poetser, ik kan rustig zeggen dat het vuil en vies is in huis (behalve onze badkamer die wordt netjes schoongehouden). Overal ligt troep, muren zijn vies, deuren en kozijnen stuk, kasten staan boordevol rommel, drie stoelen liggen standaard vol met was, buiten staan oude fornuizen, de koelkast binnen is echt vies, en we kijken al niet raar meer op als de hond speelt met een rondlopende kakkerlak.

Buiten staat een auto die stuk is en waar op de achterruit een groot plakkaat is geplakt met een grote foto en wat tekst in Signalees. Het lijkt een jonge versie van de broer van Dushanti, die altijd bij hun in huis rondloopt. Hij zit in de politiek, dus ik dacht.. zal wel een oud affiche zijn van een verkiezing. Als ik er naar vraag, blijkt het toch een heel ander verhaal te zijn. Het is een jongere broer die een jaar geleden met deze auto is verongelukt. Sinds die tijd zegt Dushanti, rijd ik nier meer in een auto. En ja zo heeft ieder gezin haar verhaal. Hoe anders ze ook leven, ze zijn enorm aardig en zorgen goed voor ons. Deze week kreeg Hugo een sari van hen cadeau (soort grote rok voor mannen) en ik een rok. En we gaan samen, Udaya, Dushanti, Johanna en ik, naar een sari winkel. Dit is de enige keer dat we Dushanti hebben gezien als ze naar buiten gaat, ze had zich zelfs een beetje opgemaakt. Ook nu zorgt ze voor ons. Ik koop een sari (de jurk waar bijna alle vrouwen hier dagelijks in gekleed zijn) voor een lokale prijs, wat zonder haar niet mogelijk was geweest voor een blank iemand. En later thuis poseren Hugo en ik in de tuin in onze Sri Lankese kleding.

De nacht van donderdag op vrijdag is de fan in onze slaapkamer ermee gestopt. Das niet fijn. Als we hem weer aanzetten geeft het een enorm lawaai, alsof er metalen platen over elkaar schuren. S morgens melden we het. We zeggen…. We zijn vier dagen weg, dus er is alle tijd om het te herstellen. We gaan er vanuit dat dat gebeurt, we gaan het zien als we dinsdagavond weer thuiskomen. Dat horen jullie dan de volgende keer weer

Fotos en filmpjes volgen later vandaag nog.

Liefs Hugo en Geesje

Weekend op een plantage

Vrijdag 8 feb – Zondag 10 feb

Voor het weekend hebben we een kamer geboekt in een landhuis op een plantage. Het is ongeveer 25 km landinwaarts vanaf ons huis. Te ver om met een tuktuk te gaan, daarom hebben we gevraagd of ze ons met een taxi kunnen ophalen. Geen probleem

We rijden weg van het drukke Kalutara, de natuur in. De weg wordt steeds kleiner en kleiner, totdat we op wel een heel smal weggetje rijden, de heuvels in. Niet over de rand kijken denk ik steeds. Het is zo’n weggetje waarbij je denkt, waar komen we in godsnaam terecht. Maar ervaring heeft geleerd, dat het dan net juist heel verrassend kan zijn. En ja……dat is het ook. Aan de eind van de kronkelweg staan we voor een prachtig koloniaal landhuis, uit de Engelse periode hier.

Het huis heeft vier kamers te huur, je kunt rustig zeggen vier complete vleugels van het huis. Wat een prachtige plek, midden op de bijbehorende plantage waar rubber, kaneel en thee wordt verbouwd. En binnen…ohhhh…heerlijk, wat een ruimte, en uiteraard even weer het luxe gevoel van airco en wifi. En zelfs een bad. Na de vermoeide week en mijn zere rug is dat wat ik als eerste ga doen. In bad, even relaxen. Hugo gaat onze foto’s van de afgelopen tijd uploaden, nu er volop wifi is. En s avonds een heerlijk Sri Lankees diner, met…een heerlijk koud wit wijntje. Bij ons gastgezin wordt geen alcohol gedronken, dus na een weekje alleen water is een glaasje heerlijk.

Zaterdags krijgen we een rondleiding op de plantage. We zien hoe ze rubbermelk opvangen uit de bomen, hoe ze het vervolgens ophalen, beoordelen op kwaliteit en klaarzetten voor het transport naar een fabriek. Hard werken. De arbeiders wonen in kleine plantage huisjes, verdienen weinig, maar eten van alles wat hier in de natuur voor handen is (heel veel verschillende soorten fruit). We hadden geen dichte schoenen bij ons, dus we kregen grote witte katoenen kousen aan die over je voeten gingen tot over de knie. Dat ter bescherming van muggen en ik denk bloedzuigers. Zag er niet uit, maar werkte prima.

Verder hebben we hele weekend genoten van de rust, het heerlijke Sri Lankese eten (zelfs nu een echt Sri Lankees ontbijt gehad met curry), het zwembad, de vriendelijke mensen van dit landhuis, de ruimte en de luxe. En ondanks dat het zaterdagmiddag en avond alleen maar geregend heeft (trouwens laatste week regent het elke dag aan eind van de middag of ’s nachts), het was genieten met een grote G. Wat een super prachtig plekje, in een prachtig land.

Zondag einde middag: helemaal weer bijgetankt, we zijn klaar om weer een nieuwe week werken aan te gaan. We wachten nu op de taxi die ons naar huis brengt. We hebben inmiddels een berichtje van Johanna gehad dat Dushanti onze kamers heeft omgeruild. Wij komen nu blijkbaar op de grotere kamer (waar voorheen drie vrijwilligers sliepen, en waar Johanna nu als enige slaapt) en Johanna komt op de onze. Tijdens een tussen evaluatie van Projects Abroad had Hugo gezegd dat we heel tevreden zijn, alleen dat we een zeer basic kamer hebben, klein en veel te warm. Misschien dat het naar aanleiding daarvan is. We gaan het straks horen en zien.

Tot volgende keer.

Liefs Hugo en Geesje

De eerste echte werkweek

Dinsdag 5 feb - Vrijdag 8 feb

En dan is het eindelijk zover. We gaan echt aan het werk. Hugo had afgelopen vrijdag al kennisgemaakt op school en al wat eerste indrukken opgedaan. Voor mij wordt het helemaal de eerste keer. We hebben een wat slechte nacht gehad, door de regen is het vochtig warm en we hebben last van muggen (ook al slapen we onder een muskietennet). Maar alle focus is nu op het netjes op tijd naar het werk kunnen. De wekker gaat vroeg, Hugo moet om 7.30 vertrekken met de tuktuk. Ik ga samen met Johanna even voor achten met de bus naar het ziekenhuis. En dan gaat het echt beginnen. Hieronder vertellen we elk onze ervaringen van deze eerste week.

Het werk op school

Vrijdag had ik al mijn eerste indruk opgedaan op school en omdat het maandag Onafhankelijkheidsdag was, gaan we op dinsdag verder. Het geheel heeft een professionele uitstraling door de IT afdeling buiten de school te zetten. Dus een apart gebouw met eigen airconditioning, wat het IT Center wordt genoemd. Het hoofd van het IT Center is een vrouw van tegen de veertig, ze was ooit verantwoordelijk voor een deel van de automatisering van het Ministerie. Ze geeft ook aan dat het Ministerie zich met heel veel zaken wil bemoeien.

In het IT Center komen de studenten als ze computerles hebben, maar er zitten ook af en toe andere groepen in een hoekje les te geven bij gebrek aan lesruimte. Verder ondersteunt het IT Center afdelingen van de school, zoals de administratie wanneer er belangrijke documenten aangepast moeten worden. Het IT Center heeft naast een hoofd nog vijf IT leraressen. Er staan 12 computers met Windows 8.1 en Office 2010, en een computer met een beamer voor de leraar. Er is ook een laserprinter en een A4 scanner. Alle computers hebben een 10 Mb netwerkverbinding. Er is een 4G verbinding van provider Dialog welke ongeveer 20 Mb down en 4 Mb up aan data kan verstouwen.

Na wat gesprekjes met het hoofd vroeg ik hoe ze aan de apparatuur is gekomen. In 2015 heeft het Tissa Central College een donatie gehad van de Commercial Bank. Die heeft hun alle nieuwe apparatuur en software geschonken. Dat gebeurde nadat de vorige apparatuur er bijna 7 jaar had gestaan.

Het Tissa Central College is een school met 3000 studenten en bijna 400 leraren. Alle studenten lopen in schoolkleding, blauw met wit en dan met de nodige embleempjes zodat je kan zien welke ervaringen iemand heeft. Zo wordt je als je ouder bent en meer ervaren een ‘prefect’, dan krijg je een lange rode stropdas voor waar dan Prefect op staat. Dat is een eer, maar er wordt als tegenprestatie van je verwacht dat je de jongere student meehelpt en een beetje orde houdt.

Vanuit de organisatie die ons inzet, Project Abroad loopt er een Field Manager op de school rond, zijn naam is Janaka Mendis, oud leerling van de school en hij wil gelijk samen met mij op Facebook. Hij coördineert zaken als de mensen bij IT en Engelse les als vrijwilliger starten en fungeert een beetje als Haarlemmer olie tussen onze organisatie en de school.

Het is geweldig om te zien hoe enthousiast de studenten zijn, het zijn eigenlijk nog kinderen maar ze spelen, jennen en plagen en roepen naar elkaar in de klas als er wat gebeurt. Echt zo puur, zo leuk dat ik wel eens denk, had ik misschien toch niet beter leraar kunnen worden….

En dan natuurlijk de stoere jongens en de giebelende meiden. Geweldig om mee te maken. Dan van die jongetjes van tien die wel durven en naar je toe komen lopen zo van ‘He mister where you from’ en dan maar lachen en stoer doen dat ze iets durven te vragen aan die grote blanke man. Het antwoord wachten ze vaak niet eens af, maar gaan gelijk op in de vriendjes groep. Bij de meisjes zie je dat ze bijna altijd met z’n tweeën zijn. Als dan een van de twee mij heeft gespot, dan zie je dat ze giebelend met elkaar overleggen zo van ‘goh moet die man daar zien’ das een blanke, haha. Iets vragen durven de meiden al helemaal niet. Maar allemaal super lief. Als ik aan een student wat vraag slaat die gelijk helemaal stil, ik moet dan wel drie keer vragen voordat ze antwoord geven. Engels vinden ze al moeilijk en dan ook nog zo’n bijzondere man.

Het lesgeven vind ik zo prachtig om naar te kijken, daarom heb ik ook meerdere filmpjes gemaakt en in de blog gezet. Standaard geven ze hier les in de Office omgeving, dus Word, Excel en PowerPoint. Maar er wordt ook les gegeven in programmeren, Turbo Pascal en in het maken van stroomdiagrammen kortom ze zijn goed bezig voor de toekomst. Alle leraren geven de les in de lokale taal, het Singalees maar het is voor mij prima te volgen.

Bij het controleren van de computers valt al op dat ze niet allemaal standaard ingericht zijn, enkele hebben problemen en twee hebben virussen. Ook niet alle computers zitten aan het Internet dus dat betekent ook, nog nooit ge-update. Daar is nog wel wat werk te doen.

Als school ben je natuurlijk afhankelijk van donaties. Maar waar zoiets toe kan leiden zag ik hier weer. Ik trok een voorraadkast open en daar lagen ze, 25 complete Microsoft Encarta Encyclopedieën van rond jaar 2000 en 20 complete CD uitvoeringen van Britannica de encyclopedie ook van rond het jaar 2000. Je kan er niets meer mee, de prullenbak in.

Internetten vanaf de computers wordt nog niet gedaan, dus het is erg stil op het netwerk.

Eens kijken wat we de komende weken allemaal nog voor ze kunnen regelen. Probleem is wel, er is geen geld, dus als ik iets regel zal ik aan crowdfunding moeten doen, of gewoon rondvragen wie iets extra over heeft voor deze studenten.

Ik heb echt zin in de komende weken, de mensen zijn aardig en ik kan echt iets voor ze doen. Ik schrijf in mijn volgende verslag wat we hebben kunnen bereiken.

Het werk in het ziekenhuis

Ik stap dinsdagmorgen iets te vroeg de kamer van de “Chief Pharmacist” binnen. In een kleine eenvoudige kamer zitten een vrouw en jonge jongen. Ze spreken nauwelijks Engels, maar de vrouw kan me duidelijk maken dat de hoofd apotheker er nog niet is. Ze staat al schuifelend en beetje lachend naast me. Ik voel aan alles dat ze het heel spannend vind dat ik daar ben. Ze wil van alles van me weten. Met handen en voeten en een paar woorden Engels voeren we een gesprekje. Iets wat bijna iedereen van je wil weten en ook wel kan uitspreken is…. “do you have baby’s?” . Ik denk dat ze geen idee hebben wat mijn leeftijd is. Na een tijd komt er een meneer binnen, de vrouw en jongen springen van hun stoel en gaan staan. Ik dacht… oke dat zal dan wel de hoofd apotheker zijn. Maar nee, het is blijkbaar de apotheker direct onder de hoofd apotheker. Hij spreekt goed Engels en vraagt me kort wat ik heb gestudeerd en wat voor werk ik nu doe. En dan…. een soort van tupperware bakje met rijst komt uit de tas en hij vertrekt. Ze gaan eerst ontbijten. Het is al tegen negen als ik eindelijk tegenover de “chief Pharmacist” zit. Zijn rechterhand is er ook bij. En dat is maar goed. Deze chief, al een oudere man, spreekt slecht Engels. Hij zit verlegen tegenover me, durft me bijna niet aan te kijken en er valt een heel ongemakkelijke stilte. Hij weet gewoon niet wat hij moet vragen of zeggen. Normaal zou ik dan wel beginnen te kletsen, maar ook ik wist even niet wat te zeggen. De 2^e apotheker neemt het over. Uiteindelijk blijkt dat ze nog nooit een vrijwilliger hebben gehad en dat ze niet goed weten wat ze met me aan moeten (iets anders verwoord natuurlijk, maar hier kwam het wel op neer). Ze brengen me vervolgens naar het hoofd van de afdeling “Drug Store” (een van de apotheek afdelingen). Daar maak ik kennis met See, een super lieve vrouw, ook apotheker, zeer intelligent en spreekt zeer goed Engels. Een gouden greep, want zij gooit het op een heel andere boeg. Als de mannen weg zijn (nadat er een hele discussie was gevoerd tussen hun drieën) begint ze me de structuur van hun gehele apotheek uit te leggen. En ze vertelt over het werk en de problemen die ze ziet. Ze zegt “je mag naar alle afdelingen en daarna hoor ik graag wat jou bevindingen zijn. En ik zou het fijn vinden als je ons helpt”. Wow… das te gek. En zo ga ik deze dagen kijken bij “the drugstore” (Inkoop en voorraad beheer), “indoor dispencery” (uitgifte van medicijnen en hulpmiddelen aan de ziekenhuis afdelingen) en “Outdoor Dispencery”(uitgifte medicijnen aan patiënten die bij dokters komen (zeg maar onze huisarts en onze artsen op de polikliniek).

Verbazingwekkend wat ik allemaal te zien krijg. Bijna niet voor te stellen dat het zo kan gaan. Mijn verbazing komt uiteraard voort uit de normen die wij hebben als het gaat om gezondheidzorg. Hier is het een heel andere wereld. En gezien de omstandigheden waarin ze verkeren hebben ze er een goed werkend geheel van gemaakt.

Het is een enorm “productie-bedrijf”, waar het net zo goed om uitgifte van etenswaren of iets anders had kunnen gaan. Elke ochtend komen er ongeveer 500 patiënten naar de dokters (zeg maar de huisartsenpost), vergelijkbare aantallen bij de dokters van de poliklinieken. En zo goed als allemaal krijgen ze medicijnen mee. Ik zie lange rijen mensen staan bij de dokters, die daarna allemaal weer in de rij bij de apotheek staan. Rijen gemaakt met dranghekken. See vertelt me dat mensen heel snel naar de dokter gaan en ook allemaal medicijnen willen. Voor sommige mensen (o.a moslim vrouwen) is het een manier om even uit huis te zijn. En ja, het is een overheidsziekenhuis, dus alles is gratis, ook de pillen.

Ik kijk een tijdje mee bij de uitgifte aan patiënten die van de dokterspost komen. Deze krijgen voor maximaal 3 dagen medicijnen mee. Moeten ze meer, dan is het weer een bezoek aan de dokter etc. De apotheek medewerkers zitten achter het loket met alle potten met pillen al om hen heen. Hier hebben ze wel al een computer (prachtig!). Het is snel de pillen in een papieren zakje doen, gebruik per dag erop, en klaar. Volgende. Geen controle, geen check of de medicatie past bij andere medicatie, geen informatie, gewoon geven en volgende. Anders krijgen ze de 500 patiënten niet weggewerkt. De foto’s die we hebben geplaatst geven meer beeld hierbij, dan dat ik met woorden kan vertellen. Bijna iedere patiënt krijgt antibiotica (ook voor 3 dagen….dat is geen kuur…en dus niet goed) en pijnstillers. Resistentie voor antibiotica blijkt al een groot probleem te zijn in dit land

Bij de uitgifte op de polikliniek gaat het vergelijkbaar, maar dan zonder computer. Mensen komen met 2 schriftjes, de dokter schrijft daar het recept in (dus 2 x , schriftjes zijn identiek). Ene schrift is eigendom patiënt en andere eigendom arts. Wat dat betreft lopen ze hier voorop als het gaat om eigendom van je patiëntendossier, haha. In de apotheek wordt alles nogmaals overgeschreven in boeken, tot wel 2 x toe geloof ik. Kortom veel schrijfwerk en vervolgens zelfde ritueel. Alleen is hier de maximale uitgifte voor 1 maand. Om dit alles zo snel te laten verlopen zitten er ook mensen alvast zakjes met medicijnen te vullen met standaard aantallen. Alles met de hand. Hup alle pillen uit een grote pot in een wasteiltje, en tellen maar.

De afdeling “Drugstore” heeft donderdag een bestelling gedaan bij de groothandel. Ook zo mooi om te horen. Apotheken moeten de bestelling zelf ophalen bij de groothandel. Dat is in Colombo (1,5 uur rijden ongeveer). Toen ik vrijdagmorgen alle dozen zag staan, vroeg ik aan See “hoe heb je al die dozen hier gekregen”. En wat dacht je…met de ambulance. Tja… ook hier…. gegeven de omstandigheden misschien nog niet zo’n gekke oplossing. Ik mocht de paklijsten bekijken. En toen pas drong echt tot me door hoeveel er hier aan medicijnen wordt gebruikt. Er staat: 8.000 aspirines per dag (vooral als bloedverdunner), en 160.000 antibiotica pillen per maand. Enorme aantallen voor een ziekenhuis met 130 dokters.

Overal waar ik kom zijn ze aardig, willen ze weten waar ik vandaan kom, hoelang ik hier ben, soms vragen ze waarom ik hier ben, maar altijd….of ik baby’s heb. Bij iedere afdeling vraag ik ook of ik kan helpen. En dan varieert het nogal. Ik zou zo achter het loket mogen zegt een van de dames. Nou…dacht ik…..dat zal toch niet zo verstandig zijn. Daarvoor ben ik toch wel iets te lang uit de apotheek. Een verkeerd pilletje in een zakje en het kan erg fout aflopen. Dus ik heb gezegd dat me dat geen goed idee leek. Uiteindelijk zijn het toch de mannelijke “chief” apothekers die mogen bepalen wat ik wel/niet mag doen. En zo zit ik ineens weer tegenover een meneer in een kantoortje, drie ijzeren archiefkasten, een oud houten bureau en alleen een formulier van Project Abroads op het bureau. Ook deze meneer vind het ingewikkeld, maar uiteindelijk zegt hij dat ik mag helpen met het maken van de voorraad zakjes. Even later zit ik naast een lieve Sri Lankese vrouw, pillen uit een wasteil te tellen en in zakjes te doen. Prima…..maar moet eerlijk zeggen dat ik blij ben dat ik dit niet alle dagen hoef te doen.

Al met al heb ik een aardig beeld gekregen hoe het allemaal werkt. En ja…er zijn wel dingen die anders kunnen. Volgende week ga ik samen met See hierover praten. Maar ik kijk naar dit alles met een westerse bril. En de vraag is of men wel zit te wachten op westerse oplossingen. Een ding heeft See al gevraagd… of ik kan helpen dat er meer informatie aan de patiënten in de regio wordt gegeven over medicijnen. Ze zegt… daar begint het. Mensen moeten een beter begrip krijgen bij het effect van medicijnen. Zodat men het niet zomaar gaat slikken, of erger nog, het ook zomaar aan vrienden en familie geven; in de zin van “dit pilletje helpt mij goed, probeer ook maar eens”.

Maar tijdens deze eerste week ben ik ook nog een dagje thuis geweest. Last van rugpijn (spastische spier, een vervelende zenuwpijn in de rug). Na een vervelende nacht, vervolgens donderdag hele dag op bed gelegen. Dushanti (de vrouw des huizes), komt met een teiltje met warm water, masseert de spier en smeert er wat spul op. Ze is erg aardig. Maar een lange dag, in een te klein bed, in een te warme kamer (30 graden), tja…voor het eerst verlangde ik heel even naar het koude Nederland en mijn eigen bed. Maar vrijdag was het over…. En dan is het ook snel weer vergeten.

Weekend

En nu is het weekend. En dan gaan we er weer op uit. Even weer naar een luxere plek. Dit keer zijn we in een koloniaal landhuis midden in de natuur, op een rubberplantage, met maar 4 kamers. Maar daarover de volgende keer meer. Want sorry, het verslag is wel wat lang geworden.

Liefs Hugo en Geesje

Een weekendje aan zee

Vrijdag 1 feb - maandag 4 feb

Met een paar spullen in onze rugzakjes, gaan we met de tuktuk naar het Avani hotel. Het is ongeveer 10 minuten vanaf ons huis. Johanna, een Zweeds meisje (verloskunde vrijwilliger) die in hetzelfde gastgezin verblijft als wij, gaat met ons mee. Zij gaat een middagje zwemmen. Het is een heerlijk hotel, direct aan zee, met een zwembad EN airco EN wifi.

Aan het zwembad praten Johanna en ik over het gastgezin en het werk. Zij is hier nu 1,5 week. Het gastgezin is heel vriendelijk en het eten goed, vinden we beide. Maar het is nog lastig om hun cultuur/gebruiken goed te snappen. We begrijpen niet goed hoe ze zelf omgaan met lunch, maar vooral diner. Ze eten niet met ons mee, maar zitten wel bij ons. Als we lang blijven zitten, dan blijven zij ook zitten. Geen idee wanneer ze dan zelf eten. Als we vragen of aangeven dat ze ook zelf aan hun eten moeten denken, dan gebruiken ze de standaard hoofdbeweging hier, nl een combi van ja en nee knikken. Geen idee wat ze daarmee willen zeggen. Ze hebben een beetje nederige vriendelijkheid naar ons. Verder helpen we bij het afruimen van onze borden. Overgebleven eten brengen we naar de keuken en wordt daar in kommetjes gedaan en onder vliegenvangers gezet. Voor het afwassen moeten we door naar buiten. Gek, de keuken binnen is best goed. Maar afwassen gebeurt blijkbaar buiten in een betonnen goot, met een “Sorbo-sponsje” die wij al vier keer hadden weggegooid. Verder wordt er soort van verdunde Dreft gebruikt en koud water. Het afgewassen spul wordt buiten nat weggezet. Het droogt uiteraard snel genoeg. Johanna zegt, ik heb wel overwogen een nieuw sponsje te kopen, maar misschien beledig ik ze dan. Dus maar beter even niks te doen. Maar wat we me helemaal verbaasde was dat ook hun douche daarbuiten is, in een vierkant blok beton, halfhoog, echt armoedig. In het huis hebben we een sobere, maar wel betegelde douche en wc en het is er schoon. Blijkbaar is dit dus allemaal voor hun gasten. Zelf doen ze met veel minder toe.

Einde middag gaat Johanna terug naar huis. Ze gaat dit weekend met andere vrijwilligers naar het zuiden. Wij gaan genieten van dit prachtige plekje aan zee.

Zaterdagochtend lopen we alleen op een groot geel strand, voeten in het heldere, bijna warme zeewater. Er is geen mens, we zijn alleen, met het geluid van de golven van de zee. Tien minuten van huis en wat een andere wereld. Na een tijdje komen we bij een punt waar vissers de gevangen vis binnenbrengen. We blijven een tijdje kijken. De mensen zijn vriendelijk en sommige zoeken contact met ons. Het is mooi om te zien hoe dit gaat. Zo vanuit de zee, op het strand en daar wordt het verhandeld. We zien mannen met grote bakken vol met vis achter op de brommer vertrekken.

We gaan door het dorp terug naar het hotel. We komen langs de “ijsfabriek” en zien hoe ijs wordt vermalen en in kleine trucs wordt gedaan. En dan staan we voor een gebouw waarop staat “pre-childhood development centre and children’s library, refurbished and equipped by the fund from citizens of Vlaardingen The Netherlands”. We komen aan de praat met mensen die er werken. En later nog met een oudere man die hier woont. En het blijkt dat tijdens de tsunami Nederlandse vakantiegangers geholpen zijn lokale mensen hier. En zo heeft Nederland weer iets terug gedaan. Als de oudere man hierover praat, zie je verdriet in zijn ogen. “It was terrible”, zegt hij. “I had a house at the beach and it was all gone”. Wat moet je zeggen tegen iemand die zoiets heeft meegemaakt. Wij weten het niet en luisteren alleen maar.

Zondags gaan we naar de grote boeddha tempel Bodhiya in Kalutara. Het is een van de weinige tempels die rondom een van de 22 heilige bomen staat die in 200 jaar na Christus zijn gepland. (en wel steeds zijn vernieuwd). Honderden boeddhisten bezoeken deze Heilige plaats dagelijks. We waren hier al eerder met een tuktuk langsgekomen. En het was ons wel opgevallen dat men dan kort stopt, handen sluit en even een buiging maakt. De tuktuk-driver van vandaag leidt ons rond. Schoenen uit, op blote voeten van de ene ruimte naar de ander, over tegels en gravel die door de brandende zon enorm heet zijn. Ohhhhh zere voeten. Maar het is indrukwekkend. Buiten zitten vrouwen in kleine betonnen openingen in een muur, ze verkopen bloemen. In de tempel zijn mensen druk met het bidden en neerleggen van bloemen en water. Overal waar we komen zijn we de enige westerse mensen. Ook hier. Maar mensen vinden het prima dat we hier zijn.

Verder genieten we van het zwembad, de warme douche, het onbeperkt gebruik kunnen maken van de wifi en slapen met airco. Het hotel is vanaf zaterdag redelijk goed gevuld, met vooral Sri Lankezen. Veelal gezinnen met kleine kinderen.

En nu is het maandagmiddag terwijl ik dit schrijf. We zitten binnen in het hotel. Buiten komt het water met bakken uit de lucht en het knettert flink van onweer. Iedereen zit binnen. Personeel loopt rond om alles goed af te sluiten en daar waar het nat is de boel op te dweilen. Heel even is ook alle elektriciteit weg. Dat duurt maar kort. Maar de regen houd aan…nu zo ongeveer een uur. En dat op de feestdag Independence Day. De dag waarop men vooral in Colombo festiviteiten heeft. Maar ook….de dag waarop er in heel Sri Lanka geen alcohol genuttigd mag worden. De overheid heeft als regel dat op alle boeddhistische feestdagen en ook op Independence Day geen alcohol gebruikt mag worden. In het hotel hing gisteren een plakkaat waarop stond, vrij vertaald…”er mag op 4 feb geen alcohol geserveerd worden, zorg dat u tijdig besteld”. Tja, hmmm.

We drinken wat koffie, alle spulletjes weer ingepakt, klaar om straks naar ons gastgezin te gaan. Eens kijken hoe het daar is na zo’n regenbui.

We hebben ook weer foto’s en video’s geplaatst.

Tot de volgende keer. Liefs Hugo en Geesje

Ons thuis en ons werk

Het is nu zaterdag 2 februari. Het is voor velen in Sri Lanka een lang weekend; maandag is een nationale feestdag (Independence day). Ook wij zijn vrij. We hebben een “weekendje weg” geboekt in een hotel aan zee. Even genieten van zon en zee, maar ook bijkomen van de indrukken en belevenissen van de afgelopen dagen. Het was intens en ik weet niet of ik genoeg woorden kan vinden om te vertellen wat we zien en beleven. Het was echt even schakelen naar een heel basic leven bij een lief gastgezin en wennen aan hetgeen we op het werk kunnen verwachten. Maar nu loop ik vooruit. Hieronder een verslagje vanaf woensdag.

Woensdag 30 januari

We worden opgehaald door taxichauffeur van Project Abroad. We rijden rondom Colombo, het is druk, het gaat langzaam, maar na 1,5 uur komen we in de straat van ons gastgezin. Hij stopt voor een huis (oude muur met groot ijzeren hek), en wij denken…. dit is niet ons huis. We hadden immers op googlemaps het adres opgezocht. Maar blijkbaar hadden we dat verkeerd. Het huis achter deze muur ziet er minder mooi uit en er ligt nogal wat “rommel” rondom huis. Maar er staan een lieve man en vrouw ons op te wachten, plus een meneer van Projects Abroad. Onze koffers worden naar boven gebracht....we krijgen onze kamer en de gezamenlijke badkamer te zien. Ook dat is even schakelen, maar veel tijd om rond te kijken hebben we niet. Er komen nog 2 mensen van Projects Abroad en Hugo en ik krijgen onafhankelijk van elkaar onze introductie.

Eerst algemene uitleg, allerlei regels etc. Dan gaan we apart van elkaar op pad. Hugo met zijn coördinator Johann en ik met mijn coördinator Niyas. We krijgen uitleg over de buurt (wat is waar). Ik dacht… oke, alleen de supermarkt (die was groot en redelijk nieuw), dat onthoud ik wel. De rest… het is druk, kleine shopjes, alles lijkt op elkaar. Het zal, we zoeken het later wel uit.

Als eerste moet er een sim-kaart gekocht voor de telefoon. Het is beter gebruik te gaan maken van een lokale prepaid kaart. Nou in een winkeltje waarvan je denkt….. verkopen ze hier iets voor een telefoon? Voor 250 ruppies (€ 1,50) heb ik een kaart. Ik kan voor 100 ruppies bellen. Maar na later blijkt… niet internetten.

Dan naar het ziekenhuis, we nemen een tuktuk. In het ziekenhuis moeten we naar de Director. Dat is een verplichte eerste stap, anders mag ik niet aan het werk in het ziekenhuis. Hij is er niet en we moeten even wachten. Maar uiteindelijk blijkt de director helemaal niet te komen (we hadden al een uur gewacht). Dan wordt het maar telefonisch gedaan. Vervolgens laat Niyas me zien waar de Chief Pharmacist zit, daar moet ik me de eerste dag melden. Oke, de eerste indruk is gedaan. Afspraken nakomen is hier niet van zelfsprekend en het ziekenhuis is oud en armoedig. Maar we gaan nog heel andere dingen zien.

Voor Hugo verloopt het identiek. Hij koopt een SIM-kaart voor ongeveer € 5. Maar dan heeft hij ook meteen 2,2 Gb data gebruik. Dat alles hebben we nodig, want er is geen internet bij ons gastgezin en er zijn geen internetcafés. Iedereen werkt hier met losse data-kaartjes.

Hugo gaat met Johann in de bus naar school. Een happening op zich. Zie de video's. Op school wordt hij voorgesteld aan het hoofd van de school en aan de leraar computerlessen. Of Hugo vrijdag meteen al de les wilde geven? Nou…. eerst maar even een dagje de kunst afkijken toch. De eerste indruk was goed, zegt Hugo. Het is een apart gebouwtje waar de computerlessen worden gegeven. Er staan 16 PC's, een beamer en alles is aangesloten op een netwerk plus internet verbinding. Nog niet zo verkeerd. Hij krijgt een link waar hij de lesboeken kan downloaden. En dan gedag en tot vrijdag.

Met lunchtijd ontmoeten we elkaar weer en eten we met Johann. We laten hem kiezen. En het is spicy met een hoofdletter!. Oke, veel cola en dan gaat het wel.

Terug naar ons gastgezin, we gaan ons settelen op onze kamer. Het is klein, warm (alleen een fan aan plafond), weinig opbergruimte. Oude spiegelkast, vuile wanden, een klein bed (zowel in de lengte als in de breedte), maar de vloer en bed zijn netjes schoon. De badkamer is ook sober, maar netjes met alleen koud water.Het is even wennen.

We gaan samen op pad voor het vinden van een datakaart voor mijn telefoon. Nou dat is nog niet zo gemakkelijk. Maar uiteindelijk vinden we een klein shopje. 4 x 800Mb voor 400 roepies (2 euro).

Om 19.30 is het etenstijd. We dachten dat we samen met de familie zouden eten, maar dat is niet het geval. Ze geven ons te eten en eten daarna zelf. Maar voor deze eerste avond zitten ze wel bij ons en we praten honderd uit. Het is een zoete inval want ook de broer van de mevrouw schuift aan en even later zit er ook ineens een ander familielid in de kamer. Ze zijn vreselijk vriendelijk. Dat voelt heel goed. En de oudste zoon (15) wilde meteen weten of wij Mark Zuckerberg een beroemdheid vinden.

Om 22.00 uur gaan we vermoeid naar bed. Maar slapen gaat moeilijk. Het is warm, warm, warm. De fan koelt weinig, het bed is te klein. Het is… even wennen.

Donderdag 31 januari

De wekker gaat vroeg. Vandaag is een speciale Projects Abroad dag. We gaan met alle vrijwilligers een "hulpprogramma" doen Vandaag staat het project "het verven van een ziekenhuis" gepland. Het is in Panadura; een ander ziekenhuis dan waar ik ga werken.

Ik dacht…. we zullen wel de buitenkant van dat gebouw gaan verven. Maar dat was een beetje naïef. …..we gaan de muren en de bedden van de kinderafdeling verven. We dachten beiden… dit kan toch niet terwijl er hier gewerkt wordt. Maar toch…. potten met witte en roze verf komen tevoorschijn, heel veel kwasten, afplakband en wat oude kranten. En huppeketee, we kunnen aan de slag. Ongelofelijk, het was niet te bevatten. Er waren drie "kamers" op deze afdeling. Ze hadden alle zieke kinderen op 1 kamer gelegd, zodat de andere 2 kamers geverfd konden worden. Maar deze kamers stonden vol met oude metalen bedden die we moesten schilderen, de "apotheekkast", apparatuur, zuurstofflessen etc. En alles zo oud, zo armoedig. De verpleegsters en dokters werkten op de gang naast de kamers. En wij gingen aan de slag. Met zoveel mensen en zo weinig ruimte en er was geen coördinatie. Ik hoef dan niet te zeggen dat het al snel een chaos was. Alles zat onder de verf. Hugo en ik proberen er het beste van te maken. Maar ja, wat kun je beginnen in zo'n situatie. We maken contact met de hoofdzuster. Mooi, zo aardig, ze legt me uit hoe hun voorraad systeem van de pillen werkt. Een horizontale streep op een potje, in drie gelijke delen. Bovenaan groen (dan is er genoeg), in het midden oranje (dan moet er besteld), onderste deel rood (dan is er tekort). Eenvoudig, maar goed werkbaar. De verpleegsters zijn keurig gekleed; het lijkt alsof zuster klivia zo van de toneelset is gelopen. Ze zijn enorm aardig. En geen wanklank van al de troep die er gemaakt wordt. Vijf uur later zijn er zeven bedden, een paar houten kastjes en de muren geverfd. We laten de afdeling achter in een thinner geur, met de vloer onder de verf en 3 wasbakken onder de roze verf. Het is niet te beschrijven. En dan …aan het eind zijn de verpleegsters ons zo dankbaar. Ik begrijp er niets van. Ze denken dat de kindjes einde dag weer in deze bedjes kunnen. Ik heb medelijden, het gaat zeker 24 uur duren voor dit droog en hanteerbaar is. Maar ik zeg niets, niet wetende hoe om te gaan met deze situatie.

Hugo en ik zijn beiden ook verbaasd over de projects abroad organisatie. Dit is toch niet de manier waarop je zo'n ziekenhuis helpt. Maar we zijn nog maar net aan boord. We houden ons stil, er komt vast nog wel een moment dat we misschien de organisatie zelf kunnen helpen.

Na afloop gezamenlijk een lunch. Daarna gaan Hugo en ik samen, voor het eerst, zelf met de bus terug. Een uitdaging. Welke bus is de juiste? Eenmaal in de bus…wow…het lijkt wel alsof de bus nooit vol genoeg is. En ja als we er dan uit moeten, das even een ding. We wringen ons door de menigte in het middenpad. Maar iedereen is aardig en behulpzaam, en dan staan we weer in onze straat. Dat voelt al bijna vertrouwd. Thuis vertellen we onze verhalen aan Dushanti en Udaya (de vrouw en man des huizes). Ik weet niet of ze onze verbazing begrijpen. Na het eten gaan we om 21:00 naar boven. We zijn moe, het is warm, een koude douche helpt een beetje. Ook nu kunnen we moeilijk in slaap komen.

Vrijdag 1 februari.

Onze eerste werkdag. Althans, dat dachten we.

Hugo vertrekt om 7:00 uur met een tuktuk. Udaya had een tuktuk geregeld voor de komende tijd. Wij vinden tuktuk net iets meer comfort geven dan de lokale bus. De man van projects abroad zei, oh jullie willen tuktuk, dat is wel een beetje duur hoor. De tuktuk kost 250 ruppies voor een enkeltje naar school (1,25 euro). Het voelt gek, hugo vertrekt, best een beetje spannend zo'n eerste dag. Hij is een half uur onderweg. Bij de school blijkt de ict leraar er niet te zijn en ook niet te komen. Er komt 1klas voor de lessen, die worden door de aardrijkskunde leraar aan het werk gezet. Hugo helpt wat mee. En daarna….nee, er gaan geen klassen meer komen vandaag. Hugo gebruikt de tijd om te kijken wat de staat is van de pc's en het netwerk.

Intussen ben ik om 8:00 met de tuktuk naar het ziekenhuis gegaan. Maar ook voor mij een teleurstelling. De apothekers zijn allemaal aan het staken. Ik kon weer naar huis. Ik probeerde nog….is er niemand in de apotheek waar ik dan kan meelopen? Nee er werden deze dag geen medicijnen gedaan. Nou….ik dacht…dat zal toch vast niet kloppen. Maar goed. Ik ga lopen naar huis, heb toch niets anders te doen. En…loop ik de verkeerde kant op. Maar maakt niet uit. Ik heb alle tijd en zie prachtige dingen onderweg. Wat een puur land, met alleen maar vriendelijke mensen. Uiteindelijk besluit ik naar Hugo te gaan, naar zijn school. En dat is prachtig. De school is minder armoedig dan de ziekenhuizen. En alle kinderen zijn nieuwsgierig. We kijken mee in verschillende klassen. Prachtig en ontroerend. Nog zo eenvoudig.

En dan terug naar huis. We lunchen thuis. En daarna pakken we een paar spullen in voor het lang weekendje weg. Even wat comfort en rust. Even bijkomen.

Zie de foto's en de filmpjes.

Tot de volgende keer. Wij genieten nu van een heerlijk strand.

Liefs Hugo en Geesje

De eerste dag in Sri Lanka

Zondag (27-01), koffers gepakt, koelkast leeg, alles klaar om te gaan. We hebben gekozen voor een relaxte start. Op zondag alvast met de trein naar Schiphol, zodat we maandagochtend (zonder gestress van een ochtendspits) op tijd in de vertrekhal staan. Met een klein half uur vertraging vertrekken we om 10.20 vanaf een regenachtig Schiphol. Een kleine 10 uur later landen we op Colombo. We zetten onze klok 4,5 uur naar voren ...naar 00:30. Het vliegveld oogt zeker niet als een ontwikkelingsland (wat Sri Lanka toch nog steeds is). In de lange gangen passeren we shops waarop volop wasmachines en ander witgoed wordt aangeboden. Alsof er een reiziger is die geïnteresseerd is in wasmachines, denk ik dan. Maar ala. We doorlopen alle standaard zaken zoals immigratie, bagageclaim etc. In de aankomsthal staat een kleine Sri Lankese meneer op ons te wachten. Zodra we naar buiten lopen, ja.....alsof we tegen een warme muur aanlopen en ja.... de geur en het lawaai... we zijn weer in Azië. Busjes, auto's, al toeterend proberen ze een plekje te verkrijgen bij de uitgang van het vliegveld. Het is redelijk chaotisch (voor onze begrippen). Onze taxichauffeur geeft aan waar we moeten gaan staan, hij gaat zijn auto ophalen. Het duurt lang, maar uiteindelijk vindt ook hij een plekje. We vertrekken naar ons hotel. Eenmaal op de snelweg lijkt het wel alsof we weer in Europa zijn, keurige wegen, nette afritten en zelf goed geregelde tolsystemen. Maar zodra we de snelweg verlaten, dan is het weer Azië. Donker, veel straathonden, tuktuks, ook midden in de nacht is het getoeter en lawaai. Blij dat we in het hotel zijn. 't is inmiddels 2.30 plaatselijk tijd. Tijd om te slapen.

Dinsdag (29-01), onze eerste dag in Sri Lanka. We zitten in een groot en luxe hotel voor de plaatselijke begrippen. Prima ontbijt, maar het zou net zo goed het diner kunnen zijn (gebakken aardappels, pasta , curry's , milkrice, maar ook fruit en bakery). We gaan op pad, de omgeving verkennen. We wandelen ongeveer 6 km door de plaatselijke omgeving. Het is een smalle straat door bebouwd gebied langs zee. We zijn werkelijk de enige toeristen die hier lopen. Er zijn kleine huisje, hutjes, kleine winkeltjes, heel veel tuktuks, vrachtwagens, fietsers. En iedereen is even vriendelijk. Zie hiervoor wat foto's en de video. Leukste van deze ochtend is.... een ontmoeting met een mevrouw in een kleine winkel Ze nodigt ons uit om mee te gaan naar haar huis. En even later zitten we midden in de woning, waar de familie ons warm onthaalt met thee en spicy gebak (soort van oliebol met rode pepers). De thee ziet eruit als melk en zo smaakt het ook. Binnen een uur hebben we veel van de familie geschiedenis gehoord, het hele huis gezien en fotoalbums bekeken. De familie geeft ook computerlessen aan kinderen. Hun woonkamer is tevens leslokaal. Wat bijzonder, zomaar even een kijkje in hun wereld. En wat is die anders dan de onze. Een redelijk ruim huis, maar zo eenvoudig en de keuken, tja wat zal ik er van zeggen.. Vwb schoon en netjes hanteren ze andere normen dan wij. We nemen afscheid, gaan terug naar het hotel. Nog even lekker aan het zwembad liggen en vanavond heerlijk vis gegeten. En nu spullen weer in de koffer...morgenvroeg worden we opgehaald en naar ons gastgezin gebracht.

Werk en Verblijf

We gaan 4 weken vrijwilligerswerk doen. Dat verloopt via de organisatie Projects Abroad.

Hugo gaat ICT lesgeven op "Tissa National College" in het noorden van Kalutara. Er gaan 3000 kinderen naar deze school, in de leeftijd van 6 - 19 jaar (grade 1 - grade 13). De school is in 1936 opgericht. Het is ongeveer 8 km van het gastgezin waar we verblijven.

Geesje gaat werken in het "Nagoda General Hospital" op de afdeling Farmacie. Het is een overheids-ziekenhuis met veel specialismen. Er werken 127 dokters en 650 verplegend personeel. Ongeveer 100 jaar geleden is het gestart als Militair Ziekenhuis. Het ziekenhuis is op loopafstand van het gastgezin. Wat het werk exact gaat inhouden... dat zien we daar. Dus dat horen jullie een volgende keer.

We verblijven deze gehele periode bij een gastgezin in Kalutara (Nagoda street). Het gezin bestaat uit vader, moeder en 2 zoons (12 en 14 jaar). De ouders spreken goed Engels. We zijn volledig bij hun te gast, we eten met de familie mee. Onze eerste indruk van het huis (via googlemaps) is erg goed. In het huis is de bovenverdieping volledig beschikbaar voor gasten. Voor zover we het begrijpen zijn er nog 2 vrijwilligers tegelijk met ons bij dit gezin.

Zie de foto's. En de verhalen gaan uiteraard volgen.