Het is nu zaterdag 2 februari. Het is voor velen in Sri Lanka een lang weekend; maandag is een nationale feestdag (Independence day). Ook wij zijn vrij. We hebben een “weekendje weg” geboekt in een hotel aan zee. Even genieten van zon en zee, maar ook bijkomen van de indrukken en belevenissen van de afgelopen dagen. Het was intens en ik weet niet of ik genoeg woorden kan vinden om te vertellen wat we zien en beleven. Het was echt even schakelen naar een heel basic leven bij een lief gastgezin en wennen aan hetgeen we op het werk kunnen verwachten. Maar nu loop ik vooruit. Hieronder een verslagje vanaf woensdag.

Woensdag 30 januari

We worden opgehaald door taxichauffeur van Project Abroad. We rijden rondom Colombo, het is druk, het gaat langzaam, maar na 1,5 uur komen we in de straat van ons gastgezin. Hij stopt voor een huis (oude muur met groot ijzeren hek), en wij denken…. dit is niet ons huis. We hadden immers op googlemaps het adres opgezocht. Maar blijkbaar hadden we dat verkeerd. Het huis achter deze muur ziet er minder mooi uit en er ligt nogal wat “rommel” rondom huis. Maar er staan een lieve man en vrouw ons op te wachten, plus een meneer van Projects Abroad. Onze koffers worden naar boven gebracht....we krijgen onze kamer en de gezamenlijke badkamer te zien. Ook dat is even schakelen, maar veel tijd om rond te kijken hebben we niet. Er komen nog 2 mensen van Projects Abroad en Hugo en ik krijgen onafhankelijk van elkaar onze introductie.

Eerst algemene uitleg, allerlei regels etc. Dan gaan we apart van elkaar op pad. Hugo met zijn coördinator Johann en ik met mijn coördinator Niyas. We krijgen uitleg over de buurt (wat is waar). Ik dacht… oke, alleen de supermarkt (die was groot en redelijk nieuw), dat onthoud ik wel. De rest… het is druk, kleine shopjes, alles lijkt op elkaar. Het zal, we zoeken het later wel uit.

Als eerste moet er een sim-kaart gekocht voor de telefoon. Het is beter gebruik te gaan maken van een lokale prepaid kaart. Nou in een winkeltje waarvan je denkt….. verkopen ze hier iets voor een telefoon? Voor 250 ruppies (€ 1,50) heb ik een kaart. Ik kan voor 100 ruppies bellen. Maar na later blijkt… niet internetten.

Dan naar het ziekenhuis, we nemen een tuktuk. In het ziekenhuis moeten we naar de Director. Dat is een verplichte eerste stap, anders mag ik niet aan het werk in het ziekenhuis. Hij is er niet en we moeten even wachten. Maar uiteindelijk blijkt de director helemaal niet te komen (we hadden al een uur gewacht). Dan wordt het maar telefonisch gedaan. Vervolgens laat Niyas me zien waar de Chief Pharmacist zit, daar moet ik me de eerste dag melden. Oke, de eerste indruk is gedaan. Afspraken nakomen is hier niet van zelfsprekend en het ziekenhuis is oud en armoedig. Maar we gaan nog heel andere dingen zien.

Voor Hugo verloopt het identiek. Hij koopt een SIM-kaart voor ongeveer € 5. Maar dan heeft hij ook meteen 2,2 Gb data gebruik. Dat alles hebben we nodig, want er is geen internet bij ons gastgezin en er zijn geen internetcafés. Iedereen werkt hier met losse data-kaartjes.

Hugo gaat met Johann in de bus naar school. Een happening op zich. Zie de video's. Op school wordt hij voorgesteld aan het hoofd van de school en aan de leraar computerlessen. Of Hugo vrijdag meteen al de les wilde geven? Nou…. eerst maar even een dagje de kunst afkijken toch. De eerste indruk was goed, zegt Hugo. Het is een apart gebouwtje waar de computerlessen worden gegeven. Er staan 16 PC's, een beamer en alles is aangesloten op een netwerk plus internet verbinding. Nog niet zo verkeerd. Hij krijgt een link waar hij de lesboeken kan downloaden. En dan gedag en tot vrijdag.

Met lunchtijd ontmoeten we elkaar weer en eten we met Johann. We laten hem kiezen. En het is spicy met een hoofdletter!. Oke, veel cola en dan gaat het wel.

Terug naar ons gastgezin, we gaan ons settelen op onze kamer. Het is klein, warm (alleen een fan aan plafond), weinig opbergruimte. Oude spiegelkast, vuile wanden, een klein bed (zowel in de lengte als in de breedte), maar de vloer en bed zijn netjes schoon. De badkamer is ook sober, maar netjes met alleen koud water.Het is even wennen.

We gaan samen op pad voor het vinden van een datakaart voor mijn telefoon. Nou dat is nog niet zo gemakkelijk. Maar uiteindelijk vinden we een klein shopje. 4 x 800Mb voor 400 roepies (2 euro).

Om 19.30 is het etenstijd. We dachten dat we samen met de familie zouden eten, maar dat is niet het geval. Ze geven ons te eten en eten daarna zelf. Maar voor deze eerste avond zitten ze wel bij ons en we praten honderd uit. Het is een zoete inval want ook de broer van de mevrouw schuift aan en even later zit er ook ineens een ander familielid in de kamer. Ze zijn vreselijk vriendelijk. Dat voelt heel goed. En de oudste zoon (15) wilde meteen weten of wij Mark Zuckerberg een beroemdheid vinden.

Om 22.00 uur gaan we vermoeid naar bed. Maar slapen gaat moeilijk. Het is warm, warm, warm. De fan koelt weinig, het bed is te klein. Het is… even wennen.

Donderdag 31 januari

De wekker gaat vroeg. Vandaag is een speciale Projects Abroad dag. We gaan met alle vrijwilligers een "hulpprogramma" doen Vandaag staat het project "het verven van een ziekenhuis" gepland. Het is in Panadura; een ander ziekenhuis dan waar ik ga werken.

Ik dacht…. we zullen wel de buitenkant van dat gebouw gaan verven. Maar dat was een beetje naïef. …..we gaan de muren en de bedden van de kinderafdeling verven. We dachten beiden… dit kan toch niet terwijl er hier gewerkt wordt. Maar toch…. potten met witte en roze verf komen tevoorschijn, heel veel kwasten, afplakband en wat oude kranten. En huppeketee, we kunnen aan de slag. Ongelofelijk, het was niet te bevatten. Er waren drie "kamers" op deze afdeling. Ze hadden alle zieke kinderen op 1 kamer gelegd, zodat de andere 2 kamers geverfd konden worden. Maar deze kamers stonden vol met oude metalen bedden die we moesten schilderen, de "apotheekkast", apparatuur, zuurstofflessen etc. En alles zo oud, zo armoedig. De verpleegsters en dokters werkten op de gang naast de kamers. En wij gingen aan de slag. Met zoveel mensen en zo weinig ruimte en er was geen coördinatie. Ik hoef dan niet te zeggen dat het al snel een chaos was. Alles zat onder de verf. Hugo en ik proberen er het beste van te maken. Maar ja, wat kun je beginnen in zo'n situatie. We maken contact met de hoofdzuster. Mooi, zo aardig, ze legt me uit hoe hun voorraad systeem van de pillen werkt. Een horizontale streep op een potje, in drie gelijke delen. Bovenaan groen (dan is er genoeg), in het midden oranje (dan moet er besteld), onderste deel rood (dan is er tekort). Eenvoudig, maar goed werkbaar. De verpleegsters zijn keurig gekleed; het lijkt alsof zuster klivia zo van de toneelset is gelopen. Ze zijn enorm aardig. En geen wanklank van al de troep die er gemaakt wordt. Vijf uur later zijn er zeven bedden, een paar houten kastjes en de muren geverfd. We laten de afdeling achter in een thinner geur, met de vloer onder de verf en 3 wasbakken onder de roze verf. Het is niet te beschrijven. En dan …aan het eind zijn de verpleegsters ons zo dankbaar. Ik begrijp er niets van. Ze denken dat de kindjes einde dag weer in deze bedjes kunnen. Ik heb medelijden, het gaat zeker 24 uur duren voor dit droog en hanteerbaar is. Maar ik zeg niets, niet wetende hoe om te gaan met deze situatie.

Hugo en ik zijn beiden ook verbaasd over de projects abroad organisatie. Dit is toch niet de manier waarop je zo'n ziekenhuis helpt. Maar we zijn nog maar net aan boord. We houden ons stil, er komt vast nog wel een moment dat we misschien de organisatie zelf kunnen helpen.

Na afloop gezamenlijk een lunch. Daarna gaan Hugo en ik samen, voor het eerst, zelf met de bus terug. Een uitdaging. Welke bus is de juiste? Eenmaal in de bus…wow…het lijkt wel alsof de bus nooit vol genoeg is. En ja als we er dan uit moeten, das even een ding. We wringen ons door de menigte in het middenpad. Maar iedereen is aardig en behulpzaam, en dan staan we weer in onze straat. Dat voelt al bijna vertrouwd. Thuis vertellen we onze verhalen aan Dushanti en Udaya (de vrouw en man des huizes). Ik weet niet of ze onze verbazing begrijpen. Na het eten gaan we om 21:00 naar boven. We zijn moe, het is warm, een koude douche helpt een beetje. Ook nu kunnen we moeilijk in slaap komen.

Vrijdag 1 februari.

Onze eerste werkdag. Althans, dat dachten we.

Hugo vertrekt om 7:00 uur met een tuktuk. Udaya had een tuktuk geregeld voor de komende tijd. Wij vinden tuktuk net iets meer comfort geven dan de lokale bus. De man van projects abroad zei, oh jullie willen tuktuk, dat is wel een beetje duur hoor. De tuktuk kost 250 ruppies voor een enkeltje naar school (1,25 euro). Het voelt gek, hugo vertrekt, best een beetje spannend zo'n eerste dag. Hij is een half uur onderweg. Bij de school blijkt de ict leraar er niet te zijn en ook niet te komen. Er komt 1klas voor de lessen, die worden door de aardrijkskunde leraar aan het werk gezet. Hugo helpt wat mee. En daarna….nee, er gaan geen klassen meer komen vandaag. Hugo gebruikt de tijd om te kijken wat de staat is van de pc's en het netwerk.

Intussen ben ik om 8:00 met de tuktuk naar het ziekenhuis gegaan. Maar ook voor mij een teleurstelling. De apothekers zijn allemaal aan het staken. Ik kon weer naar huis. Ik probeerde nog….is er niemand in de apotheek waar ik dan kan meelopen? Nee er werden deze dag geen medicijnen gedaan. Nou….ik dacht…dat zal toch vast niet kloppen. Maar goed. Ik ga lopen naar huis, heb toch niets anders te doen. En…loop ik de verkeerde kant op. Maar maakt niet uit. Ik heb alle tijd en zie prachtige dingen onderweg. Wat een puur land, met alleen maar vriendelijke mensen. Uiteindelijk besluit ik naar Hugo te gaan, naar zijn school. En dat is prachtig. De school is minder armoedig dan de ziekenhuizen. En alle kinderen zijn nieuwsgierig. We kijken mee in verschillende klassen. Prachtig en ontroerend. Nog zo eenvoudig.

En dan terug naar huis. We lunchen thuis. En daarna pakken we een paar spullen in voor het lang weekendje weg. Even wat comfort en rust. Even bijkomen.

Zie de foto's en de filmpjes.

Tot de volgende keer. Wij genieten nu van een heerlijk strand.

Liefs Hugo en Geesje