Bangalore - Mysore

Reizen van Bangalore naar Mysore

We staan keurig op tijd klaar met de koffers… maar al wat er komt geen chauffeur. Lang verhaal kort… er zijn straten volledig afgesloten omdat er politici langs moeten. En zo duurt het een uur langer voor de chauffeur ons hotel kan bereiken. We hebben vakantie, dus zeggen we…geen stress.

We maken nu kennis met chauffeur Murthy, die de komende 2 weken met ons op pad gaat. Het is een oudere meneer, heel erg vriendelijk en hij praat redelijk Engels. En zoals we later gaan merken, hij zorgt goed voor ons en begrijpt dat we zoveel mogelijk het normale leven in India willen zien. En daar zorgt hij ook voor.

We zijn al anderhalf uur onderweg wanneer we eindelijk de stad Bangalore verlaten. En dan komen we in een wat rustiger deel van het land. De wegen zijn redelijk goed, al wordt er ook buiten de stad veel werk verricht aan de wegen. Hetzelfde geldt voor gebouwen. Het lijkt wel alsof het land een grote bouwput is. En het bouwen van gebouwen…. de bouwstellingen zijn gewoon van hout en het lijkt allemaal zo primitief. Maar goed… er wordt dus veel ontwikkeld.

Op het programma staat het bezoek aan een tempel en het zomerpaleis van Sultan Tipi. Prima om te bezoeken. Maar leuker vinden we de stops onderweg. We stoppen in een klein dorp waar Murthy ons laat zien hoe zijde wordt verbouwd. En hij neemt ons mee naar een lokaal restaurantje waar alleen Indiase mensen hun lunch nuttigen. Hier is geen kaart, iedereen eet hier “Dosa”. De meneer van het restaurant wijst naar de trap; of wij niet boven willen zitten… want dat is met airco. Nee zeggen wij, we eten gewoon hier beneden, tussen voornamelijk alleen maar mannen. Murthy eet mee, zodat hij ons kan uitleggen hoe het werkt. Het zijn allemaal kleine schaaltjes met wat voor ons allemaal op curry lijkt, wat naan-brood en rijst. Met je handen eten. ’t Gaat allemaal snel, daarna in de hoek je handen wassen en betalen. Dat is dan € 1,42 voor ons tweeën. Nou nou… dat is anders wat dan de 80 euro in een chique hotel.

Mysore is een prachtige plaats, brede straten, goed georganiseerd verkeer, het oogt netter en beter ontwikkeld. Verbazingwekkend is wel het verschil tussen de overheidsgebouwen (dat lijken wel grote paleizen) en de huizen en winkeltjes van de burgers. Wij overnachten in een mooi hotel dat vroeger een paleis is geweest.

Dagje Mysore

Vrijdag 28-2; vandaag gaan we naar een grote Hindoe tempel Chamuneswari. Het is er erg druk, allemaal hindoe mensen die bloemen/eten gaan brengen. Aansluitend gaan we naar het paleis van een marahadja. Ongelofelijk wat een pracht en praal. En verder brengen we een bezoek aan verschillende lokale markten. Eerst de groentemarkt. Groot, allemaal zittend op de grond met de groenten om hen. De producten zien er heel goed uit. Maar verder is ook dit weer op een manier die afwijkt van de normen bij ons. Enkele koeien lopen los tussen de stalletjes door en snuffelen wat aan de groeten. De tweede markt is nog groter en grotendeels overdekt, het is groente, bloemen (op allerlei manieren gemaakt tot kransen die men thuis gebruikt of offert of in het haar draagt of gebruikt bij trouwerijen), kruiden, vlees en vis. Je ziet de kippen nog half levend in kooien op elkaar liggend….ook hier, er gelden andere regels dan bij ons.

Murthy zegt… er is hier ook een “Christen Church”, willen jullie dat ook zien. Zeker dat willen we wel. In een voornamelijk hindoeïstisch land is het wel bijzonder om zo’n grote katholieke kerk te zien staan. Groot en bijna ietwat modern gebouwd. Terwijl we naar binnen willen gaan komt er een groep met schoolkinderen aan. Vier bussen vol… ongeveer 220 kinderen…allemaal in blauw uniform. De 8 leraren doen hun best dat allemaal ordelijk te laten verlopen. Het vraagt wat om zoveel kinderen stil in de kerk te laten zitten, ze vervolgens naar de kelder te laten gaan om een crypt-tombe te bekijken en dan weer naar buiten. Buiten voor de kerk moet er een groepsfoto gemaakt worden. Ik vraag aan de leraar “als u er zelf bij op wilt, zal ik dan de foto maken?”. Ja, dat vindt hij heel plezierig. Alle kinderen joelen omdat er een blanke mevrouw een foto gaat maken. Aantal foto’s gemaakt en daarna… we weten niet wat ons overkomt. Al die kinderen rennen op ons af, Hugo wordt omsingeld door een groep en ik ook. Ze vragen van alles, hoe we heten, waar we vandaan komen, hoeveel talen we spreken etc etc. En ze willen ons allemaal een hand geven. We zijn een beetje overdonderd. Als eenmaal alle kinderen weer in de bus zitten, zijn er de leraressen die met ons op de foto willen. We zijn blijkbaar als toerist hier toch wel wat uitzonderlijk. Het is weer een prachtige belevenis.

’s Avonds eten we ook hier in de tuin van het hotel (het voormalige paleis). Aan de tafel naast ons zit een groep jonge mensen met een dame die zwanger is. Ze hebben blijkbaar een soort van baby-shower. Er wordt een taart gebracht. En volop foto’s gemaakt. Ook hier speel ik even fotograaf, zodat ze met hun allen op de foto kunnen. Nou… we moeten toch beslist mee-eten van de baby-cake.

Na aantal vriendelijke gedag-zeggingen gaan we slapen, morgen trekken we weer verder naar Nagarhole National Park. Daar gaan we ook Hugo’s verjaardag vieren.

De eerste dagen in India

Eerste dagen in India

Na de mooie werkvakantie vorig jaar in Sri Lanka, besluiten we om dit jaar opnieuw naar Sri Lanka te gaan. Dit keer alleen voor vakantie en we combineren het met een rondreis Zuid-India. Onder het mom van… als we dan toch zo lang vliegen, dan meteen maar goed.

Reizen naar India

We vertrekken zondag 23 februari ’s ochtends op tijd uit Hijken. John brengt ons naar de trein in Beilen. We vliegen vanaf Schiphol, hebben een tussenstop in Dubai en landen op maandag 24 februari rond 8:00 uur lokale tijd op het vliegveld van Bangalore in Zuid India. (het is 4,5 uur later dan in Nederland). Het is een klein vliegveld voor een stad waar 9 miljoen mensen wonen. Het is ietwat ongeorganiseerd, we moeten meerdere keren door poortjes en controles maar uiteindelijk staan we met onze bagage buiten. Een meneer van de reisorganisatie staat ons op te wachten om ons naar het hotel te brengen. We zijn moe en zijn blij als we straks even kunnen slapen en douchen. Maar….. het wordt meteen de kennismaking met de stad Bangalore. Het is zonder overdrijven één grote chaos in het verkeer. Een zesbaansweg waar auto’s, scooters, bussen, vrachtauto’s en tuktuks (die ze hier auto-riksja noemen) kriskras door elkaar, al toeterend vooruit proberen te komen. Het gaat langzaam, heel langzaam! Maar uiteindelijk rijden we door de poort van ons hotel; een prachtig landgoed uit de Engelse tijd. Na ook hier weer allerlei controles (zelfde poortjes en scanapparatuur als op het vliegveld) en een Indiaas onthaal, kruipen we om 12.00 uur eindelijk in ons bed, even een beetje slapen. De rest van de dag is het acclimatiseren, beetje verkennen en afspraken maken voor de volgende dag.

Onze eerste dag in Bangalore

We gaan op bezoek bij het bedrijf van Jan Willems. Jan heeft in Deventer het bedrijf Dutchview, waar applicaties worden ontwikkeld voor gebruik in de bouw. De software wordt gemaakt in India, in een bedrijfsonderdeel dat toehoort aan Dutchview. Jan zegt…. Wil je dat iemand van het bedrijf jullie ophaalt en verder de dag meeneemt. Zeker willen we dat. En zo gaan we deze dag op pad met Kabilesh, een jonge vent die stage loopt bij Dutchview. Als eerste gaan we naar het kantoor. We stappen een keurig kantoor binnen. Een redelijk contrast met buiten, waar het oud en chaotisch is, en bijna overal wel opengebroken straten en gebouwen in aanbouw (of afbouw… soms is het onderscheid niet te maken) te zien zijn. Op het kantoor gaat iedereen meteen staan als we binnenkomen. Zo beleefd. Leuk om tijdje met hen te praten. Kabilesh is zelf een nieuwkomer in Bangalore, maar hij is een goede en gezellige gids voor ons. Hij gaat met ons naar de ISKCON Radha Krishna tempel. Met de taxi gaat de reis daar naar toe te lang duren zegt Kabilesh; we gaan met de metro. En je kunt je het bijna niet voorstellen, een keurig station, goed geregeld, schoon en… rustig! Wat een enorm contrast met het verkeer op straat.

De tempel is een hindoe tempel, het is er erg druk met alleen maar lokale mensen. We doen mee aan het totale hindoe ritueel. En dat begint nogal hilarisch. Ook hier weer veel controle, bagage achterlaten en wat je meeneemt door de scanapparatuur, daarna mannen en vrouwen gescheiden door controlepoorten. Eenmaal door alles heen ontstaat er gedoe, want er is toch iemand die vindt dat er teveel van mijn benen zichtbaar is (ik heb een ¾ broek aan). Ik zeg dat ik in de afgeleverde rugzak wel iets heb wat kan dienen als lange rok. Neee….ik moet met een mevrouw een kleedhok in. Daar begint ze aan mijn broekspijpen te trekken…alsof die daardoor langer worden. Het volgende wat ze probeert betekent dat ik de broek lager moet dragen. Ze begint boven bij mijn buik aan de broek te sjorren. Maar ja… helaas… dat lukt niet. Buik te dik…broek wil niet zakken. Na veel gedoe….nou dan mag ik toch maar doorlopen.

Het ritueel is complex, gelukkig is Kabilesh bij ons. Met de voeten door een waterbak, dan rondjes om heiligen heen, hindoe mensen offeren van alles (bloemen, eten), vervolgens iets met vuur en langs je gezicht houden. Nou teveel om allemaal uit te schrijven. Opvallend is dat je aan het eind verschillende bakjes met eten krijgt. We nemen het niet. Maar de opzet is dus dat er ook goed gezorgd wordt voor de gelovigen die naar de tempel gaan.

We sluiten af met een gezamenlijke lunch. Kabilesh neemt ons mee naar een grote moderne shoppingmall waar we eten in een restaurantje dat iets wegheeft van een KFC. We begrijpen dat hij denkt dat we het liefst Amerikaans eten. Voor nu is het even prima. We gaan samen in een tuktuk terug naar het hotel. Daar nemen we afscheid van Kabilesh. Het was een leuke eerste dag.

Start rondreis in Bangalore

Woensdag start onze rondreis met een ochtend wandeling in een middenklasse wijk van Bangalore. Een Indiase mevrouw is onze gids. Indrukwekkend wat we zien; hoe mensen hier leven en werken. Dit zijn mensen die een goed leven hebben, vertelt ze. Maar in onze ogen lijkt het zo armoedig. Het zijn voornamelijk kleine ondernemers die een winkeltje hebben en daarbij wonen, of men verkoopt bloemen of groenten afkomstig van boeren uit de buurt. Alles is aan elkaar vast of bovenop elkaar gebouwd. Bij de tempel zien we een piep klein stukje grond met een hek erom, daarin staan een aantal koeien. Ik vraag… is dit van een kleine boer die deze koeien heeft. Nee, deze zijn speciaal voor de tempel…zodat er melk geofferd kan worden aan de tempel. ’s Ochtends heel vroeg worden de koeien even uitgelaten op de straat, tussen al dat verkeer. Voor ons allemaal bijna niet voor te stellen.

Het is fijn om een ochtend met haar op te trekken. Ze vertelt veel over het leven hier. Veel Indiase mensen vinden Bangalore overbevolkt. Ze noemen het de “Silicon Valley” van India vanwege de grote hoeveelheid IT bedrijven die zich hier vestigen. Het is te vol, zegt ze. Woonruimte is een probleem en ook het verkeer. Verder vertelt ze over het hindoeïsme en over het standaard leven van de middenklasse. Zo maar een greep uit hetgeen ze vertelt: ’s morgens opstaan met zonsopkomst, 1 of 2 per dag naar de tempel, huwelijken worden gearrangeerd waarbij rekening gehouden wordt met de sterren (astrologie) van de bruid en bruidegom (ze moeten bij elkaar passen conform de sterren….anders zal het geen goed huwelijk worden), onderwijs en gezondheidszorg is gratis, maar in de lage klasse gaat nog steeds niet iedereen naar school en er is nog steeds ongeletterdheid bij een redelijke groep van deze bevolking, men krijgt alleen pensioengeld als men voor de overheid heeft gewerkt, alle andere oudere mensen worden door hun kinderen verzorgd. Ze vertelt ook dat de jongere mensen minder strikt omgaan met de gebruiken.

Eigenlijk kun je zeggen, lopen ze zo’n 75 jaar achter ons aan. Want ook hier zal de modernisering, ontkerkelijking, verandering in relaties etc etc vorm gaan krijgen, vertelt ze. Aan alles is wel duidelijk… dat men blij is dat men onafhankelijk is van Engeland. Maar er is nog zoveel wat aan de Engelse tijd herinnert zoals Horseracing, Cricket, Koloniale gebouwen en uiteraard Engels als 1^e, soms 2^e taal voor iedereen in India.

’s Middags gaan we nog naar de botanische tuinen. We zien alleen Indiase mensen die hier een bezoekje brengen. Het is ook duidelijk een rustpunt in die immens drukke stad. Opmerkelijk is dat het allemaal niet zo goed onderhouden wordt. Het is wellicht een typisch Engels iets van vroeger (in Engelse tijd aangelegd). Voor Indiase mensen heeft het wellicht ook andere betekenis.

Als we terugkomen bij het hotel is er wat tumult…. allemaal politieauto’s… Er zijn blijkbaar belangrijke politici in het hotel. En die hebben voorrang op alles…zoals we ook later nog gaan merken. Hun auto’s zijn herkenbaar aan een soort van zwaard voor op de motorkap. Geen politie die er aan denkt om hen aan te houden… laten we ons vertellen.

We eten ’s avonds weer heerlijk in de tuin van het hotel. Het is een mooi landgoed, een oase van rust in de drukke stad. Een koloniaal gebouw, ooit neergezet door de Engelsen. Maar na 2 avondjes wordt ons wel duidelijk dat een flesje wijn bij het eten hier verre van normaal is….. we betalen meer voor de wijn dan voor het eten. Een flesje witte wijn, lokaal geproduceerd in India kost zo rond de 45/50 euro. Dus…. het zal de komende tijd wat meer water drinken worden.

We hebben de koffers weer ingepakt… morgen vertrekken we naar de volgende plek, Mysore.

Weer thuis

We zijn weer thuis!.

We hadden een goede vlucht. Op Schiphol stonden Trijn en Wim ons op te wachten, dat was erg fijn! Even koffie drinken en het is ook plezierig om onze verhalen te kunnen vertellen. En dan naar huis. Het is koud, dikke sokken aan, dikke trui aan. Maar het is ook fijn om weer thuis te zijn.

Hugo is nog steeds niet fit. Het blijft koorts en hoesten. En naar nu blijkt heeft hij een longontsteking. Hij heeft antibiotica gekregen en het is nu vooral uitrusten en uitzieken.

We hebben nog wat foto's toegevoegd van het laatste deel van de rondreis.

En dan is dit het laatste berichtje op de blog. Wat eigenlijk een beetje begon als.... laten we maar een blogje maken, dan kunnen we eenvoudig het thuisfront op de hoogte houden, dat is voor ons zelf een mooi dagboek geworden. En het was vooral ook leuk om het met jullie allemaal te delen. En te merken dat jullie het leuk vonden om mee te reizen. Dank voor alle leuke reacties en contacten onderweg. Maar vanaf nu kunnen we weer live bijkletsen.

Liefs uit Hijken, Hugo en Geesje

Vakantie - deel 3

Vakantie deel 3: Vrijdag 8 maart – Vrijdag 15-3, Rondreis 2^e week

Het vorige verslag schreven we vanuit Kandy. Daar hebben we nog de botanische tuinen bezocht. Er stond ook nog een traditionele dans op het programma, maar dat hebben we maar geskipt.

En dan reizen we verder door de prachtige natuur, de bergen in tot Nuwara Eliya. Het is een en al theeplantages en groentevelden. Prachtig. Onderweg bezoeken we een theefabriek en krijgen uitleg over het gehele proces van planten t/m verkoop. En we eindigen in een oude theefabriek dat is omgebouwd tot hotel. Dat hadden ze erg mooi gedaan, heel industrieel. En daar is ook het filmpje gemaakt over de stoommachine. Inmiddels zitten we dan op 1980 m hoogte. En bijna niet te geloven, we hebben het ’s nachts koud, ’t is 11 graden. Twee dagen later trekken we verder, we dalen weer af naar beneden en eindigen in Yale, dichtbij de kust en direct grenzend aan het Yale National Park. Daar gaan we de volgende dag op safari. We zien olifanten, krokodillen, buffelo’s, wilde zwijnen; de leopard laat zich niet zien. Dan weer verder naar Galle, de stad die door de Nederlanders is gesticht (in de tijd van de nederlandse bezetting). Bijzonder om ineens in een Nederlandse kerk te staan en daar Nederlandse graven te zien. We eindigen de reis in een strandhotel In Beruwla. Nog 2 dagen relaxen en dan zit de vakantie erop.

We raken ook een beetje vermoeid van het vele reizen, soms vele uren achtereen in de auto. Hugo heeft wellicht kou gevat toen we in de bergen zaten, hij voelt zich niet helemaal fit. En ja… dan begint het denken aan thuis toch te komen.

Inmiddels zitten we op het vliegveld als ik dit schrijf. Vanavond hebben we gegeten bij ons gastgezin. Ze hadden ons uitgenodigd nog te komen eten voor we naar Nederland zouden gaan. Johanna is er ook. En het is bijzonder. Het voelt toch weer een beetje als thuis komen. Dushanti en Udaya hebben een enorme maaltijd gemaakt. Heerlijke Sri Lankese gerechten. En…..voor deze keer eten ze allemaal mee aan tafel. Ik merk dat ze het ongemakkelijk vinden. Maar ze doen het blijkbaar voor ons. Het was echt leuk.

Zeven weken geleden begon ons avontuur bij deze mensen thuis. En hier sluiten we het ook af. Het voelt goed. De cirkel is rond. En ja… we zouden nog wel langer kunnen blijven, in dit mooie land, met de vele lieve mensen waar we een tijdje mee hebben mogen optrekken en de altijd warme temperatuur. Maar het is ook goed om naar huis te gaan. Naar de lieve mensen daar.

Om 20.30 staat onze taxi voor. We zeggen uitgebreid gedag. En ja…. Misschien komen we inderdaad nog wel weer keer terug.

We hebben de dikke trui en sokken in de rugzak. Over ongeveer een uur kunnen we het vliegtuig in. Op naar Nederland, op naar huis.

Voor de laatste keer liefs uit Sri lanka, Hugo en Geesje

Vakantie - deel 1 en 2

Vakantie deel 1: Maandag 25 feb – Vrijdag 1 maart, de eerste dagen vrij

Nadat we afscheid hebben genomen van werk en gastgezin is het even omschakelen. We genieten eerst nog een dag aan het strand bij Bentota, in het heerlijke kleine hotelletje direct aan de zee.

Dinsdag staat in teken van reizen naar Colombo. In kilometers niet zo ver, maar het rijdt hier niet harder dan 60/70 km per uur. En Colombo zelf is één grote file. We moeten naar Colombo, omdat we hier uiterlijk donderdag 28-2 ons visum moeten verlengen. Laten we maar een dagje reserve nemen, je weet maar nooit. En inderdaad, je weet maar nooit. Woensdagochtend vroeg met de taxi naar de immigratiedienst (duurt klein uur). Bij de immigratiedienst gaat het ongeveer 4 uren duren, dat hadden we gehoord van andere vrijwilligers. We doorlopen netjes de eerste stappen (loketten), wachten dan zo’n 2 uur, zijn dan aan de beurt om in een klein kamertje bij een beambte te komen…..en wat zegt hij…..sorry madam, sorry sir, today we can not do visums because of the strike. We dachten…dit zal toch niet waar zijn, waarom laat je al die mensen dan gewoon 2 uur wachten. We proberen nog wat, maar er valt niks te regelen. We kunnen weer terug, morgen mogen we opnieuw proberen. Aansluitend doen we een stadstour, maar die valt een beetje in duigen vanwege diezelfde “strike’. Het verkeer stond overal vast, en op een gegeven moment stonden we zo’n beetje midden tussen een enorme menigte stakende mensen. Hup…terug naar het hotel. Volgende ochtend opnieuw proberen, en ja na weer 1,5 uur wachten hadden we eindelijk de verlenging op ons visum. We trekken daarna meteen verder naar Waikkal, ten noorden van Colombo, aan zee. Dat is de plaats waar onze rondreis start. We genieten hier nog een dagje van het strand.

Vakantie deel 2: Zaterdag 2 maart – vrijdag 8 maart, Rondreis 1^e week

Zaterdag…Hugo’s verjaardag en start van onze rondreis. We ontmoeten onze gids die de komende 2 weken met ons op pad gaat. We starten met een half dagje rondkijken in Negombe. Maar als extraatje zegt onze gids Ananda, kunnen we een boottochtje doen. Leuk zeggen we. En inderdaad….na een eind gevaren te hebben op de lagoon komen we bij een ondiep stuk, de boot stopt, hup er komen 2 plastic krukjes en een tafeltje uit, die worden in het water gezet….en er wordt terplekke vers fruit voor ons klaar gemaakt. Nou leukere verjaardag lunch kun je je toch niet voorstellen .’s Avonds in ons hotel…….er is een groot feest. Verjaardagfeestje, haha. Nou…het was een heel groot trouwfeest, met enorme tenten en versiering en veel ceremonieel. We zien tijdens ons verblijf in Sri Lanka vele trouwerijen en elke keer ziet het er zeer uitbundig uit. Het mag wat kosten.

Deze eerste week reizen we van Waikkal/Negombe (aan westkust) via Yapahuwa, Dambulla, Sigiriya, naar Trincomalee (aan oostkust). En vandaaruit gaan we weer landinwaarts en meer de bergen in naar Kandy. Daar zijn we nu terwijl ik dit schrijf. En ja we zijn nu echt de toeristen, het is lekker relaxed, want we stappen in de auto en Ananda doet het werk. We gaan naar verschillende historische plaatsen, zien veel Boeddha en Hindoe tempels (genoeg voor nu), gaan naar een klein dorp waar we zien hoe het leven vroeger was, maken een boottocht, gaan naar een specerijentuin, krijgen uitleg over kruiden (voor zowel cosmetica als kookkunst) en hier en daar mogen we zelf meehelpen met koken. Aan de oostkust zijn de stranden ook weer bijna voor ons alleen (op een loslopende koe na). We rijden vele kilometers door prachtige natuur, we zien de eerste olifant in het wild en veel apen. We komen door vele plaatsjes, eigenlijk is het overal hetzelfde…het is rommelig, kleine huisjes, soms wat grotere ertussen, er is veel niet afgebouwd, of het is vervallen, overal ligt troep, maar overal lachende vriendelijke mensen. Erg leuk vinden we als we spontaan onderweg stoppen, en weer deelnemen aan de dagelijkse leven van de Sri Lankese mensen. En zo bezoeken we op zondag een soort van zondagschool in een tempel. Kinderen krijgen die dag les van de monnik. Ze zijn helemaal verrast als we daar zijn, eerst heel verlegen, maar na een tijdje proberen ze met ons te praten. En meteen krijgen we thee en een uitleg van de principal. Verderop in de week komen we op een hele grote markt van voornamelijk moslims, niks geen toeristen, ik kan een lapje stof voor dezelfde prijs kopen als de sri lankese mevrouw voor me. We bezoeken een familie die Curd (soort kwark) aan de straat verkoopt, we lopen in een park waar we door een Sri Lankese familie worden gevraagd… “we want to make a photo with you…”. En zo zijn er vele leuke momenten en ontmoetingen.

Onze gids is 72 en niet zo goed ter been. Dat maakt dat hij bij de uitstapjes waar nogal lichamelijke inspanning vereist is…eigenlijk een beetje probeert dat over te slaan. Dus we houden het programma nu zelf redelijk in de gaten, zodat we dingen doen die we leuk vinden. Hij rijdt best goed, het gaat hier niet harder dan 60/70 km en het is soms erg chaotisch in het verkeer. Dat laatste is ook niet zo raar als je bedenkt dat hier alles over dezelfde gaat; lopend, fietsers, brommers, tuktuks, auto’s, vrachtauto’s, koeien; alles door elkaar. Maar op een ochtend… we worden aangehouden door de politie. Eerst doet hij nog wat luchtig, maar na een tijdje wordt hij boos, hij zegt dat hij niks verkeerd heeft gedaan. We zien dat hij een van de agenten probeert om te kopen met 500 roepies (€ 1,50). Dat lukt niet. Lang verhaal kort… hij krijgt een boete omdat hij niet stopte voor een zebrapad. Hij is echt boos, hij zegt dat hij een hele hoge boete heeft gekregen en we moeten rechtsomkeert want dat moet betaald worden op een postkantoor. We moeten zoeken en ergens in the middle of nowhere is een klein kantoor. En als we het goed begrijpen heeft hij omgerekend € 10,50 betaald.

Vandaag gaan we naar de Temple of Tooth, een van de belangrijkste tempels voor boeddhisten. Velen komen hier als pelgrim naar toe. Het is inderdaad een combi van lokale mensen en toeristen. We gaan meedoen aan de offer-ceremonie, het aanbieden van bloemen, voedsel of geld, dat wordt neergelegd voor de kamer waarbinnen de heilige tand wordt bewaard. Ananda is zelf boeddhist en we merken dat hij vooral zelf de ceremonie wil doen. Dat is ook prima, we volgen hem gewoon. Na lang wachten en voetje voor voetje in de rij naar voren schuivend (het water loopt ons inmiddels weer aan alle kanten van het lijf) is er dan het moment dat de bloemen neergelegd kunnen worden. Voor ons is de ruimte niet anders dan al die andere ruimtes waar we boeddha beelden zien staan. Maar voor de boeddhisten is dit blijkbaar toch erg speciaal. Honderden mensen gaan in deze ceremonie mee. En na afloop…moeten al deze bloemen weer weggegooid worden. En er ligt het nodige geld in de schalen.

We genieten van het rondreizen, van het zien en ervaren van de mooie dingen van dit land, van het heerlijke eten, van de prachtige stranden, het tropische klimaat en van al die vriendelijke mensen.

De tijd gaat nu trouwens ook wel heel snel, nog maar een week te gaan. Bijna niet te geloven dat er alweer zes weken voorbij zijn.

Voor nu, veel liefs uit warm Sri lanka, Hugo en Geesje

PS: de komende dagen zullen we bijbehorende foto's plaatsen.

Afscheid nemen van werk en gastgezin

Zaterdag 23 feb – Zondag 24 feb

Na de laatste werkdag op het medical camp, is dan de tijd gekomen om afscheid te gaan nemen. Afscheid van ons gastgezin, afscheid van Johanna, afscheid van Projects Abroad, afscheid van hoofd ICT teachers van Hugo’s school en afscheid van See van het ziekenhuis. Kortom het afsluiten van deze werk-periode in Sri Lanka.

Afscheid Projects Abroad:

Als eerste is het aan het eind van het medical camp een gedag zeggen tegen de mensen van Projects Abroad. Dat is een eenvoudig “goodbye”, er wordt nog voorzichtig gezegd….het startte niet helemaal goed voor jou in het ziekenhuis. Maar we houden het zelf ook kort. Het is prima zo. Ik denk dat we van beide zijde zo onze gedachtes er over hebben.

Afscheid Dimuthu van Hugo’s school:

We gaan zaterdagavond op bezoek bij de hoofd ICT teachers. We zijn uitgenodigd voor het diner. Ik zeg tegen Hugo… misschien is het nu ook wel zo dat alleen wij eten. Dat zal toch niet zegt Hugo. Nou we laten het maar op ons afkomen. We hebben afgesproken bij de school met de field-coördinator van Projects Abroad voor deze school, Janake. Hij gaat met ons mee. We stappen daar met ons drieën in een tuktuk. Na wat gekronkel achteruit over kleine weggetjes komen we bij een mooi huis. Dimuthu staat ons al op te wachten. En jee wat een verschil met ons thuis. Het is een groot, heel schoon huis. Glimmende grote tegels op de vloer, schone muren en verder weinig erin. Er staan drie plastic stoeltjes al klaar tegen de muur. En daar moeten wij gaan zitten. Het voelt wel een beetje als “tentoongesteld worden”. Maar het is hun gebruik. Maar even later voegen Dimuthu, haar man en de 2 kinderen zich wel bij ons. Het is echt gezellig. Ze zijn heel open, echt een modern gezin. Er wordt ons zelfs een biertje aangeboden. En we krijgen wat komkommer en ships vooraf. De dochter wil ons laten horen hoe goed ze al viool kan spelen. Er staat een nieuwe rode meisjes fiets voor de deur. Het zoontje komt net terug van skouting. Het zou zo een Nederlands gezin kunnen zijn. Tegen achten is het eten klaar. Er staan gelukkig 6 borden klaar op de tafel. Ik denk nog… dat is 1 te kort. Al het eten wordt op de tafel gezet; en alleen Janake, Hugo en ik moeten gaan eten. Op onze vraag waarom, leggen ze uit dat het voor hun zo hoort; eerst de gasten, pas wanneer de gasten weg zijn gaan ze zelf eten. Ze hebben hun best gedaan allemaal gerechten te maken die specifiek Sri Lanka zijn. Het was heerlijk en heel gezellig. Maar hoe ga je om met de situatie dat je weet dat zij zelf nog moeten eten, terwijl in ons gebruik het raar is om direct na het eten te zeggen, “nou we gaan hoor”. Gelukkig hebben ze zelf al een tuktuk voor ons gereserveerd om 21.15. Dus dat is fijn. Dimuthu bedankt Hugo nogmaals uitgebreid. Ik kan zien dat ze zo blij is geweest met Hugo’s hulp. We stappen in de tuktuk, zwaaien nog een keer. Einde Hugo’s school periode. Hugo zegt “einde schooltijd, het was enorm leuk, ik ben heel tevreden”.

Afscheid van ons gastgezin en Johanna

Dit gaat in stapjes. Vrijdagavond na het eten zeggen we tegen Dushanti en Udaya, we hebben een klein bedankje voor jullie. We hadden na zitten denken, wat moeten we deze mensen nou geven. Ik had al gezien dat de kast vol stond met gekregen bekers met teksten erop. Toen wij de tweede dag bij hun waren, namen net 2 meisjes afscheid. En ik zag hoe snel de bekers ook in die kast werden gezet en er de hele maand ook niet weer uitgekomen zijn. Dat heeft dus weinig zin, dachten we. Dus we wilden een mooie kaart kopen en een bedrag erin doen zodat ze met hun viertjes uit eten kunnen gaan. Het kopen van de kaart had nog wel wat voeten in aarde, want er was geen normale kaart te koop in onze supermarkt en ook niet in de kleine winkeltjes erom heen. Dus een kerstkaart en verjaardagskaart gekocht, een schaartje en wat lijm, en thuis met wat knippen en plakken er zelf een mooi geheel van geknutseld. Nog wel net zo leuk. En zo bedanken we hun deze avond voor hun enorme gastvrijheid en goede verzorging voor ons, en geven de kaart. De volgende morgen, zaterdagochtend heel vroeg (want we moeten dan om 6.30 al ontbijten), komen Dushanti en Udaya naar boven en roepen “Henrieka” (zo noemen ze mij, ze hadden die naam op de papieren van Projects Abroad gezien en ze vinden dit gemakkelijker dan Geesje). Ik ben net klaar met douchen en aangekleed. En daar staan ze op de “overloop” , glimlachend…ze hebben een cadeau voor mij. Er komt een rood doosje en een soort van zakdoekje tevoorschijn. En ja… met allemaal ringen erin. En ik moet een ring uitzoeken. Ik ben helemaal verbaasd, weet ook echt niet zo goed wat te zeggen, dus er komt alleen maar iets uit als “no, that is not necessary, no that is to too much”. Maar ze staan erop, en ik zoek een ring uit. Ik voel me opgelaten. Dit hoeft niet. Maar het is blijkbaar hun manier om dank je wel tegen ons te zeggen. Verder staan ze erop dat ze ons die avond, na het diner bij Dimuthu, naar het hotel gaan brengen.

Zaterdagmiddag na het medical camp pakken we de koffers verder in, we zetten ze beneden neer, onze kamer is leeg. We nemen alvast afscheid van Johanna. Een lieve meid uit Zweden, 26jaar, is hier 8 weken in haar eentje. Ze heeft ons de eerste dagen echt geholpen met wegwijs maken hoe we waar konden komen. Na het diner bij Dimuthu komen we weer bij ons gastgezin. Ze staan klaar om ons weg te brengen. Ze weten de weg, zeggen ze. Ook dat is denk een wensgedachte. Onderweg krijgen we nog een tweede huis van ze te zien dat ze gaan opknappen, ze wijzen ons van alles aan…ze zijn echt aardig. Na klein uur zijn we in Bentota en ze moeten zoeken. Gelukkig is er maar 1 weg, ik houd de route bij op googlemaps, dus komt vanzelf goed. En dan is het tijd om gedag te zeggen. Ik merk dat Dushanti het lastig vindt. “We are friends now…” zegt ze. “When you travel back to Colombo, come for lunch at our place…”.Goed bedoeld, maar er komt een tijd van gedag zeggen. En voor ons is dat hier. Nog een omhelzing en dan zwaaien we ze na.

Het is donker en we hebben geen idee in hoe zo’n hotelletje we eigenlijk terechtgekomen zijn. We vragen of we nog ergens wat kunnen drinken, maar de bar is al dicht. Nouja, dan maar naar bed. En we vallen direct in slaap, moe van een hele lange volle dag.

Afscheid van See

Zondagmiddag bel ik jullie, had See gezegd. Om 15.00 uur belt ze, ze is weer thuis en we kunnen komen. We stappen in de tuktuk en binnen 15 minuten staan we voor haar huis. Opnieuw een wow, wat een mooi huis, maar wel anders van stijl als wat we tot nu toe hebben gezien. Ze heeft een brede veranda, binnen is het knus ingericht en er is een open keuken zoals je dat bij ons ook ziet. We zijn eigenlijk best een beetje verbaasd. We zitten buiten heerlijk te kletsen en langzaamaan druppelt de rest van de familie binnen, 2 zoons (15 en 20) en haar man. Leuk gezin, slim en goed Engels sprekend. Of we to 18.30 willen wachten, want dan komen haar Nederlandse vrienden thuis en die wil ze aan ons voorstellen. In de afgelopen periode had ik al begrepen dat ze bevriend is met ene Johan uit Nederland, al 30 jaar, en na de tsunami heeft deze Johan geholpen met het opnieuw bouwen van hun huis. Ik heb Johan al een keer aan de telefoon gehad en die vertelde dat hij het huis heeft gebouwd voor ze, en in ruil daarvoor heeft hij een kamer in dat huis waar hij jaarlijks een maandje verblijft. See zegt…Johan is homo, hij komt samen met zijn partner. Ik merk dat dit lastig voor ze is. Ik vraag ernaar en dat zegt ze ook. Homo zijn is in hun land nog niet geaccepteerd. Maar zegt ze, Johan is onze vriend. En daarmee zegt ze,…het is zijn keuze en die respecteren we. Mooi.

En dan komen Johan en Edmund binnen. Johan is 82, een wat oudere Nederlandse meneer, En daarachter loopt een enorm vrolijke, hard pratende, goedlachse Surinaamse man. Hij lijkt erg jong, maar blijkt al 62 te zijn. Leuk om ook hen te ontmoeten. We zitten inmiddels met zn allen binnen. Het zou gemakkelijk zijn om Nederlands te gaan praten, maar dat vinden hugo en ik ongepast. Dus we blijven met zn allen, ook als See er even niet bij is, in het Engels spreken. Het gaat over Sri Lankese gebruiken, hun politieke systeem maar ook over de vriendschap tussen deze families. Heel langzaam word ons wel duidelijk dat deze Nederlandse vrienden wel wat veel te zeggen hebben hier in huis. En ook een redelijke stempel hebben gedrukt op de inrichting. En zo begin ik beter te snappen waarom dit huis er zo anders uit ziet dan al die andere die we tot nu toe hebben gezien. Ik vraag…. Hoe gaat het hier met het koken. Want tot nu toe hebben we gezien dat mensen dus niet in hun keuken binnen koken, maar buiten. En wat blijkt… Johan zegt… als wij er zijn dan kookt See wel in deze keuken hier binnen. Maar als wij er niet zijn, dan wordt er in het huis hier tegenover (waar See haar tante woont) buiten gekookt. Tja…wat moet je daar van vinden…..eigenlijk kunnen we ook hier zeggen…. Het is niet altijd wat het aan de buitenkant lijkt.

Ook hier worden we gevraagd te blijven voor het diner. En inmiddels weten we dus… Johan, Edmund, Hugo en ik krijgen eten. Daarna help ik See met de afwas en zeg….we gaan meteen naar ons hotel nu. Het is al 21.00 uur en ik weet dat zij s morgens om 4.00 op staat. En ze moeten zelf nog eten. Ze ziet er vermoeid uit, wat ik ook niet raar vindt, wetende dat ze 7 dagen per week werkt.

We nemen afscheid met veel dank je wel over en weer, en een uitgebreide omhelzing. Wat een lieve vrouw, wat een lief gezin.

Tot slot

Terug in ons hotel….we gaan een wijntje drinken. We hebben nu onze werkperiode afgesloten. We hebben beide zo op onze eigen manier onze gedachtes en emoties erbij. Wat een bijzondere periode. We hadden vooraf niet kunnen bedenken hoe het zou gaan. Dat hadden we ook tegen elkaar gezegd… we hebben geen idee wat ons te wachten staat, geen idee wat het ons gaat brengen en we hebben geen idee hoeveel we kunnen helpen…we zien wel. Nu aan het eind kunnen we alleen maar zeggen dat we enorm blij en dankbaar zijn dat we een tijdje zo intens hebben mogen “leven en werken” in deze gemeenschap van Sri Lanka. Geen toerist zijn, maar daadwerkelijk meedoen aan het dagelijkse leven hier. Het was af en toe afzien, maar het heeft ons heel veel gebracht. Te zien hoe het hier gaat, hoe complex dingen zijn, maar ook hoe dankbaar ze zijn met kleine stukjes hulp. En hoeveel lieve mensen we hebben ontmoet. We hadden het voor geen goud willen missen.

Vwb Projects Abroad, dat heeft ons laten zien hoe complex het is om als vrijwilligersorganisaties het goede te doen. Wij denken dat Projects Abroad zeker andere dingen kan doen, hier en daar hebben we onze vraagtekens bij hetgeen ze nu doen. Maar we hebben ook wel gezien dat vrijwilligerswerk in het algemeen nogal complex is.

Nu is het omschakelen naar de periode waarin we als toerist in dit land gaan reizen. Dat zal best even raar zijn. We hebben gisteren een dagje genoten van zon en zee. Vandaag reizen we naar Colombo. Aanstaande zaterdag start onze rondreis. We blijven wel onze blog bijhouden, maar misschien wat minder uitgebreid, omdat er wellicht ook minder bijzonderheden te vertellen zijn.

Voor nu alvast…. Dank jullie wel voor de vele reacties en contacten onderweg. Het is enorm leuk te merken dat jullie allemaal zo meereizen.

Liefs Hugo en Geesje

Ps… fotos van deze laatste drie verhalen volgen nog.

Medical Camp

Zaterdag 23 feb – Medical Camp

Deze zaterdag is mijn laatste werkdag voor Projects Abroad. We gaan op “medical camp”. Twee keer per maand gaat Projects Abroad naar een plek in de regio waar ze gratis medische check up en medicatie aanbieden.

Vandaag is het in een tempel, niet ver van het Panadura Hospital. Het is mijn eerste medical camp. We zijn met 2 dokters, 1 apotheker, 1 optometrist, 8 vrijwilligers uit het medische team, 2 mensen van Projects Abroad en Hugo is ook mee. Het is een bijzondere dag en ik ben blij dat ik ook dit een keer mag meemaken.

We zetten alles klaar: 1 tafel waar mensen zich moeten inschrijven en waar hun lengte en gewicht wordt opgenomen, 1 tafel waar hun bloedsuiker wordt gemeten, 1 tafel waar hun bloedruk wordt gemeten, 1 tafel voor de dokters, 1 tafel voor de apotheker en alle medicijnen en 1 tafel voor de optometrist. Het staat keurig in een cirkel in de tempel, zodat de mensen straks keurig in volgorde langs de tafels kunnen gaan.

De ochtend wordt geopend door de monnik van de tempel met gebed en gezang, en er worden soort van wierook-vuurtjes aangestoken. Dat gaat allemaal redelijk formeel. Daarna vertrekt de monnik en mogen we beginnen.

Bij de inschrijving krijgt men een formulier waar naam en geboortedatum op worden gezet. De vrijwilligers doen vervolgens alle metingen (bloeddruk, bloedsuiker etc). Alle uitkomsten worden op het formulier geschreven. Als alle metingen zijn geweest gaat men naar de dokter. Die praat en soms beetje onderzoek en jawel…schrijft voor zo goed als iedereen medicijnen uit. Ook dat wordt op het formulier geschreven. Dan komt de patiënt bij de tafel van de apotheker, die verstrekt de medicijnen. Daarna kan men nog langs de optometrist. En klaar.

Ik help de apotheker mee. De verbazing over zaken neemt al wat af. Dus ik sta al niet meer zo raar te kijken dat er vier grote plastic opbergdozen uit de bus komen, vol met medicijnen. Alle potten en doosjes door elkaar. De grote potten worden op de tafel gezet, de rest blijft in de boxen. En de uitgifte van de medicijnen gaat als volgt…er ligt een hele grote stapel kleine witte envelopjes. De patiënt komt met het formulier, de apotheker schrijft het gebruik per dag op de envelop, stopt de pillen erin en hup… heeft het aan de persoon. Geen naam van de patiënt erop, geen naam van het medicijn erop..het is gelijk als in het ziekenhuis. Soms staan er drie mensen tegelijk….en ik zie dat er soms verwarring is wie nu bij welk formulier hoort…. Kortom krijgt iedereen wel het goede envelopje. Een mevrouw met 3 formulieren (voor 2 kinderen en haarzelf) wikkelt een papier om de envelopjes van kindje 1, datzelfde bij kindje 2. Ohoh denk ik….. hoe houd je uit elkaar, wat voor wie is. Als er een envelopje uitvalt, tja voor wie is dan…Hetzelfde als het gaat om de snelheid. Het is werkelijk alsof er snoepjes over de tafel gaan. En ja er valt af en toe wat op de grond. Geeft niet zegt de apotheker, ruimen we later wel op. Even later staat er een jongetje van een jaar of 6. Eerst wat aan het been van zijn moeder, maar even later op de grond en staat daarna weer op met een geel “snoepje” in zijn hand. Ik schrik me rot….en grijp meteen in met een uitleg “you can not play with that…”. Maar niemand kijkt op. Ik help de hele ochtend mee met het vullen van de envelopjes. Soms kan ik het recept op het formulier zelf lezen, soms zegt de apotheker wat ik moet pakken. En het is de hele ochtend stug doorwerken. Want bijna iedereen krijgt wel 3 tot 4 medicijnen. Ondanks dat het snel gaat, met weinig controle, vind ik het erg fijn om te helpen; echt bezig te zijn.

Hugo is de hele ochtend samen met de optometrist. Hij helpt mee met de oogmetingen. De optometrist kan alleen advies aan de mensen meegeven. Als ze een bril nodig hebben of een andere sterkte van een al aanwezige bril, dan schrijft hij dat op voor de mensen. Maar men moet daarmee naar het ziekenhuis voor de daadwerkelijke meting en aanschaf van een bril. Hugo praat ook veel met deze meneer. Ze hebben echt een hele gezellige ochtend.

Rond 13.30 ronden we af. Ik denk dat er zo’n 150 mensen zijn geweest. Als alle “patienten” weg zijn, volgt er nog een ceremonieel gebeuren. Er zijn nogal wat mannen aanwezig die van de organisatie zijn (zeg maar, die hebben gezorgd dat Projects Abroad hier in deze tempel het camp heeft). We worden toegesproken, we krijgen een medaille en een speldje als dank. En er worden heel veel foto’s gemaakt.

Na afloop praten Hugo en ik over deze ochtend en over wat we hebben gezien en gehoord. Want vooraf, in de pauze en tijdens het opruimen hebben we wel met verschillende mensen gepraat. Want ook hier zijn we nieuwsgierig naar de constructie van dit alles. Het is immers best een beetje raar dat dit camp zo dicht bij een ziekenhuis is. Deze mensen konden dus ook naar het ziekenhuis. Waarom dan toch zo’n camp. Want Projects Abroad betaalt deze dokters en apotheker en Projects Abroad betaalt deze medicijnen. Op de vraag waar ze deze medicijnen kopen…. Bij de apotheek waar de apotheker werkt. Maar dat is een overheidsapotheek….Dat is raar…dat zou betekenen dat Projects Abroad geld betaalt aan de overheid…..Misschien snappen we het nog net niet goed genoeg.

Maar vooral…..we zijn blijkbaar op uitnodiging van een man die actief is in de politiek van “the social party”, en binnenkort zijn er verkiezingen…..en ja…het is fijn als je kan laten zien wat je doet voor de gemeenschap.

Dus ja….het is complexer dan wat het zo aan de buitenkant lijkt.

Maar al met al zijn we blij dat we deze dag hebben mogen meemaken.

Hierna volgt nog verhaaltje over het afscheid nemen van werk en gastgezin. maar we gaan nu eerst even eten, tot later xxx

De laatste werkweek

Woensdag 20 feb – Vrijdag 22 feb

Dinsdag einde middag stappen we met onze rugzakjes vol met schone was buiten de poort van het hotel. We nemen een taxi naar ons gastgezin. We zijn weer thuis zeggen we, en zo voelt het inmiddels ook. We pakken de boel weer uit, Dushanti heeft schone lakens op onze bedden gedaan, het ziet er weer schoon uit. We eten samen met Johanna en dan op tijd naar bed. Morgen begint onze werkweek weer vroeg. Het voelt raar, het is al de laatste week, het gaat eigenlijk te snel.

Het werk op school

De laatste week van onze klus begint op woensdag. Na het lange weekend zijn er nog maar drie dagen over om de laatste zaken af te ronden. Ik ben bang dat ik alle dingen die ik wilde doen niet binnen de tijd af kan ronden. Kijken hoe ver we komen.

Ik had in het weekend extra software gedownload en USB sticks gekocht. Maar om een USB stick zo te maken dat je ervan op kan starten moet je Administrator rechten hebben. Nu pas blijkt dat ik dat niet volledig heb en dat gaat dus niet lukken zo. Een tegenvaller.Verder lukt het op gang brengen van de Windows XP ook niet zo goed. Tegenslagen volgen elkaar op. Als ik dan ook de computer open heb, zie ik daar dat de harde schijf in 2002 is geproduceerd. Kortom 17 jaar oud. Tja dan zit het niet mee.Dus deze eerste werkdag van laatste week vertrek ik met een sikkeneurig humeur naar huis. Nu maar denken hoe ik het nog anders aan kan pakken met de beperkte middelen die er zijn.

Donderdag nieuwe poging, ik maak een extra account aan op de laptop van de ‘weldoener’ daardoor lukt hem om de laptop weer bruikbaar te maken Office erop en het is werkbaar.Tussendoor blijf ik de klassen volgen, en dat is toch wel heel erg leuk, de kinderen kennen me nu en vinden het prachtig om even te kletsen. Geweldig mooi gevoel geeft dat. Donderdag ga ik iets eerder weg omdat Gees met een apotheker afgesproken heeft om bij hem thuis te lunchen. Het hoofd IT Center vind het allemaal prima want zij vind het geweldig wat ik allemaal voor haar regel.

Vrijdagmorgen voor de laatste keer met de tuk tuk op weg naar school, ik heb daar een filmpje van gemaakt, kijk daarvoor bij de video’s

Vrijdag komt de Field Manager van Project Abroad langs en samen met het hoofd IT Center geven ze mij een getuigschrift (certificaat) waarin staat dat het Tissa College mij enorm dankbaar is voor het herinrichten en repareren van de computers. Ondertekend door de directeur van de school. Na, das toch toppie.

De hoofd IT Centre doet daar nog een schepje bovenop en nodigt Gees en mij uit om zaterdagavond bij haar thuis te komen eten en haar familie te ontmoeten. Dat vind ik een veel leukere beloning dan die certificaten.

Deze week in drie dagen toch nog veel zaken geregeld. Met een voldaan gevoel stap ik in de tuk tuk van Jegan die me weer naar het gastgezin brengt. Wat een belevenis en de vier weken vlogen voorbij. Nu vakantie.

Het werk in het ziekenhuis

Deze week ga ik maar 1 dag naar het ziekenhuis. De rest van de dagen zijn programma’s die Projects Abroad organiseert. Woensdag starten we met een dag bij Projects Abroad op kantoor in Colombo. Johanna en ik vertrekken al vroeg. Dit keer gaan we met de bus. Inmiddels weet ik goed hoe dit alles werkt, welke bus we moeten hebben, maar ook…. als de bus al aardig vol is, dat we dan maar beter kunnen wachten op een volgende. Het is geen uitzondering als je anderhalf uur moet staan in een veel te volle bus, met crazy busdrivers, waardoor het echt acrobatiek vereist om te blijven staan. Er komen veel volle bussen langs, dus deze keer kiezen we voor een AC-bus (een iets kleinere bus, met betere stoelen en airco). Omdat het iets duurder is (kaartje naar Colombo kost dan 75 cent ipv 50) is het minder druk.

Op kantoor gaan we als eerste een voorlichting programma over hart-ziektes opstellen. Donderdag gaan we die voorlichting geven ergens in een dorp. Gelukkig zijn er voldoende vrijwilligers die zelf in de medische sector werken of studeren, dus inhoudelijke kennis is er genoeg. Ik assisteer vooral met de powerpoint handigheidjes. ’s Middags komen 2 artsen ons uitleg geven over het gezondheidssysteem in hun land. Erg interessant. Het geeft me een beter beeld over de verhouding overheid en ziekenhuizen, en welke onderwerpen als eerste de aandacht krijgen om te verbeteren. TBC, Lepra, Malaria, dat alles hebben ze goed onder controle nu. Dengue (virus dat door muggen wordt overgebracht en waar nog geen vaccin voor bestaat) is op dit moment hun grote zorg. Alles op gebied van ondersteuning en controle bij zwangerschap, geboorte en eerste maanden na geboorte hebben ze al naar een niveau gebracht dat er nauwelijks nog sterfte is bij geboorte. Allemaal hele goede dingen. We praten ook een tijdje over de dingen die mij zijn opgevallen in het ziekenhuis, zoals de grote hoeveelheid medicijnen die worden voorgeschreven, de wijze waarop er gewerkt wordt in de apotheek etc. Ja zeggen ze, we willen ook graag naar een systeem met een huisarts in de regio, en dat alleen die je kan doorverwijzen naar het ziekenhuis, en dat er minder wordt voorgeschreven. Maar ik begrijp…zo heeft alles zijn tijd nodig. En (dat zeggen ze niet hardop) zal ook de corruptie op dit vlak moeten veranderen. Maar ik heb bewondering voor deze twee jonge artsen, die gedreven zijn het systeem steeds beter te maken. Ik denk bij mezelf..…wat zou ik hier graag aan mee willen werken. In Nederland maken we ons druk om het verbeteren van die laatste 1% inefficiëntie, hier is er nog zoveel meer te doen.

Na dit alles is het weer tijd voor het wekelijkse “social event”, iets samen doen met alle vrijwilligers. Dit keer gaan we naar een groot hotel om daar te gaan poolen. (biljarten). Ik vind het prima… voor mij hoeft dit niet. Maar ik snap best dat voor al die vrijwilligers, meestal jonge mensen, die hier alleen zijn, dit de momenten zijn dat je even samen leuke dingen doet. Johanna en ik gaan einde middag samen naar huis, en dit keer is zelfs de AC bus vol! En komen we midden in de files rondom Colombo. We zijn moe als we om 19.30 weer thuis zijn. Eten, lekker koude douche en slapen. Morgen weer een volle dag.

Donderdag staat de voorlichtingssessie over hart-ziektes gepland. We gaan met alle vrijwilligers uit het medische team en 2 mensen van Projects Abroad naar een plaatsje dichtbij Panadura. Johanna en ik reizen weer samen. We stappen uit de bus bij het ziekenhuis waar we de eerste week hebben geverfd. We zijn goed op tijd…ik zeg tegen Johanna, kom laten we even gaan kijken op die kinderafdeling. Dan kunnen we zien hoe het er nu uitziet (na onze verfsessie van 2,5 week geleden). We zijn stomverbaasd, het ziet er redelijk schoon en netjes uit. De vloeren zijn helemaal schoongeboend, geen verf meer te zien. Alle kamers liggen vol met kindjes. De apparatuur weer netjes op de plekken waar het hoort. En ook nu denk ik… hoe snel verleg je je grens. Mijn eerst gedachte is… wow wat ziet het er goed uit. Maar als ik met mijn westerse blik er naar kijk, is het nog steeds armoedig. De hoofdzuster komt lachend naar ons toe. Ze herkent ons meteen, komen jullie vandaag helpen? vraagt ze. “We willen nog wel wat extra roze verf op de muur”. Johanna en ik lopen daarna toch wel weer verbaasd naar buiten….hoe belangrijk is nou roze verf?

De voorlichtingssessie is in een oud gebouw waar ongeveer 25 vrouwen uit de regio zijn uitgenodigd. Ik vraag… goh waarom alleen vrouwen….het antwoord heb ik niet helemaal begrepen, maar het klonk een beetje als “het is een Vrouwen van Nu groep” (haha). Wij als vrijwilligers doen de presentaties, Projects Abroad vertaalt. En ja… of ze dan exact vertellen wat wij gezegd hebben… dat zullen we niet weten. Maar dat maakt ook niet zoveel uit. De sessie is zinvol…het gaat over “wat zijn oorzaken van hartkwalen, de risico’s en vooral wat men er zelf aan kan doen”. En aan het eind wordt de reanimatie voorgedaan. Tja…. Ook dat is dan weer de praktische kant in dit land. Niks geen officiële instanties die hier les in geven, niks geen certificaat. Gewoon hier in dit warme oude gebouw, waar ik op een tafel lig en Johanna mij moet reanimeren. Dat is de manier waarop dit wordt uitgelegd. Tuurlijk bedenk ik ook hier wel heel even, waarom zijn hier vrijwilligers voor nodig. De twee mensen van Projects Abroad kunnen dit ook zonder ons. Maar inmiddels begrijp ik dat de aanwezigheid van buitenlanders extra zwaarte (belangrijkheid) geeft aan dit soort sessies.

De middag zijn we vrij. Vorige week heeft Gang (vrouw uit ziekenhuis apotheek) gezegd…. “mijn man heeft prive-apotheek… hij wil ook graag met je praten”. Deze middag ga ik daar naar toe. Het blijkt direct naast de school van Hugo te staan. Gang is er ook (ze heeft vrij genomen van het ziekenhuis). Het is een heel klein “winkeltje”, rommelig, met aantal glazen plaatjes aan de muur waarop de medicijnen staan. Huppakee…plastic stoel midden in de winkel…daar moet ik gaan zitten. Gang haar man, Kalpage, praat honderd uit. En hij wil ook van alles weten over ons apotheek system. En…even later vragen ze of ik mee wil naar hun huis. Ik haal Hugo op van school en samen gaan we met hun , jawel in een auto!, naar hun huis. Onderweg verontschuldigen ze zich wel aantal keren, “we are repairing our house”. Ik denk…nou…wellicht komen we in een wat oud (of misschien wel wat armoedig) huis. Maar je gelooft het niet, in een klein dorp, aan eind van een klein weggetje stoppen we bij een prachtig huis in aanbouw! En ja of we ook willen lunchen. Ja leuk, ik denk… ze moeten zelf natuurlijk ook nog lunchen, denk ik. Het huis van de ouders staat er naast en daar worden we uitgenodigd. Even later staat al het eten op tafel en 2 borden. “Hoeven jullie niet te eten? “, vragen we nog wat onwetend. No no, “this is for you”. Inmiddels weten we, dit is hun gebruik, hun cultuur. Gasten krijgen eten, zijzelf eten dan niet mee, maar praten met je en kijken of het je wel smaakt. Voor ons zo raar, maar voor hun zo gewoon. Ze zijn enorm vereerd dat we daar zijn. En wat weer een gastvrijheid, een vriendelijkheid en openheid. Wat toch een lieve mensen, wat een mooi land. We blijven een tijdje praten en aan het eind; Kalpage staat erop dat hij ons naar huis brengt. Ons hoofd zit vol met indrukken van die dag. Maar deze avond hebben we nog een uitje gepland. We gaan samen met Johanna en nog 2 vrijwilligers uit Denemarken uit eten. Heel gezellig, aan zee bij de ondergaande zon. Tegen tienen ’s avonds stappen we vermoeid in ons bed.

Vrijdag is mijn laatste dag in het ziekenhuis. Ik ga nog 1 keer pillen tellen. Na 3000 stuks denk ik, oke, nu is het klaar. Ik neem afscheid van de mensen daar. Dan naar See, we nemen mijn rapport door, ik maak nog wat aanpassingen. Ze is er tevreden mee. “Je moet zelf naar de Chief-Pharmacist gaan, en naar zijn emailadres vragen” zegt See. En dan kun je meteen gedag zeggen. Nou denk ik…… ben benieuwd hoe dat gaat. Maar ze heeft gelijk. Dit hoor ik te doen, ook al voelt het allemaal wat zinloos. Hij ontvangt me vriendelijk, heeft opnieuw de hulp nodig van zijn collega als het om het Engels gaat. Ik leg uit wat ik heb gedaan, dat alles in het rapport staat en dat ik graag zijn email-adres wil hebben. En dan…..hij weet het niet, geeft zijn telefoon aan een jonge medewerker daar, die zoekt zijn gmail account op… en dat wordt me getoond. Hij weet niet hoe het werkt, dus hij zal wellicht ook nooit het document lezen. Maar inmiddels heb ik me daar bij neergelegd. Het is wat het is. Op dit moment is er niet meer van te maken. Ik geef ze nog het advies mee, dat ze Projects Abroad vragen om donaties (inmiddels begrijp ik dat dat namelijk kan). En dan neem ik ook afscheid van hen. Terug naar See, de zo lieve, intelligente vrouw, die hier volgens mij zoveel meer zou kunnen doen, als ze in de gelegenheid werd gesteld. Ze is geëmotioneerd als we gedag zeggen. En ze zegt…. Kom dit weekend nog bij me thuis. Dat spreken we af. En dan vertrek ik, het ziekenhuis achter me latend. Het voelt raar. In een korte tijd heeft het me zoveel gebracht. Ik neem een tuk tuk, kijk nog 1 keer om, zou ik hier ooit nog een keer weer komen?..

’s Middags thuis staat in het teken van de koffers pakken. Zaterdag hebben we nog een medical camp en nog een uitnodiging voor een diner en dan gaan we zaterdagavond naar een hotel wat meer naar het zuiden. Dat alles staat in de volgende 2 verhalen.

Liefs Hugo en Geesje