weer thuis in Hijken

maandag 23-2, we zijn gisteravond thuis gekomen. En ook al is het hier KOUD, we zijn blij weer in ons eigen land te zijn.

De laatste dagen verbleven we in een luxe hotel, met voldoende ruimte , heerlijk zwembad en direct aan zee. Het was geen straf om daar te zijn. Maar gezien de situatie in de wereld, wil je toch liever thuis zijn.

We volgen elke dag alle formele informatie en dat stelt ons gerust dat we zaterdag toch kunnen reizen. Inmiddels geldt voor heel Sri Lanka volledige curfew (avondklok) voor 24 uur per dag. De straten zijn inderdaad helemaal leeg. Alles is gesloten.

Het hotel zorgt dat er extra kopieën van onze paspoorten en vliegtickets worden geprint. Het hotel regelt extra vroeg een taxi voor ons. Onze papieren worden voor in de auto gelegd, zodat ze goed zichtbaar zijn voor politie. Vanaf nu besluiten we mondkapjes te dragen. De taxichauffeur draagt het ook. Hij zegt... "mijn familie vindt het niet fijn dat ik reizigers moet vervoeren, maar ja iemand moet het toch doen". De straten zijn stil. We zien gewapende politie op straat. Wij worden ook aangehouden. Met het tonen van onze papieren mogen we door. Het verloopt allemaal heel rustig, niks geen gekke toestanden, er wordt dus goed gecontroleerd.

Op het vliegveld in Colombo zien we wel gestrande reizigers. Ongeveer een 50, meestal jonge mensen, liggen hier, en zo te zien wel al langer dan 1 dag. Inmiddels hebben we gehoord dat mensen die een combi-ticket van bv KLM (Amsterdam-Dubai) + Sri Lankan Airways (Dubai-Colombo) hun ticket niet meer konden omboeken. Sri Lankan Airways heeft alles gecanceld en dan houdt het op. En mensen die eenmaal op het vliegveld zijn afgezet, kunnen niet meer terug naar een hotel ivm het straatverbod. Wat zijn wij blij met een ticket van Emirates.

De vlucht van Colombo naar Dubai verloopt goed, maar wel slecht weer onderweg (dus veel gehobbel). In Dubai komen we aan in de stromende regen. En we moeten over buiten , met een bus naar de aankomsthal. Dus ja... nat stappen we de bus in. Binnen staat er iemand van Dubai International Hotel ons op te wachten. En gelukkig maar, anders hadden we het niet gevonden. We hebben dus een hotel op het vliegveld geboekt om deze nacht nog te kunnen slapen. Het is inmiddels 01.30 Dubai tijd. We gaan naar gebouw A van het vliegveld. En zo gek... er is bijna niemand. Bij de receptie vertelt de mevrouw dat we geen 24 uur meer in onze kamer kunnen blijven, het gebouw A gaat de volgende dag volledig sluiten. We moeten binnen 7 uur er weer uit. Het is niet anders, al blij dat we even kunnen slapen. De volgende ochtend verlaten we gebouw A, gaan met metro naar gebouw B. Daar zijn volop mensen, zeg maar.... een normaal vliegveld vol mensen. We lopen wat rond, tijd doden....en om 15.20 vertrekken we van Dubai naar Amsterdam, in een airbus 380, bomvol met mensen.

Om 20:00 Nederlandse tijd landen we in Amsterdam. We gaan met taxi naar huis en om 23:00 zijn we thuis! Slapen in een koud bed. Maar blij dat we thuis zijn.

En nu druk aan het wassen..... en ons inrichten op een soort van 2 weken "zelf gekozen quarantaine" . We hebben de afgelopen twee dagen tussen een enorme mensen massa gereisd, waar de 1.5 meter afstand echt niet wordt toegepast. We zijn niet ziek (voor zover we weten) en we voelen ons goed, maar we willen op geen enkele manier het risico lopen dat we eventueel een virus overbrengen.

Dus vanaf Hijken.... lieve groetjes Hugo en Geesje. En voor iedereen veel sterkte in deze bijzondere tijd.

Sri Lanka

..we houden ons dagboekje nog steeds bij....nu helemaal bijgewerkt... en daarom ook nog maar even geplaatst op de blog. Het volgende bericht komt vanuit Nederland!

Reizen van Hassan naar Bangalore en vliegen naar Sri Lanka

Dinsdag 10 maart, we vertrekken vandaag op tijd vanuit het hotel in Hassan. We rijden redelijk recht toe rechtaan naar Bangalore. Murthy maakt nog 1 keer een omweg omdat hij ons een bijzondere tempel wil laten zien, die van Jain-people. Dat blijkt een groep te zijn die het Jainism geloof aanhangen. We komen nog door wat dorpjes, gaan de tolweg weer op en komen rond middagtijd aan in Bangalore. De zo te volle stad. We lunchen samen. Ik dacht… laten we dan nog 1 keer het speciale gerecht Dosa eten. Het was heerlijk maar erg vet van de olie. En achteraf niet zo’n goed idee, want de volgende dag had ik last van de darmen.

Na de lunch gaan we de stad door om de gids van het reisbureau op te pikken. Voor zover we begrepen zou hij dan ons begeleiden op het vliegveld. Voor ons hoefde dat niet, maar als zij het zo regelen, prima. Maar wat blijkt, hij stapt bij ons in de auto, stelt paar vragen, neemt het evaluatieformulier in ontvangst, rijdt mee tot vliegveld, onze koffers worden uit de auto gehaald en hij stapt weer in. Nou ja…. Prima…maar dan hadden we de lange rit door de stad niet hoeven maken toch? We nemen uitgebreid afscheid van Murthy. Een zeer aardige man, die ons prachtig Zuid India heeft laten zien. Hij is blij dat hij weer naar zijn gezin gaat. Wij hebben genoten van deze reis, Zuid-India vanuit het platteland gezien. Mooi, maar ook armoedig. Nu op naar Sri Lanka.

We vliegen met Indigo. Een vlucht van 1,5 uur. We zijn vroeg. Bij het inchecken vraagt de dame…. Mag ik met jullie op de foto? He…ze werkt bij Indigo een lokale vliegmaatschappij. Ze zal toch vaker buitenlanders zien. Dat vragen we…nou niet zo vaak zegt ze. Later bij het boarden staat ze er weer, nu met mondkap op. We zeiden… dan willen wij nu graag met jou op de foto. Ze was helemaal vereerd.

Na een prima vlucht en taxirit, komen we aan bij ons hotel In negombo. Een heel luxe hotel (we hadden het in Nederland al geboekt, altijd afwachten, maar dit is groot, nieuw, super de luxe) maar weinig Sri Lanka aan, had overal kunnen staan zeg maar. Maar voor nu is het even heerlijk om hier 2 daagjes te acclimatiseren.

Twee dagen Negombo

11 en 12 maart, we verblijven in Negombo. Eerste dag vooral in en om hotel. Ik eet alleen kippensoep en rijst (last van de darmen). Hugo heeft nergens last van, dus die geniet van het heerlijke eten hier.

De tweede dag wandelen we hier in de buurt. Het is hier veel en veel beter ontwikkeld dan in India, maar volgens ook veel beter dan in Kalutara (de plaats waar we hierna naar toegaan, waar we vorig jaar woonden). En we genieten van zon, zee en zwembad,

Terug in Kalutara

13 maart, vandaag vertrekken we naar Kalutara, zo’n 1,5 uur rijden naar het zuiden. We gaan over de snelweg, die nu helemaal rondom Colombo gaat (dat was vorig jaar nog niet klaar). Het ziet er heel erg goed uit (als of je in Nederland rijdt, muv de palmbomen aan de kant dan). En dan komen in Kalutara, en ja… we herkennen het allemaal weer, we komen langs het ziekenhuis, langs woonhuis gastgezin… oh zo leuk om hier weer te zijn. We gaan maar hotel Avani, waar we vorig jaar in een weekend verbleven. Ook daar is het leuk om weer te zijn. Ze hebben het vernieuwd. Ziet er prachtig uit. We maken strandwandeling, lopen weer terug door aangrenzend dorpje. Alles zo herkenbaar.

Bezoek aan gastgezin

Zaterdag 14 maart, vandaag gaan we op bezoek bij ons gastgezin. 11 uur is prima had Udaya gezegd. We nemen tuktuk. En dat is wel grappig. De tuktuk mannen die bij hotel staan vragen de hoofdprijs. We zeggen… nee we weten wat de prijs is… 500 is veel te veel. Dus we gaan gewoon lopen… en dan komt er al snel een tuktuk achter ons aan en doet het voor een normale prijs.

En dan staan we weer voor het grote hek van ons gastgezin. Gek, en ook wel beetje spannend. Udaya (man van gastgezin) laat ons binnen en is blij ons te zien. Hij zegt, kom kom, kom binnen en hij neemt ons mee naar de prive ruimtes in het huis (waar wij als vrijwilligers nooit kwamen). Het zijn min of meer 3 slaapkamers achter elkaar. In de laatste ruimt zit Dushante (de vrouw van het gastgezin). En oh, wat we dan zien hadden we niet verwacht. We wisten dat Dushanti een hersenbloeding had gehad. Udaya had ons via whatsapp wel op de hoogte gehouden en dat klonk alsof het goed ging. Maar we zien een Dushanti , zo mager, links verlamd, bijna emotieloos op een stoel zitten. Oh wat verdrietig, wat verdrietig. Ze kan wel praten, ze kan haar arm alweer beetje bewegen. We praten een tijd samen. Ze is blij dat we er zijn. Ik kreeg de indruk dat dit soort bezoekjes haar weer wat doen opleven. Udaya maakt lunch voor ons. We eten weer zoals vorig jaar: dus wij eten, zij zitten erbij. Udaya en de broer van Dushanti hadden Dushanti naar de kamer getild. Ze zit bij ons aan tafel. Daarna gaan ze zelf eten. Wij zitten erbij. Als Dushanti naar bed gaat om te rusten praten we een hele tijd met Udaya. Wat doet zo’n gebeurtenis met zo’n gezin. Heftig. Er komen blijkbaar geen projects abroad vrijwilligers meer (terwijl ze dat geld netjuist nu goed kunnen gebruiken). Udaya heeft volledig de zorg voor Dushanti en de kinderen. Ook de broer is er altijd en die helpt ook mee. Veel geld gaat op aan medicijnen etc. Daar waar we vorig jaar dachten dat dit gezin het goed voor elkaar had, krijgen we nu de indruk dat het 180 graden is gedraaid. De oudste zoon is beslist van plan in het buitenland te gaan studeren. Ik denk dat hij de situatie wil ontvluchten, hopen op een betere toekomst of misschien wel zorgen dat hij zijn familie op die manier later kan helpen. Wat kun je doen, we weten het niet. We besluiten om een gepaste hoeveelheid roepies achter te laten (onder mom van…. We willen niet dat jullie kosten hebben moeten maken voor de lunch…). Udaya is er blij mee. Einde middag als Dushanti weer wakker is, nemen we afscheid. Ik heb moeite mijn tranen binnen te houden. Het raakt mijn hart. Ook bij Hugo. We hadden afgesproken om geen handen te schudden in kader Corona. We maken het namaste gebaar meerdere keren en vertrekken dan. Udaya staat ons nog lang na te zwaaien. We zijn een beetje uit het veld geslagen. We gaan langs de supermarkt, kopen wat cola, en gaan lopen naar het hotel. We komen langs de katholieke kerk. En er is net een dienst. We gaan achterin de kerk staan. Het is wellicht ook het mooie gezang dat er aan bijdraagt…maar ik kan alleen maar huilen.

Bezoek aan Ganga

Zondag 14 maart, Vandaag staat een bezoek bij Ganga op de planning (een vrouw van het ziekenhuis) Maar bij het laatste sms contact krijg ik de indruk dat ze zich zorgen maakt ivm Corona. Dus we geven aan dat we alle begrip hebben als het bezoek niet door kan gaan. De eerste maatregelen mbt corona beginnen nu ook hier, de scholen zijn dicht voor 6 weken. Ganga belt ons en zegt…. Ik wil jullie wel ontmoeten, maar mijn schoonouders zijn oud en die wonen bij ons. Dus liever niet bij ons thuis. Laten we afspreken in onze apotheek (haar man heeft eigen apotheek). Dat weten we nog wel te vinden van vorige keer. Het staat zo goed als naast de school van Hugo.

We nemen tuktuk naar de apotheek. Voor Hugo is dit leuk… hij maakt dus weer zijn dagelijkse ritje zoals hij toen elke dag deed naar school.

De apotheek blijft gesloten zegt Ganga. Ze hebben besloten alles te sluiten tot nader orde.. Blijkbaar geen enkel bezwaard, we begrijpen dit volledig. We kletsen een tijd. Wij hadden een potje tulpen (steen) meegenomen. En Ganga geeft ons een houten snijwerk van een aboriginal Sri Lankan man. En zo wisselen we wat cultuur uit. We nemen afscheid en gaan nog even naar de school. Alles dicht…. Jammer, we kunnen er dus niet even binnenkijken. We nemen tuktuk terug. En wat blijkt…. Zegt de tuktuk man…. I know you… i brought you several times to the hospital last year. Nou…. even helemaal verbaasd, maar blijkbaar had deze man dat onthouden. Das toch grappig.

’s Avonds krijgen we een appje van de zoon van het gastgezin. Waar zijn jullie, vraagt hij. Mijn moeder wil jullie een kadootje sturen. Dat hoeft niet…maar we weten inmiddels dat dit hun manier is om dank je wel tegen je te zeggen. En zo zitten even later Udaya en zoon bij ons in het hotel. We krijgen een beiden een t-shirt. We nodigen ze uit om iets met ons te drinken in de bar.

Deze dag horen we ook van onze nicht Mirte en haar vriend Barry en kindje Nola… ze zouden op vakantie naar Sri Lanka… maar het gaat niet door appt ze… Sri Lanka heeft de grenzen gesloten voor o.a. ook Nederlandse reizigers.

We volgen continue het nieuws m.b.t. Corona en het is gek om zo op afstand van Nederland te horen wat er allemaal gebeurt De laatste dagen houden we aantal informatiebronnen in de gaten (IATA vwb beperkingen op vliegverkeer, Emirates onze vliegmaatschappij, Overheidsnieuws Sri Lanka, Buitenlandse zaken Nederland en Nederlandse ambassade in Sri Lanka), zodat we ook voor ons zelf steeds goed weten wat we moeten doen. Vooralsnog lijkt het beter hier in Sri Lanka te blijven.

Bezoek aan see

Maandag 15 maart, vandaag gaan we op bezoek bij See (Mali), de vrouw waar ik zoveel mee samenwerkte in het ziekenhuis. Kom maar naar het ziekenhuis, zegt See. Ze is hoofd van de “Drugstore”, zeg maar inkoop en opslag van medicijnen. Voor Hugo ook leuk, dan kan hij zien waar ik toen veel tijd heb doorgebracht. We hebben wel paar keer aan See gevraagd… is het wel oke dat we in het ziekenhuis komen? Ja zegt ze. Nu zit zij ook in een apart gebouwtje, helemaal apart (en eindje weg) van het ziekenhuis zelf. Dus in zoverre begrijpen we dat ook wel. We hebben een heel gezellig ochtend met haar daar. De hoofdapotheker komt nog wel even langs. Blijkbaar had hij al gehoord dat we er waren….We kunnen verder niet in het ziekenhuis kijken. Begrijpelijk. Tuurlijk was het leuk geweest als we nog weer hadden kunnen kijken bij de medicijn-uitgifte, maar we begrijpen heel goed dat we dat nu niet moeten doen. Ver na lunchtijd nemen we afscheid. Terug naar het hotel.

Vanavond staat er een bijzonder diner voor ons op programma. De tweede dag kwam de manager van hotel namelijk bij ons…. Jullie zijn hier voor de tweede keer en we willen jullie een

speciaal diner aanbieden…zonder kosten. Nou…. Helemaal prima. Er staat een speciaal tafeltje gedekt, buiten….maar door de regen moeten we toch onder balustrade. En we krijgen een heerlijk diner.

Verder reizen ja/nee?

Dinsdag 16 maart, vandaag staat gepland door te reizen naar bentota, naar klein hotelletje waar we vorig jaar ook zijn geweest. Maar inmiddels volgen de maatregelen mbt Corona zich hier ook in rap tempo elkaar op. Vanuit thuisfront laat Trijntje weten dat de EU de grenzen gaat sluiten. En nu word ik toch wel onrustig. Alle sites nogmaals langs en contact met reisbureau. Er is nog geen formeel advies om terug te reizen, de EU grenzen blijven open voor EU burgers, het ticket per direct om laten zetten gaat niet en al met al besluiten we dan om maar te blijven.

Maar de laatste dagen is er continu aandacht voor de situatie en eerlijk gezegd word ik er niet rusiger van. Hugo is relaxter, hij zegt… we volgen de adviezen, we volgen al het nieuws, dat is beste wat we kunnen doen. En dat is natuurlijk ook zo.

We reizen naar Bntota. We komen bij het hoteltje aan en gaan genieten van het zwembad en zee. ’s Avonds eten we aan het strand. Maar het hotel heeft zijn charme een beetje verloren, lijkt wel. We vragen aan de restaurant meneer… is er soms wisseling van eigenaar? Nee…maar het staat wel te koop…. Willen jullie het kopen…..haha…nou wat kost dat dan….omgerekend 2,2 miljoen euro. Dat is veel te veel toch?

Woensdag 17 maart, zodra ik wakker ben kijk ik altijd even de vier websites langs met informatie. En nu lees ik het advies van de ambassade dat wanneer er geen noodzaak is om in Sri Lanka te blijven, het verstandig is naar huis te gaan. We maken meteen een mail voor het reisbureau (in Nederland is het nog midden in de nacht), we cancelen het volgende hotel wat we al hadden geboekt, we zeggen in dit hotel dat we eerder uitchecken en graag per direct een taxi willen naar Negombo (dan zitten we dichtbij het vliegveld). Alles ingepakt en dan gaan we terug. De taxichauffeur verzoekt ons vriendelijk een mondkap op te zetten in de auto.

In nogembo aangekomen (maar weer naar dat super de luxe hotel), reisbureau gebeld. Eerstvolgende vlucht is zaterdag 21-3. Oeps, dit voelt ver weg. Kan er niks anders? Ik zoek nog tijdje , maar er zijn alleen nieuwe tickets te koop tegen extreme prijzen en/of extreme routes. Dan zit er niets anders op, dan er op te vertrouwen dat de vlucht 21-3 gewoon zal gaan.

Donderdag 18 maart, Vrijdag 19 maart, Inmiddels is het vrijdag middag hier. Alle vluchten van emirates (3 per dag) vanaf Colombo zijn nog steeds op tijd vertrokken. WE hebben zojuist ook bericht van Emirates gehad dat we online kunnen inchecken. Inmiddels hebben we er alle vertrouwen in dat we gewoon naar huis kunnen morgen. Het is wel een lange trip. We moeten 15 uur wachten in Dubai, daarvoor hebben we het Dubai Internatiol Airport hotel geboekt, zodat we kunnen slapen. In tussentijd genieten we maar van de zon, zee, zwembad en dithotel. Er komen hier in het land ook steeds meer maatregelen: alle bedrijven (als mogelijk) dicht, avondklok (geen verkeer meer op straat, behalve als je kunt aantonen dat je op straat moet (dat is voor ons dus dat we een vliegticket moeten kunnen laten zien)), personeel in het hotel draagt allemaal mondkapjes. We volgen ook het nieuws van Nederland. Heftig allemaal. Al met al… blij dat we straks weer in Hijken zijn.

Voor nu lieve groet, Hugo en Geesje

voortijdig vertrek

Het is een hele rare week. Vooral voor jullie allemaal in Nederland.

We hadden deze week onze blog nog niet bijgewerkt. Maar toch alvast even bericht over de situatie hier.

Vanmorgen bericht van de ambassade dat we geadviseerd worden te vertrekken.

We zitten inmiddels in een hotel dicht bij het vliegveld. En hebben net gehoord dat we op 21-3 kunnen vliegen.

Komende dagen werken we onze blog even verder bij.

Voor jullie allemaal veel sterkte daar in nederland.

Lieve groetjes Hugo en Geesje

Neeleshwar - Hassan

Reizen van Neeleshwar naar Hassan

Zondag 8 maart, Murthy had al aangegeven dat we vandaag een lange reis moeten maken. Het is een eind naar Hassan en gaat deels door de bergen over kleine kronkelwegen. Ongeveer 6 tot 7 uur rijden zegt hij. Dus we stoppen wat minder vaak, alleen voor de koffie en de lunch break. De eerste 2 uurtjes rijden we nog in Kerala en zien de redelijk goed ontwikkelde stadjes. Dan door de “tolpoort” omdat we een volgende staat binnen rijden. En dan gaan we al vrij snel wat meer de bergen in. De weg is niet zo goed, het kronkelt en ja, dit is een intensieve rit. Er wordt wel druk gewerkt aan een nieuwe weg. Maar ja….. Murthy zegt “dat kost veel tijd”, en zo te zien begrijpen we dat. Sommige stukken weg zijn half af maar het lijkt alsof er al een tijdje niets meer aan gedaan wordt. Ook wordt de omgeving weer eenvoudiger, armoediger. En we komen weer in een meer hindoe omgeving. In kerala hebben we namelijk veel moslims en christenen gezien (veel moskeeën en veel katholieke kerken).

In de middag passeren we in een dorp een soort van cafe waar veel is versierd en veel mensen zijn. Een trouwerij, zegt Murthy. We stoppen en staan op een afstand even te kijken. Er komt een jonge vrouw aan, ze spreekt goed Engels, ze is de zus van de bruid. We moeten beslist mee komen. We worden meegenomen naar het bruidspaar die op een soort van toneel staan/zitten. Wij moeten erbij en dan komt de fotograaf en worden er allemaal foto’s gemaakt. Daarna worden we uitgenodigd om te blijven eten en het feest bij te wonen. Dat doen we niet, dat voelt niet goed, en we moeten nog eindje rijden. Maar we weten inmiddels ook dat deze mensen zo graag willen dat je dan blijft. Dus we blijven een tijdje, iedereen wil met ons op de foto. Sommige jonge meiden en jonge jongens staan giechelend ons aan te kijken. We krijgen zakjes met zoetigheid mee. En dan zeggen we gedag en wensen hen een heel fijn feest. Ook morgen nog zegt de zus. Oja, dat is ook zo, een trouwerij wordt minimaal 2 dagen lang gevierd.

Einde dag komen we aan bij ons hotel in Hassan. Het is even heel iets anders dan in ons prachtige resort aan zee. Het welkom is wel komisch. Blijkbaar hadden ze ons nog niet verwacht. We moeten wachten bij de poort, er wordt snel een paar mensen opgeroepen, om daarna het standaard ritueel te doen van bloemen omhangen en de rode stip op ons voorhoofd zetten. Net allemaal een beetje te gemaakt. Maar ze bedoelen het goed.

Maandag 9 maart,

Deze afgelopen week was er heel verdrietig nieuws uit Nederland. Unive collega Willem is overleden. Nog steeds onbegrijpelijk. Zo verdrietig. Ik heb regelmatig even contact met Peter van Unive, dat is fijn. Vandaag is de afscheidsdienst en in gedachten ben ik bij hen.

Vandaag gaan we op pad, tempels bezoeken. We gaan naar een hindoe en Jane tempel , allen ongeveer 1000 jaar oud. Wel indrukwekkend om te zien hoe goed deze er uitzien. We kijken rond, doen soms aan het ritueel mee. Maar na drie tempels vinden wij het ook goed. Ook in al deze tempels zijn het hoofdzakelijk Indische mensen die er komen.

We vragen Murthy of we nog samen ergens kunnen lunchen, liefst beetje leuk klein plaatsje. Hij zegt…. We komen wel langs kleinere dorpen, dan stoppen we wel ergens. En dan kunnen we onderweg wel lunchen. Prima. We stoppen in een dorpje van ongeveer 1000 bewoners, allemaal boeren. Aan eind van de dorpsweg staat ook nog een oude tempel. Als we met de auto stoppen wijzen de mensen allemaal al in de richting van de tempel, zo van… daar moeten jullie heen. Maar Murthy legt uit dat we liever in het dorp rondwandelen. En zo komen we in gesprek met een jongen die heel goed Engels spreekt. Hij neemt ons mee naar huis. En daar hebben we een hele tijd met elkaar zitten praten. Er komen steeds meer familieleden aan lopen. Want iedereen is nieuwgierig wat er gebeurt. Ze wonen met acht mensen in dit kleine huis. Het bestaat uit drie vertrekken en er gaat een ladder naar boven waar ook ruimtes zijn. Het is echt heel eenvoudig. De jongen heeft een baan als leraar, en de ouders zijn boeren. Hij is trots dat hij als enige van de familie zo goed met ons kan praten. We krijgen van alles aangeboden. Of we willen lunchen. Nou dat lijkt ons niet een goed idee. Maar je wilt niet onbeleefd zijn. Dat is altijd beetje schipperen. Dus we nemen de zoetigheid en banenen aan die we krijgen. Dan willen ze ons de hele boerderij laten zien. En ja, ook dat het is eenvoudig, maar er is wel een tractor, een grote kar, een stal voor paar koeien. Er ligt een hoop mais te wachten om verkocht te worden. Hetzelfde geldt voor gember. Na een uur nemen we afscheid. De jongen, Vinay heet hij, zegt “er zijn hier nog nooit blanke mensen geweest”. Ik zeg..maar er is hier aan eind van dorp een tempel, komen daar geen toeristen dan? Hij zegt, jawel, maar er is nog nooit iemand het dorp ingelopen. Ja en zo hebben we allemaal onze interesses.

We gaan samen lunchen met Murthy. Morgen brengt hij ons naar het vliegveld in Bangalore. Daarna gaat hij naar huis. Is het fijn om weer naar huis te gaan? Ja zegt hij, fijn om mijn familie weer te zien. Hij is 67 jaar. Hij heeft zijn hele leven als driver gewerkt. Dat betekent, geen pensioen, en dus doorwerken. Ja… we hebben in de afgelopen 2 weken gezien dat het op dat vlak in India een hard bestaan is. Het kleine zuidelijke deel van India dat wij nu gezien hebben, het is een eenvoudig en mooi land, met vriendelijke mensen, hier en daar toch echt armoedig, soms ook de prachtige huizen van rijke mensen. Er is hier nog veel ontwikkeling te gaan. Zoals de gids in Wayanad tegen ons zei… India is het land die alleen maar dingen maakt (die in de westerse wereld bedacht zijn) en dingen gebruikt (zoals de smartphone). Hopelijk komt er vooruitgang voor alle lagen van de bevolking.

Wij gaan de koffers pakken, morgen een lange dag reizen naar Sri Lanka. De volgende keer schrijven we dus vanuit Sri Lanka. Lieve groeten uit India. Hugo en Geesje

Wayanad - Neeleshwar

Reizen van Wayanad naar Neeleshwar

Donderdag 5 maart, we vertrekken uit het Tranquil resort. We vinden het prima. Toch beetje bijzonder hotel/resort. Hoe moet ik het zeggen, een soort schoolreisjes gevoel. Alles is voor je bedacht, vaste tijdstippen waarop gezamenlijk thee gedronken wordt, een borrel besteld kan worden, er wordt gegeten etc. En het personeel is beetje sturend. Wat minder aardig.

Vandaag rijden we naar zee, we gaan naar een resort aan zee. We hebben genoeg tijd zegt Murthy, dus we kunnen onderweg weer stoppen wanneer jullie maar willen.

We rijden door een heel groot gebied met voornamelijk koffie en thee plantages. We zien het boeren leven weer overal, maar komen ook door vele kleine en middelgrote plaatsjes. Heel langzaamaan zien we ook dat het een beter ontwikkeld gebied wordt. We zijn inmiddels in een andere staat, Kerala. Murthy zegt dat Kerala een van de rijkere staten van India is. Hier zien we ook dat het contrast erg groot is. Kleine (voor onze begrippen armoedige) huisjes tot landhuizen die bijna op paleizen lijken. We drinken koffie en lunchen in kleine lokale cafes. En overal waar we komen zijn we de enige blanken. Soms zijn we ook een beetje een bezienswaardigheid, lijkt het wel. Dan wil men met ons op de foto.

Onderweg stoppen we nog bij een huis waar Murthy ziet dat ze cashewnoten verbouwen. En ook daar worden we weer uitgenodigd om op het erf te komen kijken. De mevrouw spreekt redelijk Engels, ze laat zien hoe ze de rijst aan het verwerken zijn. Als haar man er aan komt lopen willen ze graag samen poseren voor ons. Het samen lunchen met Murthy bevalt ons goed. Hij zorgt dat we altijd typisch Indisch eten, niet te spicey. En het kost ook nog eens bijna niets.

Na een hele dag onderweg komen we aan bij het resort. En dat is….werkelijk…een soort van “Heaven on Earth”. Het is hier vwb temperatuur warmer dan de rest waar we tot nu toe verbleven. Dit is een beetje zoals we vanuit Sri Lanka gewend zijn, erg warm dus.

Twee dagen op het Hermitage resort

Het is een Ayurveda resort, alles gericht op het welzijn van de mens. We hebben een prachtig huisje, met badkamer deels in de open luncht. ‘; morgen en ’s avonds…we eten op het strand, voeten in het zand. ’s Ochtends staat er al vers gezette koffie voor de deur van je huisje en ligt er een krantje, om 8 uur is er yoga (was helemaal perfect), het zwembad is lekker warm, nou ja… kortom je wordt volledig in de watten gelegd. We kunnen gratis naar een Ayurveda specialist (arts) die bepaald welk type (vanuit Ayurveda) je bent en wat dan het beste bij je past vwb voeding en beweging. En…wat heeft ze goed nieuws voor mij.. intensieve sport (zoals fitness, met gewichten enzo) is niet goed voor mij. Ik kan beter yoga, wandelen, zwemmen. Nou dat past me wel. Voor Hugo mag intensievere sport wel. We maken lange strandwandeling, en ook hier zijn we de enigen op het strand. We gaan ook naar de spa, doen massage en ook oliegieting op je voorhoofd. Als herboren komen we terug.

Verder gaan we een dag op een houseboat door de Kerala backwaters. Het is een boot waar je met 2 mensen op kunt logeren. Op het voordek staan 2 fauteuils , een tafel en 2 stoelen om aan te eten, in de ruimte er naast is een slaapkamer met wc en douche, daarachter de keuken. Er is 3 man personeel aan boord, de stuurman, de kok en iemand die beetje Engels kan en ons bedient. Wat een heerlijke dag, lekker wind door de boot, en vanaf het water zien we de natuur en ook kleine dorpjes aan ons voorbij gaan. Ik weet eigenlijk niet of dit de manier was waarop men vroeger maharadja’s of andere hooggeplaatste mensen over het water vervoerde.

En dan is het zondag 8 maart, we vertrekken uit dit prachtige resort. Met wel beetje weemoed. We hadden hier nog wel langer willen verblijven. Maar…. We zijn hier om India te bekijken… en dat gaat natuurlijk niet als je in resort lekker aan het zwembad blijft liggen. Dus koffers weer gepakt, we gaan naar Hassan. Alweer de laatste plaats we naar toe gaan.

Nagarhole - Wayanad

Reizen van Nagarhole National Park naar Wayanad

Dinsdag 3 maart, we reizen vandaag weer verder. Maar eerst wat oponthoud. Bij het uitchecken blijkt de creditcard machine van het resort het niet te doen. “Hebben jullie cash?”; Nee dat hebben we niet zoveel. Na wat heen en weer gedoe… dan is de enige oplossing dat we in het eerstvolgende wat grotere dorp geld pinnen. Dat is ongeveer 10 km. Ik denk… oke dat is niet ver, dan rijden we daarna terug om het geld af te leveren. Nee dat hoeft niet zegt de manager. Hij zorgt dat er een jongen van het resort ook bij de pin automaat is en dan kunnen we het geld meteen overdragen. Onze chauffeur Murthy spreekt het verder allemaal af. Nou… als we in de plaats aankomen, het is er druk en chaotisch en veel mensen op straat. We gaan in de rij staan voor de pinautomaat. We zijn de enige blanke mensen hier (wat we meestal overal zijn). Per keer mag maar 10.000 roepie. Dat betekent dat we verschillende pasjes moeten gebruiken. Eindelijk staan we met het geld op zak buiten het kleine hokje. Murthy heeft ineens een jonge vent bij zich, dat is blijkbaar de jongen die het geld moet hebben. En zo staan we daar dan, aan de kant van de straat, in alle drukte, geld te overhandigen. Het gaat om zo’n 300 euro, voor veel Indiase mensen heel veel geld. Die jongen gaat nog eens uitgebreid alle briefjes natellen, tot wel 3 x toe. Ik sta helemaal perplex, en kijk steeds om me heen of dit wel veilig is. En als ik dat later aan Murthy vraag zegt hij… geen probleem allemaal heel veilig. Oke dan.

Vandaag reizen we door het platteland. Soms grotere akkers en boeren met tractors, soms boeren met ossen. De plaatsjes worden armoediger. We maken een aantal stops. In een klein dorp waar men tussen de kleine huisje de was aan het doen is. Oh wat armoedig. Een eind verder stoppen we bij de rivier waar heel veel vrouwen aan het wassen zijn. Hele grote sari-stoffen liggen te drogen aan de kant. We stoppen nog bij een dam. Een groot deel van de reis gaat door een groot wild reservaat. Kilometers lang door het bos. En dan komen we langzaamaan in een gebied waar grote en steeds duurdere huizen staan. Zo’n enorm groot contrast met waar we vandaan komen. Murthy zegt, het zijn vaak mensen die in Dubai of dat soort landen werken, nemen geld mee terug naar huis en kunnen dan hier de mooiste huizen bouwen. Einde middag, we draaien een zandpad op, heel smal, tussen hoge bomen. We kronkelen een tijdje en dan komen we aan bij Tranquil resort. Een woonhuis van de eigenaar, een aantal kamers en een paar boomhutten, midden in het bos. Het is inderdaad een rustplek. Het is een heel ander concept dan toe nu toe gewend. Alles wordt geregeld, om 17.00 is er gezamenlijk thee, om 19.30 kan een drankje besteld en om 20.30 gezamenlijk eten. Prima allemaal. Op tafel ligt een briefje….wifi is er alleen overdag en alleen in de ruimte waar we met elkaar eten.

Dagje op het platteland

Woensdag 4 maart, vandaag gaan we met een lokale gids op pad. We maken een 3 uur durende wandeling door de plantages. Enorm mooi, we lopen langs de kleine akkers en de huizen van de lokale bevolking. Ver van de doorgaande weg. En zo komen we aan de praat met een mevrouw in klein maar heel net huisje. Ze nodigt ons uit op de thee. Ze spreekt geen Engels, soms paar woordjes. Met de lokale gids als tolk kunnen we prima gesprek voeren. Ze vertelt dat ze nooit buitenlanders op bezoek heeft gehad en dat ze dit heel speciaal vindt. Wij vinden het net zo speciaal. Ik kijk binnen, zo bijzonder, het is klein, donker, oud, heel eenvoudig, Al het nodige is aanwezig. Een ronde tafel met zeil en plastic stoelen, vervolgens een keuken, houten rek aan de muur met de potten erin, 2 gaststellen, maar wel een koelkast. En ojee, ze komt met een grote pot aan, met vocht en balletjes erin. Ze haalt er een paar uit en zegt “eet maar”. Ja je wilt niet onbeleefd zijn, maar dit zag er toch echt niet goed uit. Gelukkig was het vocht een soort van azijn. Oke paar hapjes maar het was “too spicey”. We zitten tijdje te praten en dan komt de schoonmoeder aanlopen. Een oudere mevrouw van 77 jaar. Ze is helemaal verrast dat er 2 blanke mensen buiten zitten. Ze zit naast me en kijkt me aan en blijft maar vriendelijk naar me lachen. Als we de thee op hebben en willen vertrekken, vraag ik aan onze gids wat de manier is om oprecht dank je wel te zeggen. Is dat het namaste gebaar, of iets anders? En hij zegt… maakt niet uit, jullie gezichtsuitdrukking en ogen geven al aan dat je dit waardeert. Dus we zeggen op onze manier dank je wel. Beide vrouwen zwaaien ons uit. Hoe bijzonder is dit, 2 vrouwen in een voor onze begrippen zo eenvoudig leven, mar blijkbaar zo tevreden en gelukkig. We wandelen verder door de akkers, zien mensen aan het werk, zien kleine huisjes, maar ook grote prachtig nieuw gebouwde huizen. In dit gebied zijn er wat rijkere boeren. Maar ook zijn het vaak mensen waarvan 1 familielid in het buitenland werkt en geld naar huis stuurt. En dan kan er een mooi huis gebouwd worden.

We lunchen met de lokale gids in een keurig restaurant, maar doen met hem mee, met de hand eten. Een soort van pannenkoek, gefrituurde groente erin, wat saus en rijst. En alles met 1 hand in elkaar klungelen en opeten. Heerlijk gegeten. En ook nu weer: rond de 5 euro voor ons drieën incl. 1 cola.

We bezoeken nog een bamboe plantage, gaan thee drinken in een wel heel klein primitief theehuisje. Ik let wel goed op of het water goed gekookt wordt en dat gebeurt. Nog verder wandelen. En om 17.00 zijn we terug bij ons resort. Moe, warm, vies, maar heel tevreden over deze mooie dag. Nu eerst een douche. Morgen rijden we verder naar Neeleshwar aan zee.

berichtje over onze reis en deze blog

Beste allemaal, Inmiddels zitten we een kleine 2 weken in India. Op 10 maart vliegen we naar Sri Lanka waar we nog 2,5 week verblijven. Het maken van een blog is ons vorig jaar goed bevallen; aan het eind hadden we een mooi dagboekje voor ons zelf. Daarom zijn we ook nu weer gestart met schrijven en het plaatsen van foto's (op de momenten dat we voldoende wifi hebben). We waren van plan om jullie vooraf te vragen of je überhaupt wel de berichtjes wilt ontvangen van deze blog. Maar ik heb blijkbaar niet goed opgelet en bij het plaatsen van de eerste verhalen en foto's gisteren, is aan jullie allen al een mail gestuurd. Voel je niet bezwaard om aan te geven als je de mailtjes niet wilt ontvangen. Dan haal ik jullie uit de mailinglist zoals die is ontstaan bij onze vorige reis naar Sri Lanka.

Lieve groeten uit India, Hugo en Geesje

Mysore - Nagarhole

Reizen van Mysore naar Nagarhole National Park

Zaterdag 29 feb; vandaag reizen we verder naar Kabini in het Nagarhole National Park. We reizen steeds meer naar het zuidwesten van India, en komen nu in het echte platteland. De wegen worden kleiner maar zijn nog steeds goed. We komen door heel veel kleine plaatsjes en door een paar wat grotere plaatsen. We zien het boerenleven. Nog zo eenvoudig en hard werken. Het gaat met de hand of de ploeg gaat achter 2 ossen of soms zien we boeren die een tractor hebben. De stukjes land liggen er wel netjes bij. De kleine plaatsjes… het is allemaal zo eenvoudig en lijkt naar onze begrippen heel armoedig. Murthy neemt ons mee naar een tweetal van die plaatsjes.

Als eerste stoppen we bij een school. De kinderen zijn net bezig samen te eten, We vragen of we even mee mogen kijken op de school. De lerares is uiterst vriendelijk, ze vindt het zelfs leuk. De school bestaat uit 3 gebouwtjes. In ieder gebouw ongeveer 30 kinderen (3 groepen bij elkaar in 1 gebouw). De kinderen zijn zo beleefd en ze willen een stukje uit hun Engelse boek aan ons voorlezen. Geweldig. Wat is de lerares trots op haar kinderen. Het gebouw van de middelste groepen is kaal en heeft alleen paar ijzeren banken. Kom mee naar mijn gebouw zegt ze, ze geeft les aan de jongste groepen. Een kleurrijk geheel met 5 cirkels op de grond. En ze vertelt hoe kinderen van cirkel 1 (ik krijg les van de leraar), naar 2 (ik ga het zelf leren), naar 3 (ik ga een ander helpen), naar 4 (ik ga alle opdrachten doen), naar 5 (ik heb aangetoond dat ik de stof begrijp) gaan. Ze zegt… ik vind het belangrijk dat kinderen leren leuk gaan vinden. Wat een geweldige mevrouw.

We bedanken haar hartelijk en gaan weer verder. Dan stoppen we in een klein plaatsje. We lopen rond en het is maar even en alle vrouwen komen uit hun huisjes. Mannen zijn niet aanwezig. Het is allemaal eenvoudig, maar wel schoon op de straat en rondom huis. De meeste huisjes zijn vel gekleurd geschilderd. Een huis is versierd, daar is net de dochter des huizes getrouwd. Ze spreken geen Engels. Ook de jongere meisjes niet. Ze werken allemaal thuis. Murthy vertelt dat ze 2 x op een dag 2 uurtjes water hebben. Iedereen heeft wel een tappunt voor de deur, maar er komt op vaste tijden water uit. Dat vangen ze op in grote teilen. En daar doen ze het dan mee die dag.

Een vrouw zit samen met haar dochter op straat chilis te drogen en soort van pannenkoekjes te maken. Alles wordt buiten uitgestald. Wat een andere wereld.

Uiteindelijk komen we aan in Kabini. Het laatste stukje komen we door echt armoedige dorpjes, het is overal troep. Maar dan slaan we een zandweg in, we rijden het National Park in (a Tiger reserve). En komen dan bij ons resort dat aan het meer ligt. Het resort bestaat uit een 20 huisjes. De eerste nacht verblijven we in een standaard huisje. Daarna verhuizen we naar het grote huisje (de residence room) ter ere van Hugo’s verjaardag.

Safari’s in Nagarhole National Park

Even lunchen en dan om 15.00 klaar staan voor de eerste safari. We gaan een bootsafari doen. Het is leuk, maar we zijn een beetje “verwend” door de geweldige safari’s die we eerder al in Afrika hebben gedaan. En daar kan dit niet tegenop. We zien veel vogels, krokodil, herten en een olifant in de verte. Om 18.30 weer thuis en om 20.00 uur is het eten. En daarna moe maar bed.

De volgende ochtend worden we om 5.15 uur gewekt. Vroeg!! Maar hup opstaan, om 6 uur vertrekken we voor een ochtend safari over land. Het regent even stevig. Regenjas aan en gaan. We hopen nu de echte tijger te zien. Dat is heel goed mogelijk zegt de gids, meestal zien ze de tijgers wel. Maar we hebben pech, vandaag geen tijgers. Wel paar olifanten, weer veel herten, buffalo, soort varken etc. Het is best beetje kil. Prima als we 9.30 terug zijn en een heerlijk uitgebreid ontbijt kunnen nuttigen. We verhuizen naar ons grote huisje…. Prachtig…met eigen buiten jacuzzi . De rest van de dag is het liggen in de hangmat, lezen en relaxen. Maar hoe mooi een huisje ook kan zijn, het is en blijft een plek midden een in natuurpark. ’s Avonds voor we gaan slapen moeten we eerst 4 kikkers, een gekko en een horde mieren naar buiten werken. Daarna kunnen we rustig slapen.

Hugo’s verjaardag

Ik had het hotel gevraagd of ze een birthday-cake wilden regelen bij het ontbijt en of ze iets speciaals konden doen bij het diner. Zullen we een romantisch diner buiten onder de rieten parasol maken?, vroeg de manager. Prima. Maar jeetje, ze hebben er echt heel veel werk van gemaakt. Geweldig. ’s Morgens een prachtige taart met tekst en kaarsjes. Overdag gaan we naar de Spa en ’s avonds staat er een geweldige verrassing klaar. Het lijkt wel de aankleding voor een trouwerij. Allemaal bloemen op de grond in de vorm van een groot hart, candlelights, rozen, nog een verjaardagstaart en een heerlijk diner. We merken dat ze er zelf ook heel veel plezier aan hebben. We hebben leuke gesprekken met de bediende, manager en de kok. Na veel dank je wel, tevreden terug naar ons huisje. Morgen reizen we naar Wayanad.