..we houden ons dagboekje nog steeds bij....nu helemaal bijgewerkt... en daarom ook nog maar even geplaatst op de blog. Het volgende bericht komt vanuit Nederland!

Reizen van Hassan naar Bangalore en vliegen naar Sri Lanka

Dinsdag 10 maart, we vertrekken vandaag op tijd vanuit het hotel in Hassan. We rijden redelijk recht toe rechtaan naar Bangalore. Murthy maakt nog 1 keer een omweg omdat hij ons een bijzondere tempel wil laten zien, die van Jain-people. Dat blijkt een groep te zijn die het Jainism geloof aanhangen. We komen nog door wat dorpjes, gaan de tolweg weer op en komen rond middagtijd aan in Bangalore. De zo te volle stad. We lunchen samen. Ik dacht… laten we dan nog 1 keer het speciale gerecht Dosa eten. Het was heerlijk maar erg vet van de olie. En achteraf niet zo’n goed idee, want de volgende dag had ik last van de darmen.

Na de lunch gaan we de stad door om de gids van het reisbureau op te pikken. Voor zover we begrepen zou hij dan ons begeleiden op het vliegveld. Voor ons hoefde dat niet, maar als zij het zo regelen, prima. Maar wat blijkt, hij stapt bij ons in de auto, stelt paar vragen, neemt het evaluatieformulier in ontvangst, rijdt mee tot vliegveld, onze koffers worden uit de auto gehaald en hij stapt weer in. Nou ja…. Prima…maar dan hadden we de lange rit door de stad niet hoeven maken toch? We nemen uitgebreid afscheid van Murthy. Een zeer aardige man, die ons prachtig Zuid India heeft laten zien. Hij is blij dat hij weer naar zijn gezin gaat. Wij hebben genoten van deze reis, Zuid-India vanuit het platteland gezien. Mooi, maar ook armoedig. Nu op naar Sri Lanka.

We vliegen met Indigo. Een vlucht van 1,5 uur. We zijn vroeg. Bij het inchecken vraagt de dame…. Mag ik met jullie op de foto? He…ze werkt bij Indigo een lokale vliegmaatschappij. Ze zal toch vaker buitenlanders zien. Dat vragen we…nou niet zo vaak zegt ze. Later bij het boarden staat ze er weer, nu met mondkap op. We zeiden… dan willen wij nu graag met jou op de foto. Ze was helemaal vereerd.

Na een prima vlucht en taxirit, komen we aan bij ons hotel In negombo. Een heel luxe hotel (we hadden het in Nederland al geboekt, altijd afwachten, maar dit is groot, nieuw, super de luxe) maar weinig Sri Lanka aan, had overal kunnen staan zeg maar. Maar voor nu is het even heerlijk om hier 2 daagjes te acclimatiseren.

Twee dagen Negombo

11 en 12 maart, we verblijven in Negombo. Eerste dag vooral in en om hotel. Ik eet alleen kippensoep en rijst (last van de darmen). Hugo heeft nergens last van, dus die geniet van het heerlijke eten hier.

De tweede dag wandelen we hier in de buurt. Het is hier veel en veel beter ontwikkeld dan in India, maar volgens ook veel beter dan in Kalutara (de plaats waar we hierna naar toegaan, waar we vorig jaar woonden). En we genieten van zon, zee en zwembad,

Terug in Kalutara

13 maart, vandaag vertrekken we naar Kalutara, zo’n 1,5 uur rijden naar het zuiden. We gaan over de snelweg, die nu helemaal rondom Colombo gaat (dat was vorig jaar nog niet klaar). Het ziet er heel erg goed uit (als of je in Nederland rijdt, muv de palmbomen aan de kant dan). En dan komen in Kalutara, en ja… we herkennen het allemaal weer, we komen langs het ziekenhuis, langs woonhuis gastgezin… oh zo leuk om hier weer te zijn. We gaan maar hotel Avani, waar we vorig jaar in een weekend verbleven. Ook daar is het leuk om weer te zijn. Ze hebben het vernieuwd. Ziet er prachtig uit. We maken strandwandeling, lopen weer terug door aangrenzend dorpje. Alles zo herkenbaar.

Bezoek aan gastgezin

Zaterdag 14 maart, vandaag gaan we op bezoek bij ons gastgezin. 11 uur is prima had Udaya gezegd. We nemen tuktuk. En dat is wel grappig. De tuktuk mannen die bij hotel staan vragen de hoofdprijs. We zeggen… nee we weten wat de prijs is… 500 is veel te veel. Dus we gaan gewoon lopen… en dan komt er al snel een tuktuk achter ons aan en doet het voor een normale prijs.

En dan staan we weer voor het grote hek van ons gastgezin. Gek, en ook wel beetje spannend. Udaya (man van gastgezin) laat ons binnen en is blij ons te zien. Hij zegt, kom kom, kom binnen en hij neemt ons mee naar de prive ruimtes in het huis (waar wij als vrijwilligers nooit kwamen). Het zijn min of meer 3 slaapkamers achter elkaar. In de laatste ruimt zit Dushante (de vrouw van het gastgezin). En oh, wat we dan zien hadden we niet verwacht. We wisten dat Dushanti een hersenbloeding had gehad. Udaya had ons via whatsapp wel op de hoogte gehouden en dat klonk alsof het goed ging. Maar we zien een Dushanti , zo mager, links verlamd, bijna emotieloos op een stoel zitten. Oh wat verdrietig, wat verdrietig. Ze kan wel praten, ze kan haar arm alweer beetje bewegen. We praten een tijd samen. Ze is blij dat we er zijn. Ik kreeg de indruk dat dit soort bezoekjes haar weer wat doen opleven. Udaya maakt lunch voor ons. We eten weer zoals vorig jaar: dus wij eten, zij zitten erbij. Udaya en de broer van Dushanti hadden Dushanti naar de kamer getild. Ze zit bij ons aan tafel. Daarna gaan ze zelf eten. Wij zitten erbij. Als Dushanti naar bed gaat om te rusten praten we een hele tijd met Udaya. Wat doet zo’n gebeurtenis met zo’n gezin. Heftig. Er komen blijkbaar geen projects abroad vrijwilligers meer (terwijl ze dat geld netjuist nu goed kunnen gebruiken). Udaya heeft volledig de zorg voor Dushanti en de kinderen. Ook de broer is er altijd en die helpt ook mee. Veel geld gaat op aan medicijnen etc. Daar waar we vorig jaar dachten dat dit gezin het goed voor elkaar had, krijgen we nu de indruk dat het 180 graden is gedraaid. De oudste zoon is beslist van plan in het buitenland te gaan studeren. Ik denk dat hij de situatie wil ontvluchten, hopen op een betere toekomst of misschien wel zorgen dat hij zijn familie op die manier later kan helpen. Wat kun je doen, we weten het niet. We besluiten om een gepaste hoeveelheid roepies achter te laten (onder mom van…. We willen niet dat jullie kosten hebben moeten maken voor de lunch…). Udaya is er blij mee. Einde middag als Dushanti weer wakker is, nemen we afscheid. Ik heb moeite mijn tranen binnen te houden. Het raakt mijn hart. Ook bij Hugo. We hadden afgesproken om geen handen te schudden in kader Corona. We maken het namaste gebaar meerdere keren en vertrekken dan. Udaya staat ons nog lang na te zwaaien. We zijn een beetje uit het veld geslagen. We gaan langs de supermarkt, kopen wat cola, en gaan lopen naar het hotel. We komen langs de katholieke kerk. En er is net een dienst. We gaan achterin de kerk staan. Het is wellicht ook het mooie gezang dat er aan bijdraagt…maar ik kan alleen maar huilen.

Bezoek aan Ganga

Zondag 14 maart, Vandaag staat een bezoek bij Ganga op de planning (een vrouw van het ziekenhuis) Maar bij het laatste sms contact krijg ik de indruk dat ze zich zorgen maakt ivm Corona. Dus we geven aan dat we alle begrip hebben als het bezoek niet door kan gaan. De eerste maatregelen mbt corona beginnen nu ook hier, de scholen zijn dicht voor 6 weken. Ganga belt ons en zegt…. Ik wil jullie wel ontmoeten, maar mijn schoonouders zijn oud en die wonen bij ons. Dus liever niet bij ons thuis. Laten we afspreken in onze apotheek (haar man heeft eigen apotheek). Dat weten we nog wel te vinden van vorige keer. Het staat zo goed als naast de school van Hugo.

We nemen tuktuk naar de apotheek. Voor Hugo is dit leuk… hij maakt dus weer zijn dagelijkse ritje zoals hij toen elke dag deed naar school.

De apotheek blijft gesloten zegt Ganga. Ze hebben besloten alles te sluiten tot nader orde.. Blijkbaar geen enkel bezwaard, we begrijpen dit volledig. We kletsen een tijd. Wij hadden een potje tulpen (steen) meegenomen. En Ganga geeft ons een houten snijwerk van een aboriginal Sri Lankan man. En zo wisselen we wat cultuur uit. We nemen afscheid en gaan nog even naar de school. Alles dicht…. Jammer, we kunnen er dus niet even binnenkijken. We nemen tuktuk terug. En wat blijkt…. Zegt de tuktuk man…. I know you… i brought you several times to the hospital last year. Nou…. even helemaal verbaasd, maar blijkbaar had deze man dat onthouden. Das toch grappig.

’s Avonds krijgen we een appje van de zoon van het gastgezin. Waar zijn jullie, vraagt hij. Mijn moeder wil jullie een kadootje sturen. Dat hoeft niet…maar we weten inmiddels dat dit hun manier is om dank je wel tegen je te zeggen. En zo zitten even later Udaya en zoon bij ons in het hotel. We krijgen een beiden een t-shirt. We nodigen ze uit om iets met ons te drinken in de bar.

Deze dag horen we ook van onze nicht Mirte en haar vriend Barry en kindje Nola… ze zouden op vakantie naar Sri Lanka… maar het gaat niet door appt ze… Sri Lanka heeft de grenzen gesloten voor o.a. ook Nederlandse reizigers.

We volgen continue het nieuws m.b.t. Corona en het is gek om zo op afstand van Nederland te horen wat er allemaal gebeurt De laatste dagen houden we aantal informatiebronnen in de gaten (IATA vwb beperkingen op vliegverkeer, Emirates onze vliegmaatschappij, Overheidsnieuws Sri Lanka, Buitenlandse zaken Nederland en Nederlandse ambassade in Sri Lanka), zodat we ook voor ons zelf steeds goed weten wat we moeten doen. Vooralsnog lijkt het beter hier in Sri Lanka te blijven.

Bezoek aan see

Maandag 15 maart, vandaag gaan we op bezoek bij See (Mali), de vrouw waar ik zoveel mee samenwerkte in het ziekenhuis. Kom maar naar het ziekenhuis, zegt See. Ze is hoofd van de “Drugstore”, zeg maar inkoop en opslag van medicijnen. Voor Hugo ook leuk, dan kan hij zien waar ik toen veel tijd heb doorgebracht. We hebben wel paar keer aan See gevraagd… is het wel oke dat we in het ziekenhuis komen? Ja zegt ze. Nu zit zij ook in een apart gebouwtje, helemaal apart (en eindje weg) van het ziekenhuis zelf. Dus in zoverre begrijpen we dat ook wel. We hebben een heel gezellig ochtend met haar daar. De hoofdapotheker komt nog wel even langs. Blijkbaar had hij al gehoord dat we er waren….We kunnen verder niet in het ziekenhuis kijken. Begrijpelijk. Tuurlijk was het leuk geweest als we nog weer hadden kunnen kijken bij de medicijn-uitgifte, maar we begrijpen heel goed dat we dat nu niet moeten doen. Ver na lunchtijd nemen we afscheid. Terug naar het hotel.

Vanavond staat er een bijzonder diner voor ons op programma. De tweede dag kwam de manager van hotel namelijk bij ons…. Jullie zijn hier voor de tweede keer en we willen jullie een

speciaal diner aanbieden…zonder kosten. Nou…. Helemaal prima. Er staat een speciaal tafeltje gedekt, buiten….maar door de regen moeten we toch onder balustrade. En we krijgen een heerlijk diner.

Verder reizen ja/nee?

Dinsdag 16 maart, vandaag staat gepland door te reizen naar bentota, naar klein hotelletje waar we vorig jaar ook zijn geweest. Maar inmiddels volgen de maatregelen mbt Corona zich hier ook in rap tempo elkaar op. Vanuit thuisfront laat Trijntje weten dat de EU de grenzen gaat sluiten. En nu word ik toch wel onrustig. Alle sites nogmaals langs en contact met reisbureau. Er is nog geen formeel advies om terug te reizen, de EU grenzen blijven open voor EU burgers, het ticket per direct om laten zetten gaat niet en al met al besluiten we dan om maar te blijven.

Maar de laatste dagen is er continu aandacht voor de situatie en eerlijk gezegd word ik er niet rusiger van. Hugo is relaxter, hij zegt… we volgen de adviezen, we volgen al het nieuws, dat is beste wat we kunnen doen. En dat is natuurlijk ook zo.

We reizen naar Bntota. We komen bij het hoteltje aan en gaan genieten van het zwembad en zee. ’s Avonds eten we aan het strand. Maar het hotel heeft zijn charme een beetje verloren, lijkt wel. We vragen aan de restaurant meneer… is er soms wisseling van eigenaar? Nee…maar het staat wel te koop…. Willen jullie het kopen…..haha…nou wat kost dat dan….omgerekend 2,2 miljoen euro. Dat is veel te veel toch?

Woensdag 17 maart, zodra ik wakker ben kijk ik altijd even de vier websites langs met informatie. En nu lees ik het advies van de ambassade dat wanneer er geen noodzaak is om in Sri Lanka te blijven, het verstandig is naar huis te gaan. We maken meteen een mail voor het reisbureau (in Nederland is het nog midden in de nacht), we cancelen het volgende hotel wat we al hadden geboekt, we zeggen in dit hotel dat we eerder uitchecken en graag per direct een taxi willen naar Negombo (dan zitten we dichtbij het vliegveld). Alles ingepakt en dan gaan we terug. De taxichauffeur verzoekt ons vriendelijk een mondkap op te zetten in de auto.

In nogembo aangekomen (maar weer naar dat super de luxe hotel), reisbureau gebeld. Eerstvolgende vlucht is zaterdag 21-3. Oeps, dit voelt ver weg. Kan er niks anders? Ik zoek nog tijdje , maar er zijn alleen nieuwe tickets te koop tegen extreme prijzen en/of extreme routes. Dan zit er niets anders op, dan er op te vertrouwen dat de vlucht 21-3 gewoon zal gaan.

Donderdag 18 maart, Vrijdag 19 maart, Inmiddels is het vrijdag middag hier. Alle vluchten van emirates (3 per dag) vanaf Colombo zijn nog steeds op tijd vertrokken. WE hebben zojuist ook bericht van Emirates gehad dat we online kunnen inchecken. Inmiddels hebben we er alle vertrouwen in dat we gewoon naar huis kunnen morgen. Het is wel een lange trip. We moeten 15 uur wachten in Dubai, daarvoor hebben we het Dubai Internatiol Airport hotel geboekt, zodat we kunnen slapen. In tussentijd genieten we maar van de zon, zee, zwembad en dithotel. Er komen hier in het land ook steeds meer maatregelen: alle bedrijven (als mogelijk) dicht, avondklok (geen verkeer meer op straat, behalve als je kunt aantonen dat je op straat moet (dat is voor ons dus dat we een vliegticket moeten kunnen laten zien)), personeel in het hotel draagt allemaal mondkapjes. We volgen ook het nieuws van Nederland. Heftig allemaal. Al met al… blij dat we straks weer in Hijken zijn.

Voor nu lieve groet, Hugo en Geesje