Reizen van Neeleshwar naar Hassan

Zondag 8 maart, Murthy had al aangegeven dat we vandaag een lange reis moeten maken. Het is een eind naar Hassan en gaat deels door de bergen over kleine kronkelwegen. Ongeveer 6 tot 7 uur rijden zegt hij. Dus we stoppen wat minder vaak, alleen voor de koffie en de lunch break. De eerste 2 uurtjes rijden we nog in Kerala en zien de redelijk goed ontwikkelde stadjes. Dan door de “tolpoort” omdat we een volgende staat binnen rijden. En dan gaan we al vrij snel wat meer de bergen in. De weg is niet zo goed, het kronkelt en ja, dit is een intensieve rit. Er wordt wel druk gewerkt aan een nieuwe weg. Maar ja….. Murthy zegt “dat kost veel tijd”, en zo te zien begrijpen we dat. Sommige stukken weg zijn half af maar het lijkt alsof er al een tijdje niets meer aan gedaan wordt. Ook wordt de omgeving weer eenvoudiger, armoediger. En we komen weer in een meer hindoe omgeving. In kerala hebben we namelijk veel moslims en christenen gezien (veel moskeeën en veel katholieke kerken).

In de middag passeren we in een dorp een soort van cafe waar veel is versierd en veel mensen zijn. Een trouwerij, zegt Murthy. We stoppen en staan op een afstand even te kijken. Er komt een jonge vrouw aan, ze spreekt goed Engels, ze is de zus van de bruid. We moeten beslist mee komen. We worden meegenomen naar het bruidspaar die op een soort van toneel staan/zitten. Wij moeten erbij en dan komt de fotograaf en worden er allemaal foto’s gemaakt. Daarna worden we uitgenodigd om te blijven eten en het feest bij te wonen. Dat doen we niet, dat voelt niet goed, en we moeten nog eindje rijden. Maar we weten inmiddels ook dat deze mensen zo graag willen dat je dan blijft. Dus we blijven een tijdje, iedereen wil met ons op de foto. Sommige jonge meiden en jonge jongens staan giechelend ons aan te kijken. We krijgen zakjes met zoetigheid mee. En dan zeggen we gedag en wensen hen een heel fijn feest. Ook morgen nog zegt de zus. Oja, dat is ook zo, een trouwerij wordt minimaal 2 dagen lang gevierd.

Einde dag komen we aan bij ons hotel in Hassan. Het is even heel iets anders dan in ons prachtige resort aan zee. Het welkom is wel komisch. Blijkbaar hadden ze ons nog niet verwacht. We moeten wachten bij de poort, er wordt snel een paar mensen opgeroepen, om daarna het standaard ritueel te doen van bloemen omhangen en de rode stip op ons voorhoofd zetten. Net allemaal een beetje te gemaakt. Maar ze bedoelen het goed.

Maandag 9 maart,

Deze afgelopen week was er heel verdrietig nieuws uit Nederland. Unive collega Willem is overleden. Nog steeds onbegrijpelijk. Zo verdrietig. Ik heb regelmatig even contact met Peter van Unive, dat is fijn. Vandaag is de afscheidsdienst en in gedachten ben ik bij hen.

Vandaag gaan we op pad, tempels bezoeken. We gaan naar een hindoe en Jane tempel , allen ongeveer 1000 jaar oud. Wel indrukwekkend om te zien hoe goed deze er uitzien. We kijken rond, doen soms aan het ritueel mee. Maar na drie tempels vinden wij het ook goed. Ook in al deze tempels zijn het hoofdzakelijk Indische mensen die er komen.

We vragen Murthy of we nog samen ergens kunnen lunchen, liefst beetje leuk klein plaatsje. Hij zegt…. We komen wel langs kleinere dorpen, dan stoppen we wel ergens. En dan kunnen we onderweg wel lunchen. Prima. We stoppen in een dorpje van ongeveer 1000 bewoners, allemaal boeren. Aan eind van de dorpsweg staat ook nog een oude tempel. Als we met de auto stoppen wijzen de mensen allemaal al in de richting van de tempel, zo van… daar moeten jullie heen. Maar Murthy legt uit dat we liever in het dorp rondwandelen. En zo komen we in gesprek met een jongen die heel goed Engels spreekt. Hij neemt ons mee naar huis. En daar hebben we een hele tijd met elkaar zitten praten. Er komen steeds meer familieleden aan lopen. Want iedereen is nieuwgierig wat er gebeurt. Ze wonen met acht mensen in dit kleine huis. Het bestaat uit drie vertrekken en er gaat een ladder naar boven waar ook ruimtes zijn. Het is echt heel eenvoudig. De jongen heeft een baan als leraar, en de ouders zijn boeren. Hij is trots dat hij als enige van de familie zo goed met ons kan praten. We krijgen van alles aangeboden. Of we willen lunchen. Nou dat lijkt ons niet een goed idee. Maar je wilt niet onbeleefd zijn. Dat is altijd beetje schipperen. Dus we nemen de zoetigheid en banenen aan die we krijgen. Dan willen ze ons de hele boerderij laten zien. En ja, ook dat het is eenvoudig, maar er is wel een tractor, een grote kar, een stal voor paar koeien. Er ligt een hoop mais te wachten om verkocht te worden. Hetzelfde geldt voor gember. Na een uur nemen we afscheid. De jongen, Vinay heet hij, zegt “er zijn hier nog nooit blanke mensen geweest”. Ik zeg..maar er is hier aan eind van dorp een tempel, komen daar geen toeristen dan? Hij zegt, jawel, maar er is nog nooit iemand het dorp ingelopen. Ja en zo hebben we allemaal onze interesses.

We gaan samen lunchen met Murthy. Morgen brengt hij ons naar het vliegveld in Bangalore. Daarna gaat hij naar huis. Is het fijn om weer naar huis te gaan? Ja zegt hij, fijn om mijn familie weer te zien. Hij is 67 jaar. Hij heeft zijn hele leven als driver gewerkt. Dat betekent, geen pensioen, en dus doorwerken. Ja… we hebben in de afgelopen 2 weken gezien dat het op dat vlak in India een hard bestaan is. Het kleine zuidelijke deel van India dat wij nu gezien hebben, het is een eenvoudig en mooi land, met vriendelijke mensen, hier en daar toch echt armoedig, soms ook de prachtige huizen van rijke mensen. Er is hier nog veel ontwikkeling te gaan. Zoals de gids in Wayanad tegen ons zei… India is het land die alleen maar dingen maakt (die in de westerse wereld bedacht zijn) en dingen gebruikt (zoals de smartphone). Hopelijk komt er vooruitgang voor alle lagen van de bevolking.

Wij gaan de koffers pakken, morgen een lange dag reizen naar Sri Lanka. De volgende keer schrijven we dus vanuit Sri Lanka. Lieve groeten uit India. Hugo en Geesje