Reizen van Nagarhole National Park naar Wayanad

Dinsdag 3 maart, we reizen vandaag weer verder. Maar eerst wat oponthoud. Bij het uitchecken blijkt de creditcard machine van het resort het niet te doen. “Hebben jullie cash?”; Nee dat hebben we niet zoveel. Na wat heen en weer gedoe… dan is de enige oplossing dat we in het eerstvolgende wat grotere dorp geld pinnen. Dat is ongeveer 10 km. Ik denk… oke dat is niet ver, dan rijden we daarna terug om het geld af te leveren. Nee dat hoeft niet zegt de manager. Hij zorgt dat er een jongen van het resort ook bij de pin automaat is en dan kunnen we het geld meteen overdragen. Onze chauffeur Murthy spreekt het verder allemaal af. Nou… als we in de plaats aankomen, het is er druk en chaotisch en veel mensen op straat. We gaan in de rij staan voor de pinautomaat. We zijn de enige blanke mensen hier (wat we meestal overal zijn). Per keer mag maar 10.000 roepie. Dat betekent dat we verschillende pasjes moeten gebruiken. Eindelijk staan we met het geld op zak buiten het kleine hokje. Murthy heeft ineens een jonge vent bij zich, dat is blijkbaar de jongen die het geld moet hebben. En zo staan we daar dan, aan de kant van de straat, in alle drukte, geld te overhandigen. Het gaat om zo’n 300 euro, voor veel Indiase mensen heel veel geld. Die jongen gaat nog eens uitgebreid alle briefjes natellen, tot wel 3 x toe. Ik sta helemaal perplex, en kijk steeds om me heen of dit wel veilig is. En als ik dat later aan Murthy vraag zegt hij… geen probleem allemaal heel veilig. Oke dan.

Vandaag reizen we door het platteland. Soms grotere akkers en boeren met tractors, soms boeren met ossen. De plaatsjes worden armoediger. We maken een aantal stops. In een klein dorp waar men tussen de kleine huisje de was aan het doen is. Oh wat armoedig. Een eind verder stoppen we bij de rivier waar heel veel vrouwen aan het wassen zijn. Hele grote sari-stoffen liggen te drogen aan de kant. We stoppen nog bij een dam. Een groot deel van de reis gaat door een groot wild reservaat. Kilometers lang door het bos. En dan komen we langzaamaan in een gebied waar grote en steeds duurdere huizen staan. Zo’n enorm groot contrast met waar we vandaan komen. Murthy zegt, het zijn vaak mensen die in Dubai of dat soort landen werken, nemen geld mee terug naar huis en kunnen dan hier de mooiste huizen bouwen. Einde middag, we draaien een zandpad op, heel smal, tussen hoge bomen. We kronkelen een tijdje en dan komen we aan bij Tranquil resort. Een woonhuis van de eigenaar, een aantal kamers en een paar boomhutten, midden in het bos. Het is inderdaad een rustplek. Het is een heel ander concept dan toe nu toe gewend. Alles wordt geregeld, om 17.00 is er gezamenlijk thee, om 19.30 kan een drankje besteld en om 20.30 gezamenlijk eten. Prima allemaal. Op tafel ligt een briefje….wifi is er alleen overdag en alleen in de ruimte waar we met elkaar eten.

Dagje op het platteland

Woensdag 4 maart, vandaag gaan we met een lokale gids op pad. We maken een 3 uur durende wandeling door de plantages. Enorm mooi, we lopen langs de kleine akkers en de huizen van de lokale bevolking. Ver van de doorgaande weg. En zo komen we aan de praat met een mevrouw in klein maar heel net huisje. Ze nodigt ons uit op de thee. Ze spreekt geen Engels, soms paar woordjes. Met de lokale gids als tolk kunnen we prima gesprek voeren. Ze vertelt dat ze nooit buitenlanders op bezoek heeft gehad en dat ze dit heel speciaal vindt. Wij vinden het net zo speciaal. Ik kijk binnen, zo bijzonder, het is klein, donker, oud, heel eenvoudig, Al het nodige is aanwezig. Een ronde tafel met zeil en plastic stoelen, vervolgens een keuken, houten rek aan de muur met de potten erin, 2 gaststellen, maar wel een koelkast. En ojee, ze komt met een grote pot aan, met vocht en balletjes erin. Ze haalt er een paar uit en zegt “eet maar”. Ja je wilt niet onbeleefd zijn, maar dit zag er toch echt niet goed uit. Gelukkig was het vocht een soort van azijn. Oke paar hapjes maar het was “too spicey”. We zitten tijdje te praten en dan komt de schoonmoeder aanlopen. Een oudere mevrouw van 77 jaar. Ze is helemaal verrast dat er 2 blanke mensen buiten zitten. Ze zit naast me en kijkt me aan en blijft maar vriendelijk naar me lachen. Als we de thee op hebben en willen vertrekken, vraag ik aan onze gids wat de manier is om oprecht dank je wel te zeggen. Is dat het namaste gebaar, of iets anders? En hij zegt… maakt niet uit, jullie gezichtsuitdrukking en ogen geven al aan dat je dit waardeert. Dus we zeggen op onze manier dank je wel. Beide vrouwen zwaaien ons uit. Hoe bijzonder is dit, 2 vrouwen in een voor onze begrippen zo eenvoudig leven, mar blijkbaar zo tevreden en gelukkig. We wandelen verder door de akkers, zien mensen aan het werk, zien kleine huisjes, maar ook grote prachtig nieuw gebouwde huizen. In dit gebied zijn er wat rijkere boeren. Maar ook zijn het vaak mensen waarvan 1 familielid in het buitenland werkt en geld naar huis stuurt. En dan kan er een mooi huis gebouwd worden.

We lunchen met de lokale gids in een keurig restaurant, maar doen met hem mee, met de hand eten. Een soort van pannenkoek, gefrituurde groente erin, wat saus en rijst. En alles met 1 hand in elkaar klungelen en opeten. Heerlijk gegeten. En ook nu weer: rond de 5 euro voor ons drieën incl. 1 cola.

We bezoeken nog een bamboe plantage, gaan thee drinken in een wel heel klein primitief theehuisje. Ik let wel goed op of het water goed gekookt wordt en dat gebeurt. Nog verder wandelen. En om 17.00 zijn we terug bij ons resort. Moe, warm, vies, maar heel tevreden over deze mooie dag. Nu eerst een douche. Morgen rijden we verder naar Neeleshwar aan zee.