Zaterdag 23 feb – Medical Camp

Deze zaterdag is mijn laatste werkdag voor Projects Abroad. We gaan op “medical camp”. Twee keer per maand gaat Projects Abroad naar een plek in de regio waar ze gratis medische check up en medicatie aanbieden.

Vandaag is het in een tempel, niet ver van het Panadura Hospital. Het is mijn eerste medical camp. We zijn met 2 dokters, 1 apotheker, 1 optometrist, 8 vrijwilligers uit het medische team, 2 mensen van Projects Abroad en Hugo is ook mee. Het is een bijzondere dag en ik ben blij dat ik ook dit een keer mag meemaken.

We zetten alles klaar: 1 tafel waar mensen zich moeten inschrijven en waar hun lengte en gewicht wordt opgenomen, 1 tafel waar hun bloedsuiker wordt gemeten, 1 tafel waar hun bloedruk wordt gemeten, 1 tafel voor de dokters, 1 tafel voor de apotheker en alle medicijnen en 1 tafel voor de optometrist. Het staat keurig in een cirkel in de tempel, zodat de mensen straks keurig in volgorde langs de tafels kunnen gaan.

De ochtend wordt geopend door de monnik van de tempel met gebed en gezang, en er worden soort van wierook-vuurtjes aangestoken. Dat gaat allemaal redelijk formeel. Daarna vertrekt de monnik en mogen we beginnen.

Bij de inschrijving krijgt men een formulier waar naam en geboortedatum op worden gezet. De vrijwilligers doen vervolgens alle metingen (bloeddruk, bloedsuiker etc). Alle uitkomsten worden op het formulier geschreven. Als alle metingen zijn geweest gaat men naar de dokter. Die praat en soms beetje onderzoek en jawel…schrijft voor zo goed als iedereen medicijnen uit. Ook dat wordt op het formulier geschreven. Dan komt de patiënt bij de tafel van de apotheker, die verstrekt de medicijnen. Daarna kan men nog langs de optometrist. En klaar.

Ik help de apotheker mee. De verbazing over zaken neemt al wat af. Dus ik sta al niet meer zo raar te kijken dat er vier grote plastic opbergdozen uit de bus komen, vol met medicijnen. Alle potten en doosjes door elkaar. De grote potten worden op de tafel gezet, de rest blijft in de boxen. En de uitgifte van de medicijnen gaat als volgt…er ligt een hele grote stapel kleine witte envelopjes. De patiënt komt met het formulier, de apotheker schrijft het gebruik per dag op de envelop, stopt de pillen erin en hup… heeft het aan de persoon. Geen naam van de patiënt erop, geen naam van het medicijn erop..het is gelijk als in het ziekenhuis. Soms staan er drie mensen tegelijk….en ik zie dat er soms verwarring is wie nu bij welk formulier hoort…. Kortom krijgt iedereen wel het goede envelopje. Een mevrouw met 3 formulieren (voor 2 kinderen en haarzelf) wikkelt een papier om de envelopjes van kindje 1, datzelfde bij kindje 2. Ohoh denk ik….. hoe houd je uit elkaar, wat voor wie is. Als er een envelopje uitvalt, tja voor wie is dan…Hetzelfde als het gaat om de snelheid. Het is werkelijk alsof er snoepjes over de tafel gaan. En ja er valt af en toe wat op de grond. Geeft niet zegt de apotheker, ruimen we later wel op. Even later staat er een jongetje van een jaar of 6. Eerst wat aan het been van zijn moeder, maar even later op de grond en staat daarna weer op met een geel “snoepje” in zijn hand. Ik schrik me rot….en grijp meteen in met een uitleg “you can not play with that…”. Maar niemand kijkt op. Ik help de hele ochtend mee met het vullen van de envelopjes. Soms kan ik het recept op het formulier zelf lezen, soms zegt de apotheker wat ik moet pakken. En het is de hele ochtend stug doorwerken. Want bijna iedereen krijgt wel 3 tot 4 medicijnen. Ondanks dat het snel gaat, met weinig controle, vind ik het erg fijn om te helpen; echt bezig te zijn.

Hugo is de hele ochtend samen met de optometrist. Hij helpt mee met de oogmetingen. De optometrist kan alleen advies aan de mensen meegeven. Als ze een bril nodig hebben of een andere sterkte van een al aanwezige bril, dan schrijft hij dat op voor de mensen. Maar men moet daarmee naar het ziekenhuis voor de daadwerkelijke meting en aanschaf van een bril. Hugo praat ook veel met deze meneer. Ze hebben echt een hele gezellige ochtend.

Rond 13.30 ronden we af. Ik denk dat er zo’n 150 mensen zijn geweest. Als alle “patienten” weg zijn, volgt er nog een ceremonieel gebeuren. Er zijn nogal wat mannen aanwezig die van de organisatie zijn (zeg maar, die hebben gezorgd dat Projects Abroad hier in deze tempel het camp heeft). We worden toegesproken, we krijgen een medaille en een speldje als dank. En er worden heel veel foto’s gemaakt.

Na afloop praten Hugo en ik over deze ochtend en over wat we hebben gezien en gehoord. Want vooraf, in de pauze en tijdens het opruimen hebben we wel met verschillende mensen gepraat. Want ook hier zijn we nieuwsgierig naar de constructie van dit alles. Het is immers best een beetje raar dat dit camp zo dicht bij een ziekenhuis is. Deze mensen konden dus ook naar het ziekenhuis. Waarom dan toch zo’n camp. Want Projects Abroad betaalt deze dokters en apotheker en Projects Abroad betaalt deze medicijnen. Op de vraag waar ze deze medicijnen kopen…. Bij de apotheek waar de apotheker werkt. Maar dat is een overheidsapotheek….Dat is raar…dat zou betekenen dat Projects Abroad geld betaalt aan de overheid…..Misschien snappen we het nog net niet goed genoeg.

Maar vooral…..we zijn blijkbaar op uitnodiging van een man die actief is in de politiek van “the social party”, en binnenkort zijn er verkiezingen…..en ja…het is fijn als je kan laten zien wat je doet voor de gemeenschap.

Dus ja….het is complexer dan wat het zo aan de buitenkant lijkt.

Maar al met al zijn we blij dat we deze dag hebben mogen meemaken.

Hierna volgt nog verhaaltje over het afscheid nemen van werk en gastgezin. maar we gaan nu eerst even eten, tot later xxx