Zaterdag 23 feb – Zondag 24 feb

Na de laatste werkdag op het medical camp, is dan de tijd gekomen om afscheid te gaan nemen. Afscheid van ons gastgezin, afscheid van Johanna, afscheid van Projects Abroad, afscheid van hoofd ICT teachers van Hugo’s school en afscheid van See van het ziekenhuis. Kortom het afsluiten van deze werk-periode in Sri Lanka.

Afscheid Projects Abroad:

Als eerste is het aan het eind van het medical camp een gedag zeggen tegen de mensen van Projects Abroad. Dat is een eenvoudig “goodbye”, er wordt nog voorzichtig gezegd….het startte niet helemaal goed voor jou in het ziekenhuis. Maar we houden het zelf ook kort. Het is prima zo. Ik denk dat we van beide zijde zo onze gedachtes er over hebben.

Afscheid Dimuthu van Hugo’s school:

We gaan zaterdagavond op bezoek bij de hoofd ICT teachers. We zijn uitgenodigd voor het diner. Ik zeg tegen Hugo… misschien is het nu ook wel zo dat alleen wij eten. Dat zal toch niet zegt Hugo. Nou we laten het maar op ons afkomen. We hebben afgesproken bij de school met de field-coördinator van Projects Abroad voor deze school, Janake. Hij gaat met ons mee. We stappen daar met ons drieën in een tuktuk. Na wat gekronkel achteruit over kleine weggetjes komen we bij een mooi huis. Dimuthu staat ons al op te wachten. En jee wat een verschil met ons thuis. Het is een groot, heel schoon huis. Glimmende grote tegels op de vloer, schone muren en verder weinig erin. Er staan drie plastic stoeltjes al klaar tegen de muur. En daar moeten wij gaan zitten. Het voelt wel een beetje als “tentoongesteld worden”. Maar het is hun gebruik. Maar even later voegen Dimuthu, haar man en de 2 kinderen zich wel bij ons. Het is echt gezellig. Ze zijn heel open, echt een modern gezin. Er wordt ons zelfs een biertje aangeboden. En we krijgen wat komkommer en ships vooraf. De dochter wil ons laten horen hoe goed ze al viool kan spelen. Er staat een nieuwe rode meisjes fiets voor de deur. Het zoontje komt net terug van skouting. Het zou zo een Nederlands gezin kunnen zijn. Tegen achten is het eten klaar. Er staan gelukkig 6 borden klaar op de tafel. Ik denk nog… dat is 1 te kort. Al het eten wordt op de tafel gezet; en alleen Janake, Hugo en ik moeten gaan eten. Op onze vraag waarom, leggen ze uit dat het voor hun zo hoort; eerst de gasten, pas wanneer de gasten weg zijn gaan ze zelf eten. Ze hebben hun best gedaan allemaal gerechten te maken die specifiek Sri Lanka zijn. Het was heerlijk en heel gezellig. Maar hoe ga je om met de situatie dat je weet dat zij zelf nog moeten eten, terwijl in ons gebruik het raar is om direct na het eten te zeggen, “nou we gaan hoor”. Gelukkig hebben ze zelf al een tuktuk voor ons gereserveerd om 21.15. Dus dat is fijn. Dimuthu bedankt Hugo nogmaals uitgebreid. Ik kan zien dat ze zo blij is geweest met Hugo’s hulp. We stappen in de tuktuk, zwaaien nog een keer. Einde Hugo’s school periode. Hugo zegt “einde schooltijd, het was enorm leuk, ik ben heel tevreden”.

Afscheid van ons gastgezin en Johanna

Dit gaat in stapjes. Vrijdagavond na het eten zeggen we tegen Dushanti en Udaya, we hebben een klein bedankje voor jullie. We hadden na zitten denken, wat moeten we deze mensen nou geven. Ik had al gezien dat de kast vol stond met gekregen bekers met teksten erop. Toen wij de tweede dag bij hun waren, namen net 2 meisjes afscheid. En ik zag hoe snel de bekers ook in die kast werden gezet en er de hele maand ook niet weer uitgekomen zijn. Dat heeft dus weinig zin, dachten we. Dus we wilden een mooie kaart kopen en een bedrag erin doen zodat ze met hun viertjes uit eten kunnen gaan. Het kopen van de kaart had nog wel wat voeten in aarde, want er was geen normale kaart te koop in onze supermarkt en ook niet in de kleine winkeltjes erom heen. Dus een kerstkaart en verjaardagskaart gekocht, een schaartje en wat lijm, en thuis met wat knippen en plakken er zelf een mooi geheel van geknutseld. Nog wel net zo leuk. En zo bedanken we hun deze avond voor hun enorme gastvrijheid en goede verzorging voor ons, en geven de kaart. De volgende morgen, zaterdagochtend heel vroeg (want we moeten dan om 6.30 al ontbijten), komen Dushanti en Udaya naar boven en roepen “Henrieka” (zo noemen ze mij, ze hadden die naam op de papieren van Projects Abroad gezien en ze vinden dit gemakkelijker dan Geesje). Ik ben net klaar met douchen en aangekleed. En daar staan ze op de “overloop” , glimlachend…ze hebben een cadeau voor mij. Er komt een rood doosje en een soort van zakdoekje tevoorschijn. En ja… met allemaal ringen erin. En ik moet een ring uitzoeken. Ik ben helemaal verbaasd, weet ook echt niet zo goed wat te zeggen, dus er komt alleen maar iets uit als “no, that is not necessary, no that is to too much”. Maar ze staan erop, en ik zoek een ring uit. Ik voel me opgelaten. Dit hoeft niet. Maar het is blijkbaar hun manier om dank je wel tegen ons te zeggen. Verder staan ze erop dat ze ons die avond, na het diner bij Dimuthu, naar het hotel gaan brengen.

Zaterdagmiddag na het medical camp pakken we de koffers verder in, we zetten ze beneden neer, onze kamer is leeg. We nemen alvast afscheid van Johanna. Een lieve meid uit Zweden, 26jaar, is hier 8 weken in haar eentje. Ze heeft ons de eerste dagen echt geholpen met wegwijs maken hoe we waar konden komen. Na het diner bij Dimuthu komen we weer bij ons gastgezin. Ze staan klaar om ons weg te brengen. Ze weten de weg, zeggen ze. Ook dat is denk een wensgedachte. Onderweg krijgen we nog een tweede huis van ze te zien dat ze gaan opknappen, ze wijzen ons van alles aan…ze zijn echt aardig. Na klein uur zijn we in Bentota en ze moeten zoeken. Gelukkig is er maar 1 weg, ik houd de route bij op googlemaps, dus komt vanzelf goed. En dan is het tijd om gedag te zeggen. Ik merk dat Dushanti het lastig vindt. “We are friends now…” zegt ze. “When you travel back to Colombo, come for lunch at our place…”.Goed bedoeld, maar er komt een tijd van gedag zeggen. En voor ons is dat hier. Nog een omhelzing en dan zwaaien we ze na.

Het is donker en we hebben geen idee in hoe zo’n hotelletje we eigenlijk terechtgekomen zijn. We vragen of we nog ergens wat kunnen drinken, maar de bar is al dicht. Nouja, dan maar naar bed. En we vallen direct in slaap, moe van een hele lange volle dag.

Afscheid van See

Zondagmiddag bel ik jullie, had See gezegd. Om 15.00 uur belt ze, ze is weer thuis en we kunnen komen. We stappen in de tuktuk en binnen 15 minuten staan we voor haar huis. Opnieuw een wow, wat een mooi huis, maar wel anders van stijl als wat we tot nu toe hebben gezien. Ze heeft een brede veranda, binnen is het knus ingericht en er is een open keuken zoals je dat bij ons ook ziet. We zijn eigenlijk best een beetje verbaasd. We zitten buiten heerlijk te kletsen en langzaamaan druppelt de rest van de familie binnen, 2 zoons (15 en 20) en haar man. Leuk gezin, slim en goed Engels sprekend. Of we to 18.30 willen wachten, want dan komen haar Nederlandse vrienden thuis en die wil ze aan ons voorstellen. In de afgelopen periode had ik al begrepen dat ze bevriend is met ene Johan uit Nederland, al 30 jaar, en na de tsunami heeft deze Johan geholpen met het opnieuw bouwen van hun huis. Ik heb Johan al een keer aan de telefoon gehad en die vertelde dat hij het huis heeft gebouwd voor ze, en in ruil daarvoor heeft hij een kamer in dat huis waar hij jaarlijks een maandje verblijft. See zegt…Johan is homo, hij komt samen met zijn partner. Ik merk dat dit lastig voor ze is. Ik vraag ernaar en dat zegt ze ook. Homo zijn is in hun land nog niet geaccepteerd. Maar zegt ze, Johan is onze vriend. En daarmee zegt ze,…het is zijn keuze en die respecteren we. Mooi.

En dan komen Johan en Edmund binnen. Johan is 82, een wat oudere Nederlandse meneer, En daarachter loopt een enorm vrolijke, hard pratende, goedlachse Surinaamse man. Hij lijkt erg jong, maar blijkt al 62 te zijn. Leuk om ook hen te ontmoeten. We zitten inmiddels met zn allen binnen. Het zou gemakkelijk zijn om Nederlands te gaan praten, maar dat vinden hugo en ik ongepast. Dus we blijven met zn allen, ook als See er even niet bij is, in het Engels spreken. Het gaat over Sri Lankese gebruiken, hun politieke systeem maar ook over de vriendschap tussen deze families. Heel langzaam word ons wel duidelijk dat deze Nederlandse vrienden wel wat veel te zeggen hebben hier in huis. En ook een redelijke stempel hebben gedrukt op de inrichting. En zo begin ik beter te snappen waarom dit huis er zo anders uit ziet dan al die andere die we tot nu toe hebben gezien. Ik vraag…. Hoe gaat het hier met het koken. Want tot nu toe hebben we gezien dat mensen dus niet in hun keuken binnen koken, maar buiten. En wat blijkt… Johan zegt… als wij er zijn dan kookt See wel in deze keuken hier binnen. Maar als wij er niet zijn, dan wordt er in het huis hier tegenover (waar See haar tante woont) buiten gekookt. Tja…wat moet je daar van vinden…..eigenlijk kunnen we ook hier zeggen…. Het is niet altijd wat het aan de buitenkant lijkt.

Ook hier worden we gevraagd te blijven voor het diner. En inmiddels weten we dus… Johan, Edmund, Hugo en ik krijgen eten. Daarna help ik See met de afwas en zeg….we gaan meteen naar ons hotel nu. Het is al 21.00 uur en ik weet dat zij s morgens om 4.00 op staat. En ze moeten zelf nog eten. Ze ziet er vermoeid uit, wat ik ook niet raar vindt, wetende dat ze 7 dagen per week werkt.

We nemen afscheid met veel dank je wel over en weer, en een uitgebreide omhelzing. Wat een lieve vrouw, wat een lief gezin.

Tot slot

Terug in ons hotel….we gaan een wijntje drinken. We hebben nu onze werkperiode afgesloten. We hebben beide zo op onze eigen manier onze gedachtes en emoties erbij. Wat een bijzondere periode. We hadden vooraf niet kunnen bedenken hoe het zou gaan. Dat hadden we ook tegen elkaar gezegd… we hebben geen idee wat ons te wachten staat, geen idee wat het ons gaat brengen en we hebben geen idee hoeveel we kunnen helpen…we zien wel. Nu aan het eind kunnen we alleen maar zeggen dat we enorm blij en dankbaar zijn dat we een tijdje zo intens hebben mogen “leven en werken” in deze gemeenschap van Sri Lanka. Geen toerist zijn, maar daadwerkelijk meedoen aan het dagelijkse leven hier. Het was af en toe afzien, maar het heeft ons heel veel gebracht. Te zien hoe het hier gaat, hoe complex dingen zijn, maar ook hoe dankbaar ze zijn met kleine stukjes hulp. En hoeveel lieve mensen we hebben ontmoet. We hadden het voor geen goud willen missen.

Vwb Projects Abroad, dat heeft ons laten zien hoe complex het is om als vrijwilligersorganisaties het goede te doen. Wij denken dat Projects Abroad zeker andere dingen kan doen, hier en daar hebben we onze vraagtekens bij hetgeen ze nu doen. Maar we hebben ook wel gezien dat vrijwilligerswerk in het algemeen nogal complex is.

Nu is het omschakelen naar de periode waarin we als toerist in dit land gaan reizen. Dat zal best even raar zijn. We hebben gisteren een dagje genoten van zon en zee. Vandaag reizen we naar Colombo. Aanstaande zaterdag start onze rondreis. We blijven wel onze blog bijhouden, maar misschien wat minder uitgebreid, omdat er wellicht ook minder bijzonderheden te vertellen zijn.

Voor nu alvast…. Dank jullie wel voor de vele reacties en contacten onderweg. Het is enorm leuk te merken dat jullie allemaal zo meereizen.

Liefs Hugo en Geesje

Ps… fotos van deze laatste drie verhalen volgen nog.