Vrijdag 1 feb - maandag 4 feb

Met een paar spullen in onze rugzakjes, gaan we met de tuktuk naar het Avani hotel. Het is ongeveer 10 minuten vanaf ons huis. Johanna, een Zweeds meisje (verloskunde vrijwilliger) die in hetzelfde gastgezin verblijft als wij, gaat met ons mee. Zij gaat een middagje zwemmen. Het is een heerlijk hotel, direct aan zee, met een zwembad EN airco EN wifi.

Aan het zwembad praten Johanna en ik over het gastgezin en het werk. Zij is hier nu 1,5 week. Het gastgezin is heel vriendelijk en het eten goed, vinden we beide. Maar het is nog lastig om hun cultuur/gebruiken goed te snappen. We begrijpen niet goed hoe ze zelf omgaan met lunch, maar vooral diner. Ze eten niet met ons mee, maar zitten wel bij ons. Als we lang blijven zitten, dan blijven zij ook zitten. Geen idee wanneer ze dan zelf eten. Als we vragen of aangeven dat ze ook zelf aan hun eten moeten denken, dan gebruiken ze de standaard hoofdbeweging hier, nl een combi van ja en nee knikken. Geen idee wat ze daarmee willen zeggen. Ze hebben een beetje nederige vriendelijkheid naar ons. Verder helpen we bij het afruimen van onze borden. Overgebleven eten brengen we naar de keuken en wordt daar in kommetjes gedaan en onder vliegenvangers gezet. Voor het afwassen moeten we door naar buiten. Gek, de keuken binnen is best goed. Maar afwassen gebeurt blijkbaar buiten in een betonnen goot, met een “Sorbo-sponsje” die wij al vier keer hadden weggegooid. Verder wordt er soort van verdunde Dreft gebruikt en koud water. Het afgewassen spul wordt buiten nat weggezet. Het droogt uiteraard snel genoeg. Johanna zegt, ik heb wel overwogen een nieuw sponsje te kopen, maar misschien beledig ik ze dan. Dus maar beter even niks te doen. Maar wat we me helemaal verbaasde was dat ook hun douche daarbuiten is, in een vierkant blok beton, halfhoog, echt armoedig. In het huis hebben we een sobere, maar wel betegelde douche en wc en het is er schoon. Blijkbaar is dit dus allemaal voor hun gasten. Zelf doen ze met veel minder toe.

Einde middag gaat Johanna terug naar huis. Ze gaat dit weekend met andere vrijwilligers naar het zuiden. Wij gaan genieten van dit prachtige plekje aan zee.

Zaterdagochtend lopen we alleen op een groot geel strand, voeten in het heldere, bijna warme zeewater. Er is geen mens, we zijn alleen, met het geluid van de golven van de zee. Tien minuten van huis en wat een andere wereld. Na een tijdje komen we bij een punt waar vissers de gevangen vis binnenbrengen. We blijven een tijdje kijken. De mensen zijn vriendelijk en sommige zoeken contact met ons. Het is mooi om te zien hoe dit gaat. Zo vanuit de zee, op het strand en daar wordt het verhandeld. We zien mannen met grote bakken vol met vis achter op de brommer vertrekken.

We gaan door het dorp terug naar het hotel. We komen langs de “ijsfabriek” en zien hoe ijs wordt vermalen en in kleine trucs wordt gedaan. En dan staan we voor een gebouw waarop staat “pre-childhood development centre and children’s library, refurbished and equipped by the fund from citizens of Vlaardingen The Netherlands”. We komen aan de praat met mensen die er werken. En later nog met een oudere man die hier woont. En het blijkt dat tijdens de tsunami Nederlandse vakantiegangers geholpen zijn lokale mensen hier. En zo heeft Nederland weer iets terug gedaan. Als de oudere man hierover praat, zie je verdriet in zijn ogen. “It was terrible”, zegt hij. “I had a house at the beach and it was all gone”. Wat moet je zeggen tegen iemand die zoiets heeft meegemaakt. Wij weten het niet en luisteren alleen maar.

Zondags gaan we naar de grote boeddha tempel Bodhiya in Kalutara. Het is een van de weinige tempels die rondom een van de 22 heilige bomen staat die in 200 jaar na Christus zijn gepland. (en wel steeds zijn vernieuwd). Honderden boeddhisten bezoeken deze Heilige plaats dagelijks. We waren hier al eerder met een tuktuk langsgekomen. En het was ons wel opgevallen dat men dan kort stopt, handen sluit en even een buiging maakt. De tuktuk-driver van vandaag leidt ons rond. Schoenen uit, op blote voeten van de ene ruimte naar de ander, over tegels en gravel die door de brandende zon enorm heet zijn. Ohhhhh zere voeten. Maar het is indrukwekkend. Buiten zitten vrouwen in kleine betonnen openingen in een muur, ze verkopen bloemen. In de tempel zijn mensen druk met het bidden en neerleggen van bloemen en water. Overal waar we komen zijn we de enige westerse mensen. Ook hier. Maar mensen vinden het prima dat we hier zijn.

Verder genieten we van het zwembad, de warme douche, het onbeperkt gebruik kunnen maken van de wifi en slapen met airco. Het hotel is vanaf zaterdag redelijk goed gevuld, met vooral Sri Lankezen. Veelal gezinnen met kleine kinderen.

En nu is het maandagmiddag terwijl ik dit schrijf. We zitten binnen in het hotel. Buiten komt het water met bakken uit de lucht en het knettert flink van onweer. Iedereen zit binnen. Personeel loopt rond om alles goed af te sluiten en daar waar het nat is de boel op te dweilen. Heel even is ook alle elektriciteit weg. Dat duurt maar kort. Maar de regen houd aan…nu zo ongeveer een uur. En dat op de feestdag Independence Day. De dag waarop men vooral in Colombo festiviteiten heeft. Maar ook….de dag waarop er in heel Sri Lanka geen alcohol genuttigd mag worden. De overheid heeft als regel dat op alle boeddhistische feestdagen en ook op Independence Day geen alcohol gebruikt mag worden. In het hotel hing gisteren een plakkaat waarop stond, vrij vertaald…”er mag op 4 feb geen alcohol geserveerd worden, zorg dat u tijdig besteld”. Tja, hmmm.

We drinken wat koffie, alle spulletjes weer ingepakt, klaar om straks naar ons gastgezin te gaan. Eens kijken hoe het daar is na zo’n regenbui.

We hebben ook weer foto’s en video’s geplaatst.

Tot de volgende keer. Liefs Hugo en Geesje